Dwa z ostatnich Włoskie nagrody Stregana za dzieła beletrystyczne (najwybitniejszych we Włoszech w literaturze) przyznano dwóm autorom tak interesującym jak cogneti w 2017 i teraz do Sandro Veronese, który już powtarzał nagrodę. A to pokazuje, że wielka nagroda niekoniecznie jest wyłączną domeną dzieł wybieranych niemal ręcznie, by od razu zaspokoić ambicje komercyjne.
Ponieważ zarówno Cogenti, jak i Veronesi budują swoje powieści na podstawie konwulsyjnej intencji sumienia, destrukcyjnego i awangardowego zainteresowania, być może nie moralizującego, ale przynajmniej stymulującego dla tego krytycznego lub transcendentalnego ducha, który uzupełnia literaturę niezbędną powłoką.
W konkretnym przypadku Veronesiego trzeba tylko zobaczyć jego wkład także w dziełach non-fiction o aspektach społecznych, takich jak aktualny problem migracji. W swojej książce «Ratuj życie na Morzu Śródziemnym«Próbuje jeszcze raz otworzyć nam oczy, aby zobaczyć ludzki dylemat, tak często pomijany z pogardą.
Jeśli chodzi o jego powieści, Sandro Veronesi osiąga tę lekturę, która zawsze dostaje plusk, który nigdy nie pozostawia obojętnym. Veronesi nawet opowiada o swoim życiu i czyni literaturę surową prawdą, dla gustu podniebienia, które jest w stanie strawić ten zmienny smak, gdy smakuje się samo życie, z zachwytem niektórymi kęsami przeplatanymi innymi z czystej niechęci do tragizmu. Te ostatnie to te, które potrzebują dobrych napojów życia, aby je przekazać. Mieszanka, która jest wszystkim, nawet naszymi sprzecznościami…
3 najlepsze polecane książki Sandro Veronesi
Koliber
To zabawne, jak w odmienności czerpiemy to, co najlepsze z empatii. W kruchości odkrywamy, że jesteśmy narażeni i dopiero wtedy rzucamy się w obronę przegranych spraw, żywotnych wyzwań, magicznej rekompensaty przegranych z kołyski.
Koliber to mały ptak, który potrafi unosić się w powietrzu. Kiedy był dzieckiem, jego matka nazwała Marco Carrerę kolibrem ze względu na jego niski wzrost.
Problem wzrostu został rozwiązany dzięki zastrzykom hormonów, ale Marco pozostał kolibrem ze względu na jego zdolność do utrzymywania się w powietrzu pomimo przeciwności losu. Pewnego dnia w jego gabinecie odwiedza go psychoanalityk żony i omijając tajemnicę zawodową, ostrzega go, że odkryła, iż nadal koresponduje z młodą miłością.
Nie będzie to jedyny konflikt, z jakim będzie musiał się zmierzyć Marco: będzie musiał zaopiekować się chorymi rodzicami; Musi spróbować pogodzić się z bratem, bo wisi nad nimi cień tragicznego końca jego siostry sprzed wielu lat, musi też zaopiekować się wnuczką, gdy jego córka, samotna matka, przestaje to robić…
Spokojny chaos
Najbardziej rażące kompromisy często nie umożliwiają podjęcia decyzji. I jeśli żałowanie decyzji uznanej za złą zakłada już pewną dozę chybionej winy, gdy szczęście faktów prowadzi do tego dylematu, w którym wszystko dzieje się bez wyboru, ostateczną pochodną jest ślepa wina, niewygodne przejście w kierunku ciemnej pewności, że my są marionetkami w rękach kapryśnego i złowrogiego przeznaczenia.
Życie Pietro Paladiniego, dyrektora płatnej telewizji, doznaje pewnego dnia ataku, kiedy ma umrzeć przez utonięcie podczas ratowania nieznajomego, ale traci kobietę, którą miał poślubić za kilka dni. Pogrążony w „spokojnym chaosie”, Pietro stopniowo stanie się epicentrum świata, który przenosi na niego własne cierpienie.
W ten sposób jesteśmy świadkami coraz bardziej komicznej pielgrzymki postaci: odnoszącego sukcesy brata z kompleksem Piotrusia Pana; obłąkana szwagierka; uratował kobietę; współpracowników i szefów, którzy starają się przełamać jego spokojną odległość i wciągnąć go w swoje szeregi.
Tylko jej córka odnajdzie drogę, która pozwoli im dalej żyć, akceptując narzucone narzucone dojrzałości. Sandro Veronesi uchwycił w tej powieści chaos naszych miast, naszych rodzin w kryzysie, gospodarki opartej nie na wartości pracy, ale na czystej spekulacji.
Proroctwo
Każdy z nich pisze historię swojego ojcowskiego związku najlepiej jak potrafi. Ponieważ między rodzicami a dziećmi jest coś wyjątkowego, być może zbyt wiele ciszy kończy się, gdy jest przepowiadany koniec. A potem wszystko może wytrącić się w kaskadzie emocji Big Fish, przekształcając związek, który nigdy nie istniał, ale warto go przejrzeć w oparciu o uczucia, wspomnienia i wyobraźnię.
Jakiś czas po śmierci matki Alessandro Veronesi będzie musiał zmierzyć się także ze śmiertelną chorobą ojca. Ta sytuacja, w której tradycyjne role ojca i syna zostają odwrócone i ten ostatni pełni rolę przewodnika, ustąpi miejsca tragicznym, ale i groteskowym momentom: biurokracji związanej z chorobą, obłudzie skrywającej swoją nazwę eutanazji, trudnemu wybór opiekunów, przebłyski humoru umierającego, rozdzierająca serce paranoja.
Jednogłośnie przyjęte przez krytyków Proroctwo przedstawia nam dobrze znaną historię śmierci rodziców w nowym świetle, dzięki swojej narracyjnej mądrości: niezwykły punkt widzenia (ty rozłamu, który kończy się również udziałem czytelnika) i wykorzystanie przyszłości, która, jak wskazuje tytuł, nawiązuje do tekstów apokaliptycznych (bo to mała codzienna apokalipsa).
Ten tom uzupełniają dwie inne historie, których głównym tematem są również relacje rodzic-dziecko. Pierwsza opowiada historię młodego człowieka, który próbuje nadać pośmiertny sens śmierci (i być może całemu swojemu życiu) ojca poprzez coś, co moglibyśmy nazwać „etyką urazy”. Druga natomiast stawia nas przed najpoważniejszymi konfliktami dwojga młodych ludzi w mikrokosmosie małych codziennych tragedii, które towarzyszą nam na co dzień, jak w tych opowiadaniach Carvera, których bohaterowie wędrują przez ich istnienie w poszukiwanie sensu, który im umyka.
Krótko mówiąc, trzy historie, które przedstawiają różne spojrzenia na doświadczenie tego, co reprezentuje przejście od bezbolesnej niewinności (z Salingerem i Cheeverem w tle) do dojrzałości, w której ta dojrzała istota wymaga od nas zdolności zaakceptowania Zła w formie urazy, bólu, złamanego serca czy wreszcie śmierci ojca jako własnego wizerunku.
