Zawsze nadchodzi moment, w którym każdy narrator fikcji historycznych kończy zmierzenie się z thrillerem dnia, z dodatkowym napięciem wynikającym z mrocznej scenerii odległych czasów. Robert Harris nie będzie wyjątkiem. W społeczeństwie, w którym wiara i dogmaty wygnały rozum i naukę, ksiądz bada śmierć wiejskiego wikariusza.
Wielka Brytania, rok 1468. Ksiądz Christopher Fairfax przybywa do odległej wioski wysłanej przez biskupa Exeter, aby celebrować pogrzeb zmarłego właśnie wikariusza. Zmarły, namiętny kolekcjoner artefaktów z innych czasów, został przypadkowo zabity podczas kopania w okolicy. Fairfaix przebywa na plebanii i w pokojach zmarłego zakonnika odkrywa zbiór przedmiotów uważanych za heretyckie oraz teksty specjalistów z przeszłości, które sugerują inną prawdę od doktryny Kościoła, która stwierdza, że człowiek został ukarany czterema plagi: epidemie, wojny, głód i śmierć po poddaniu się nauce i technologii.
Dopiero powrót do wiary w Chrystusa zbawił ludzkość w skrajnych sytuacjach. Fairfax odkrywa, że wieża, obok której zginął pastor, zawiera liczne ślady zaginionej cywilizacji, a wszystkie dowody wskazują na to, że ktoś je tam zdeponował, myśląc o przyszłości, w której będzie można ją odbudować. Lektura ksiąg heretyckich kwestionujących wszechmoc Boga i przyczyny Apokalipsy wraz z badaniami, które zanurzają go w tej odizolowanej społeczności, wstrząsną wiarą i przekonaniami młodego księdza.
