Melancholia to dziwne szczęście bycia smutnym. Coś takiego wskazało Wiktor Hugo sporadycznie. Ale sprawa ma więcej treści, niż się wydaje. Melancholia to nie tylko tęsknota za czasem, który upłynął, ale także przygnębiające uczucie czekania, nierozstrzygnięcia.
Tak więc melancholia ma różne stopnie, o ile ta druga, w której wiedzieliśmy, jak zmierzyć się z jego czasem z sukcesem aktora bez scenariusza. Ponieważ z tą drugą jaźnią nie możemy działać jako wskazówki jego sumienia.
Tak rodzi się melancholia, z tym zniekształceniem, z niemożliwą równowagą między winą a tęsknotą. ORAZ Nadia Nowa Fundlandia zagłębia się w nieprzezwyciężoną otchłań najgorszych nieobecności, tych, które nie dają powodów.
Po pewnym czasie bez wizyty u matki, Ida wraca do Mesyny, aby pomóc jej posprzątać dom, w którym dorastała przed wystawieniem go na sprzedaż. Otoczona przedmiotami i wspomnieniami będzie musiała zdecydować, którą część swojej przeszłości zachowa, a którą porzucić.
Tymczasem duch ich życia, nagłe zniknięcie ojca dwadzieścia lat temu, wydaje się nawiedzać pokoje i być obecny w każdej szczelinie, w wilgotnych ścianach oraz we wszystkich rozmowach i milczeniu między matką a córką.
Precyzyjna i delikatna, ta powieść zwraca się do najbardziej intymnych, aby oświetlić niewiadome, które naznaczają istnienie, te, na których budujemy naszą tożsamość: pamięć jako rana i jako schronienie, porzucenie i utrata niewinności, złożoność więzów rodzinnych i kochanków … Finalistka prestiżowej Nagrody Stregi i chwalona przez krytyków praca ta stawia Nadię Terranovą wśród najciekawszych głosów we współczesnej włoskiej narracji.
Możesz teraz kupić powieść „Żegnaj duchy”, książkę Nadii Terranovej, tutaj: