Czasami okoliczności skłaniają się do stworzenia czegoś wyjątkowego z niedogodności lub przeciwności losu.
W przypadku Wydechy Kristof wszystko się poukładało, żeby nie napisała tego tomu trzech powieści w obcym języku, który dostała podczas jej ucieczki z nowych Węgier zarządzanych potajemnie przez ZSRR.
Ten sam paradoks przeznaczenia wyładowałby na bohaterów, braci Clausa i Lucasa, wszystkie nieprzezwyciężone przeciwieństwa niektórych dzieci wojny.
Niekorzystne okoliczności, które stworzyły szczególną synergię po obu stronach zwierciadła rzeczywistości i fikcji. Zwłaszcza, gdy podchodzi się do takiego realizmu, jak ten omówiony w tym tomie, odzyskanego dla sprawy wielkich dzieł klasycznych.
Tym, co uosabia wszystko, co sprawia, że opowiadana historia i szczególne okoliczności Agoty łączą się w transcendentalne, jest język. Wobec braku większej ilości środków autorka popisuje się pomysłowością ze zwięzłością, która idealnie pasuje do wizji świata chłopców i ich skromnej umiejętności porozumiewania się.
Jednym z wielkich niebezpieczeństw każdej narracji jest umieszczanie terminów, a nawet niemożliwych dialogów między postaciami, które nie mogą funkcjonować w jakich obszarach. Coś jak pisanie powieści z dziecięcymi postaciami, w której jedna z nich zauważa: Ten wspaniały zachód słońca, nasycony czerwonawymi kolorami, każe mi rozważać tajemniczy blask sensu życia….
W tej sztuce chłopcy mówią dokładnie tak, jak są. I w tej precyzyjnej adaptacji błyszczy surowość okoliczności, improwizowana inwencja na rzecz przetrwania. Zdolność najbardziej obdarzonych inteligencją emocjonalną, od dzieciństwa, przedziera się przez gruzy nawet moralnie obróconego w gruzy społeczeństwa.
Claus i Lucas to dwaj osieroceni chłopcy, którzy analizując przeżycia Agoty, mogą zamanifestować się jako odzwierciedlenie uczuć bezpaństwowego autora. Ich istnienie jest dramatem czasu, kiedy musieli żyć w środku wojny, w której ich kraj zdominowały obce siły. W trzech działach pracy:
Najlepsze w tej historii jest to, że wszystko nabiera szczególnego znaczenia w zależności od samolotu, z którego jest oglądane. Przemoc zrodzona z niedostatku lub wykorzenienia i porzucenia, przechodząca przez traktowanie bliźniąt jako dwóch skrajnie złych istot. Czy to my je osądzamy?
Z poczucia odrzucenia gorzki pomysł kończy się, że rządzą okoliczności. Poza szczególną relacją między chłopcami, kiedy spędzają wszystko razem lub kiedy jeden decyduje się zostać, a drugi odejdzie, w trzeciej części „Wielkie kłamstwo” kończy się rozbieraniem wszystkiego, dążąc do tego, aby nasze własne skupienie na tym, co jest opowiadane, kończyło się uzupełnieniem. historia chlapanie się, angażowanie się, próba zmuszenia nas do postawienia się na miejscu jednego i drugiego w poszukiwaniu niemożliwej syntezy o zawsze subiektywnej prawdzie, która kończy się wielkim kłamstwem.
Możesz teraz kupić powieść Mikołaj i Lucas, wspaniałą książkę Agoty Kristof, tutaj: