Rzeczy materialne mogą w pewnym momencie osiągnąć znaczenie najbardziej żywej pamięci. Melancholia, tęsknota czy miłość mogą nasycić swoim aromatem te szaty, które zawładnęły ciałami, których już nie ma.
A dzieje się to w zupełnie inny sposób dla każdej osoby. Dla Eleonory wiele jej ubrań, zabezpieczonych przed naftalnymi kulkami, stanowi przeszłość pokrytą poczuciem winy i rozczarowaniem. Wiele z tych bluzek, spódnic i sukienek zajmuje szafy w mieszkaniu we Florencji, gdzie Eleonora spędziła większość swojego życia.
Teraz to jej córka Corinne, która mieszka we Włoszech, po części szuka fizycznego i emocjonalnego dystansu od matki. Ich sekrety, nierozstrzygnięte długi i wzajemne wady kryją drogę do pojednania.
Ale matka nigdy nie poddaje się stracie córki. Aby się usprawiedliwić, jej szaty z Florencji stają się przekaźnikami jej prawdy, żywotnych popędów, które prowadziły ją od porażki do klęski.
Dla Corinne zrozumienie, że jej matka Eleonora jest taka, jaka jest i że była taka, jaka była, jest emocjonalną i racjonalną otchłanią. Odmienność charakterów sprawia, że empatia ta jest niemożliwa, zawsze trudniejsza wśród tych, których łączy zażyłość.
Być może zrozumienie może nadejść. W pewnym momencie wśród starych ubrań z przeszłości jej matki Corinne może znaleźć pozytywne przesłanie, prawdziwą miłość w taki sposób, w jaki jej matka mogła i może kochać.
W końcu ta wyjątkowa relacja, pełna krawędzi, staje się bardzo nasza. Miłość jest złożona, idea rodziny zawsze zakłada, w pewnym momencie, konieczne zerwanie, gdy miłość i indywidualna wolność nie są zrównoważone.
Możesz kupić książkę Mapa ubrań, które kochałam, wielka powieść Elviry Seminary, tutaj: