Nie ma sensu myśleć o tym, co zostało do opowiedzenia Carlos Ruiz Zafon. Ile postaci milczy i ile nowych przygód tkwi w tej dziwnej otchłani, jakby zagubione między półkami cmentarza książek.
Z łatwością, z jaką gubi się w ciemnych i wilgotnych korytarzach, czując chłód sięgający kości, z aromatami papieru i atramentu, które fermentują miliony możliwych historii. Labirynty, dzięki którym historie opowiadane z perfekcją pisarza, który sprawił, że zamieszkaliśmy w innej Barcelonie i przenieśliśmy się w inny świat.
Każda kompilacja zawsze będzie mało smakowała. Ale głód i tak trzeba złagodzić, lekkimi kęsami, jeśli to jest potrzebne ...
Carlos Ruiz Zafón wymyślił tę pracę jako uznanie dla swoich czytelników, którzy śledzili go przez całą sagę, która rozpoczęła się od Cień wiatru.
„Potrafię wyczarować twarze dzieci z dzielnicy Ribera, z którymi czasem bawiłem się lub walczyłem na ulicy, ale nie takie, które chciałem uratować z kraju obojętności. Żadnych z wyjątkiem Blancy ”.
Chłopak postanawia zostać pisarzem, gdy odkrywa, że jego wynalazki wzbudzają w nim nieco większe zainteresowanie bogatej dziewczyny, która ukradła mu serce. Architekt ucieka z Konstantynopola z planami zdobycia biblioteki nie do zdobycia. Dziwny dżentelmen kusi Cervantesa do napisania książki, która nigdy nie istniała. A Gaudí, żeglując na tajemnicze spotkanie w Nowym Jorku, rozkoszuje się światłem i parą, materiałem, z którego powinny być zbudowane miasta.
Echo wielkich postaci i motywów powieści Cmentarz Zapomnianych Książek pobrzmiewa w opowieściach Carlosa Ruiza Zafona – zebranych po raz pierwszy, a niektóre z nich nieopublikowane – w których rozpala się magia narratora, która sprawia, że śnimy jak nikt inny.