Więcej spadkobierców do Elena Poniatoska niż Juan Rulfo, też Meksykanin Valeria Luiselli składa się z jego chronicznej literatury i jego oszałamiającego krytycznego eseju na temat myślenia.
Fikcyjna z projekcji najbardziej świadomego realizmu z lekceważeniem młodej pisarki, Valeria manifestuje się jako potężna mówczyni pokolenia skupionego na przyszłości od podstaw wszystkiego, co nowy świat mógł pozostawić, podnosząc swój głos, by ujawnić oczywiste trompe l'oeil nieustannej inwolucji przebranej za genialny postęp. Literatura krytyczna w najszerszym tego słowa znaczeniu.
W tym sensie jego ideologia graniczy z jego książką «Zagubione dzieci»Problem granic jako fikcyjnych murów (coraz bardziej namacalny w przypadku, gdy autor jest bliżej spokrewniony między Meksykiem a Stanami Zjednoczonymi). Ściany zdolne do stygmatyzacji tych po jednej stronie za jedynym przebraniem aporofobii. W ten sam sposób, w jaki idealizują tych innych, którzy zamieszkują wygodne miejsce na świecie tylko z powodu istnienia, a może po prostu nie bycia, jeśli jesteśmy źle pomyślani.
Chodzi o to, by wyruszyć w podróż ku humanistyce tych krańców naszych czasów, by wykrwawić się na własnej skórze i wreszcie wczuć się w innych, poza aseptycznymi wiadomościami telewizyjnymi.
Ale poza tym Valeria Luiselli wciąga nas również w innych swoich książkach w tej fragmentarycznej literaturze, która swobodnie porusza się między wyobcowaniem fantastyki a rzeczywistością, jakby wszystko zajmowało to samo ustrukturyzowane miejsce z podmiotowości bohaterów.
Życie, miłość, rodzina, nauka czy śmierć są zawsze wrażeniami; odkrycie transcendentnego blasku tragikomicznych biegunów naszej egzystencji jest narracyjnym końcem urzekającej w swoim sposobie opowiadania Valerii.
Top 3 polecane powieści Valerii Luiselli
Dźwiękowa pustynia
Powieści drogi mają ten szczególny punkt narracji podczas podróży, kiedy ich bohaterowie muszą tylko czekać na siedząco, podczas gdy świat się porusza. Paradoks fizyczny staje się nieuniknionym przystankiem w życiu bohaterów.
Pozbawieni codziennych obowiązków potrafimy od czasu do czasu otworzyć się i pomiędzy zmieniającymi się scenariuszami, w końcu otworzyć się na siebie lub na innych, z czasami niepokojącą, a nawet przerażającą prawdą. jej dwoje małych dzieci z Nowego Jorku do Arizony. Obaj są twórcami filmów dokumentalnych i każdy z nich koncentruje się na własnym projekcie: jest na tropie ostatniego zespołu Apache; stara się udokumentować diasporę dzieci, które przybywają na granicę kraju w poszukiwaniu azylu.
Gdy rodzinny samochód przemierza rozległe terytorium Ameryki Północnej, dwoje dzieci słucha rozmów i opowieści swoich rodziców i na swój sposób myli wiadomości o kryzysie migracyjnym z historią ludobójstwa pierwotnych ludów Ameryki Północnej. W dziecięcej wyobraźni zderzają się historie przemocy i politycznego oporu, splatając się w przygodę, która jest historią rodziny, kraju i kontynentu.
Nieważkie
Dużo się mówi o twórcach, czymś w rodzaju istot nieważkości, które poruszają się w innym tempie niż inni, którzy obserwują rzeczy inne od innych z uprzywilejowanych źródeł, które nawet umieszczają je na innej płaszczyźnie.
Może to być po prostu forma idealizacji lub pomieszania przeciętności ludzi, gdy odkryjemy geniusza, który przedstawia nam świat przekształcony z naszych własnych zmutowanych wrażeń w fale o niewyobrażalnej intensywności. Ta powieść ratuje dwóch bohaterów zagubionych w nieważkości między gorączką wspólne życie pod ziemią, między wagonami metra, które wznoszą szalone prądy, a postaciami, które poruszają się rozmazane, wjeżdżając i wyjeżdżając z nieosiągalną prędkością codzienności, nieświadomi życia.
Ile żyć i ile zgonów jest możliwych w egzystencji tej samej osoby? Nieważkość to powieść o upiornych istnieniach; ewokacja, zarazem melancholijna i pełna humoru, o niemożliwości romansu i nieodwołalnej naturze straty. Na tę powieść składają się dwa głosy. Narratorka, kobieta ze współczesnego Meksyku, opowiada o swoich młodzieńczych latach jako redaktorka w Nowym Jorku, gdzie w metrze prześladował ją duch poety Gilberto Owena. Obaj narratorzy poszukują siebie nawzajem w niezgłębionej przestrzeni metra, po której przebyli swoją przeszłość.
Historia moich zębów
Istotne projekty są rysowane na płaszczyźnie, dzięki czemu nabierają znaczenia i porządku. Problem w tym, że nikt nie jest architektem własnego życia. Ponieważ życie rządzi się znacznie bardziej chaotycznymi i improwizowanymi ruchami, niszczącymi nasze własne usprawiedliwienia, naszą winę i nasze zachowania. Niestety atrament zawsze tam jest, śledząc to, co mieliśmy chcieć zbudować lub to, co inni rozumieją, że pewnego dnia chcieliśmy zbudować.
Highway nie zawsze był tak wybitnym showmanem. Zanim został licytatorem, przez wiele lat pracował jako stróż w fabryce soków, aż do ataku paniki współpracownika, który bezpowrotnie zmienił jego życie. W drodze do celu Carretera będzie musiał stawić czoła gniewowi porzuconego syna, zorganizować licytację, aby pomóc księdzu uratować jego kościół i wystąpić jako wspaniały finałowy spektakl «Historia mojego osobistego Gustavos», Alegoryczny Aukcja.
