Oczywisty pokaz szacunku i podziwu Jose Luis Peixoto za swojego poprzednika w wybitnych zasługach pisarza referencyjnego w Portugalii, Jose Saramago zostało to udowodnione w więcej niż jednym z jego dzieł.
Ale poza formalnością istnieje również harmonia tematyczna, wspólne tło z wyobraźni tej cudownie melancholijnej Portugalii, które może prowadzić tylko do lirycznej, wykwintnej i szczegółowej prozy.
Poza tym wszystkim zarówno Peixoto, jak i Saramago robiły lub robią z różnorodności handlu literackiego między gatunkami. Bo w obu znajdziemy poezję, teatr i oczywiście powieści. Reinkarnacja jest niemożliwa ze względu na zbieg okoliczności w czasie i miejscu, jeśli przynajmniej nastąpi przekazanie władzy, twórcze dziedzictwo, które nabiera nowego wigoru w Peixoto zdolnym do najbardziej odkrywczego realizmu.
Ale także Peixoto zainteresowany natychmiastowym zanurzeniem się we mgle tej lekkiej, transformującej fantazji. Alegoryczne światy w codzienności, które przenoszą nas do spotkania z tym, co podobne do snu, z rekonstrukcją świata do odkrycia, na przykład przebudzeniem się na nowe sposoby widzenia tego, co nas otacza.
3 najlepsze polecane powieści José Luisa Peixoto
Autobiografia
Gra między rzeczywistością a fikcją, zaznaczona już w samym tytule dzieła, służy do zaznaczenia tego rozproszonego terenu kreacji. Teren z dostępem przez dziwny próg, który pisarz przekracza podczas najbardziej inspirującego procesu. Właśnie w momentach, w których bohaterowie poruszają się z niepodejrzewaną autonomią, jakby nic nie uczestnicząc w ich zmieniających się scenariuszach nie poddanych żadnemu wektorowi czasu i przestrzeni.
Peixoto pozwala nam przejść przez jego próg, by przenieść nas z miejsca na miejsce. Od wyobrażonej Lizbony do najpewniejszego. Saramago też tam jest, udzielając rad pisarzowi tak początkującemu, jak on przeżywa kryzys. Wszystko, co się dzieje, porusza się dzięki magii możliwości życia tam, gdzie wielcy pisarze marzą i planują.
W Lizbonie pod koniec lat XNUMX. droga młodego pisarza pogrążonego w kryzysie twórczym – być może samego Peixoto, gdy zaczynał – krzyżuje się z drogą wielkiego pisarza: José Saramago. Z tej relacji rodzi się ta historia, w której zacierają się granice między fikcją a czysto biograficznym.
Odwaga zaproponowania Nagrody Nobla jako bohatera powieści pt Autobiografia Już nas ostrzega, że mamy do czynienia z zaskakującą propozycją narracyjną, która może doprowadzić czytelnika tylko do nieoczekiwanego końca.
José Luís Peixoto, którego José Saramago określił jako „jedno z najbardziej zaskakujących odkryć w literaturze portugalskiej”, bada twórczość literacką i przezroczyste granice między życiem a literaturą w tym wyjątkowym zestawie luster. A jednocześnie zagłębia się w swoje obsesje, jak zwykle u niego, prozą pełną detali i liryzmu, w tym imponującym dziele, które niewątpliwie wyznaczy przyszłość portugalskiej literatury.
galweie
Być może fantazyjny punkt fabuły skompensuje w dziwnej symfonii surowość narysowanego z największą głębią realizmu. W taki czy inny sposób skrupulatność języka, precyzja każdego terminu sprawia, że wynikająca z tego szlachetność jest dziełem, w którym wszystkie postacie uczestniczą w nieśmiertelności.
Ponieważ każdy ruch, każda scena, każda rozmowa zawsze wskazują na transcendencję, na rzeczy, które dzieją się z jakiegoś powodu, który w końcu wskazuje i wyjaśnia dobra literatura. Życie prawie nigdy nie ma sensu, życie, które przechodzi przez tę pracę, tak.
Pewnej styczniowej nocy seria eksplozji wywołała straszliwy hałas w posiadłościach dr Matta Figueiras. Zaskoczeni sąsiedzi wkrótce odkrywają wpływ jakiegoś meteorytu. Zaraz potem intensywny zapach siarki przenika wszystko, a uporczywy ulewny deszcz wydaje się nie mieć końca. Każdy powiedziałby, że Wszechświat jest zdeterminowany, by rzucić wyzwanie rozsądkowi mieszkańców tego miasta zwanego Galveias.
To brama do życia tej społeczności Alentejo: braci Cordato, którzy nie rozmawiali od pięćdziesięciu lat, brazylijskiej Isabelli, która oprócz piekarni prowadzi burdel, czy listonosza Joaquima Janeiro, który zna wszystkie sekrety a to ukrywa jego lub Miau, wiejskiego głupca lub rodzinę Cabeça, ale także psy, które swoim szczekaniem rysują swoją osobliwą mapę ulic. Wszystkie składają się na uniwersum Galveias, drobiazgowy portret portugalskiej rzeczywistości, który przybliża nas do jej najgłębszej tożsamości.
Pięknie napisane i z genialnym wyrafinowaniem formalnym, wrażliwość i jednocześnie szorstkość, jaką daje nam Peixoto sprawiają, że jesteśmy galweie w jednej z wielkich powieści o wiejskim świecie i utwierdzają tego autora jako jednego z najwybitniejszych portugalskich pisarzy swojego pokolenia, o czym już wspomniał noblista José Saramago.
Umarłeś dla mnie
Zawsze wydaje się, że jest jeszcze coś do powiedzenia ojcom, którzy zazwyczaj są bardziej tajemniczy niż matki. Być może dlatego bezowocne próby odzyskania komunikacji, gdy jej już nie ma, wydają się tak melancholijne. Nostalgiczne piękno tego, co pozostało niewypowiedziane, może sprawić, że zapiera nam dech w piersiach.
Książka taka jak ta to pospieszny powiew powietrza, wywołujący smutek w poszukiwaniu szczęścia, którego nie było na to jednoznacznych dowodów. Nigdy nie wracasz do tych samych miejsc, w których byliśmy szczęśliwi, ale zawsze staramy się spróbować, podobno też Peixoto…
«Dzisiaj wróciłem do tej teraz okrutnej krainy. Nasza ziemia, ojcze. A wszystko tak, jakby trwało. Przede mną ulice zniknęły, słońce poczerniało od światła sprzątającego domy, wybielającego biel; i smutny czas, zatrzymany czas, smutny czas i dużo smutniejszy niż wtedy, gdy twoje oczy, oczyszczone z mgły i świeżego odległego opuchlizny, pochłaniały to teraz okrutne światło, kiedy twoje oczy mówiły głośno, a świat nie chciał być czymś więcej niż istnieć . A jednak wszystko tak, jakby trwało.
Cisza nad rzeką, okrutne życie za życie. Jak w szpitalu. Powiedziałem, że nigdy cię nie zapomnę, a dziś pamiętam.” Niezwykła książka jednego z najwybitniejszych współczesnych pisarzy.
