Od scenariusza filmowego do powieści jest kilka kroków. Kolejny dobry przykład, na antypodach tematycznych (jeśli chodzi o powieść). Manuel RiosCzy David trueba. Ponieważ poza zbiegiem pokoleniowym każdy z tych dwóch autorów włożył do narracji bardzo różne obawy.
A jednak w obu przypadkach wyczuwalny jest ten dynamizm, to życie, które rozpryskuje się w postaci bardzo żywych obrazów.
I oczywiście osiągnięcie tej wyrazistości w powieści kryminalnej takiej jak „Ślad zła” stanowi zachętę do stworzenia fabuły poruszającej się pomiędzy przepastnymi cieniami ludzkiej duszy.
Nie ma lepszej metafory ciemności głębin niż same wykopaliska w Atapuerca. Pozostałości prymitywnej ludzkości zakopane lub zakopane pomiędzy warstwami terenu lub przekroczyły próg starożytnych jaskiń.
To właśnie tam zostaje odnaleziona ofiara przestępstwa i rozpoczyna się lektura sprawy, od razu łącząc ją z czymś podobnym, co miało miejsce kilka kilometrów na północ, w Asturii. Ktokolwiek był odpowiedzialny za zamordowanie młodej kobiety, aby w końcu umieścić ją wśród przedstawień ludzkich z masy papierowej zdobiących wykopaliska, najwyraźniej chciał mieć na myśli prymitywnego człowieka i przemoc stosowaną w ramach rytuału plemiennego.
Ci, którzy za pierwszym razem bezproduktywnie próbowali połączyć fakty, proszeni są ponownie o sprawdzenie, czy tym razem uda im się połączyć precedensy i aktualne wskazówki. Inspektor policji sądowej specjalizującej się w przestępstwach, Silvia Gúzman, po raz kolejny będzie musiała polegać na byłym koledze, który już nie pracował: Danielu Velarde.
Wola sędziego decydującego się na ich zjednoczenie wskazuje na lepsze i szybsze rozstrzygnięcie sprawy. Ale między nimi wydarzyły się rzeczy, które przeskoczyły ze sfery osobistej do prowadzenia sprawy i ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie zabójstwa. Pokonanie tych dni i połączenie sił będzie nie lada wyzwaniem. Chyba że ktoś inny próbował ich ponownie połączyć, co stanowiło najwspanialsze wykończenie złego planu.
Powieść The Footprint of Evil, nową książkę Manuela Ríosa San Martína, możesz teraz kupić tutaj:
Już od dawna miałam na oku tę powieść Manuela Ríosa nie dlatego, że już ją czytałam, ale dlatego, że z satysfakcją śledziłam jego karierę filmową i jestem ciekawa, jak rozwinie się ona w literaturze. Zawsze lubiłem powieści opracowane w tym sensie kinowym, bardzo w stylu Carlosa Ruiza Zafóna, ponieważ możesz wyraźniej wyobrazić sobie sceny w swojej głowie.
Osobna kwestia, gatunek uważam za całkiem fajny, choć jest to coś, co już za dużo widziano (morderstwa i rytuały), ale po prostu nie mam tego dość. Na pewno sprawdzę, dzięki za rekomendację.
Widzę, że też piszesz i masz jakieś opowiadania na blogu, czy przypadkiem nie odważyłeś się napisać powieści? Widziałem, że kilku autorów stron internetowych robi to głównie za pośrednictwem Amazona. Pozdrowienia.
Cieszę się, że rekomendacja jest dla Ciebie przydatna.
Jeśli chodzi o moje własne powieści i opowiadania, publikowałam je w kilku wydawnictwach i tak, także na Amazonie.
Pozdrowienia!
Dziękuję, Oskar. Powiesz mi.