Autorzy tacy jak Le Clézio denerwują wielu innych autorów, którzy muszą wybierać esej, biografię lub powieść, kiedy zaczynają pisać. Ponieważ Le Clézio opowiada o swoim życiu, robiąc niemal poetycki esej monologowy i destyluje te biografie, które służą jako esencja nieśmiertelności, jak podstawy dzieciństwa, miłości i nieobecności, które są czymś więcej niż to, co mogą przypuszczać dla innych śmiertelników.
Tak mile widziany jest ten nowy znaczek życia, będący powieściowymi ewokacjami (opisany tak, jak brzmi z wyrafinowaniem pięciogwiazdkowego menu, ale tak właśnie jest). I wyciągnijmy się z literatury bardziej bitewnej, aby zajrzeć do dusz, które opowiadają inne rzeczy, które piszą w innych znacznie ważniejszych książkach, które z pewnością powinny zostać uratowane w przypadku katastrofy naszej cywilizacji…
Po kołysankach przychodzą piosenki z dzieciństwa, w których już wiemy, jak recytować refreny. I jak wszystko, czego uczymy się na pamięć, te stare piosenki pozostają na zawsze w repertuarze, którego szukamy, gdy nie ma innej muzyki do gwizdania, aby nadążyć za wiatrem, który nas niesie.
Streszczenie
W tej sentymentalnej podróży po Bretanii, idyllicznej krainie jego dzieciństwa, Le Clézio zaprasza nas do refleksji nad tożsamością terytorialną, nacjonalizmami i upływem czasu. Od jego pierwszego wspomnienia #wybuchu bomby w ogrodzie domu jego babci, przez lata przeżyte jako dziecko wojny, która tak strasznie wpłynęła na jego poznawanie świata, literacka Nagroda Nobla rysuje istotną stronę swojego emocjonalnego geografia mówiąca o przynależności i jej miejscu w pamięci.
Podróż ku dojrzałości, ale przede wszystkim klarowne spojrzenie na przemiany społeczno-polityczne na jednym terytorium, postępujący zanik tradycyjnej gospodarki i dumną godność ludu, który mimo wszystko trzyma się swoich korzeni.
Powieść „Pieśń dzieciństwa” Jeana Marie Le Clézio można teraz kupić tutaj: