Jeśli w tym czasie umieściłem na tym blogu wielkich współczesnych dramaturgów, tych, których twórczość stała się klasyczna od XX wieku, jak np. Samuel Beckett o Tennessee WilliamsNie mogłem się powstrzymać przed sprowadzeniem tutaj również Eugene'a O'Neilla.
Ponieważ był właśnie pionierem tych sztuk, tworzył genialne transcendentalne narracje dla naszych czasów, w końcu rozpowszechnił się jako dzieła literatury konsumpcyjnej poza sceną.
Z tym pasmem egzystencjalnego wykorzenienia (typowego w wielu przypadkach dla wielkich kronikarzy, którzy stali się powieściopisarzami lub dramaturgami), oderwaniem się już od rdzenia rodziny i przedłużającym się w młodości, Eugeniusz ostatecznie powrócił z tych typowych piekieł ścieżek zatracenia.
Ciekawą rzeczą w tych miejscach docelowych przesłoniętych przez okoliczności jest paradoksalne wrażenie jasności, z jaką ich bohaterowie są poruszeni, by w końcu powiedzieć nam istotę duszy.
Top 3 polecanych książek autorstwa Eugene'a O'Neilla
Długa jazda w noc
Wrażenie tej pracy na stołach musi być powalające. Ze swojej surowej witalnej odysei Eugene przeniósł do jedynego dnia, w którym toczy się akcja, syntezę żyć jako wspomnień, które unoszą się nad każdym pokojem, sprawiając, że przeszłość, teraźniejszość i przyszłość stają się jednym dniem, nieodwracalnie zaciemnionym jak ostatniego dnia Chrystus na ziemi.
Być może o to w tym chodzi, o przedstawienie codziennego ecce homo, jakim był Eugene z matką, bratem i ojcem. I w tym odnajdujemy kruchość, w której wszyscy żyjemy, linę, po której się poruszamy.Maryja mogłaby być sterową matką, tą kobiecą osobowością, która wszystko równoważy, składa wszystko na nowo dzięki swojemu oddaniu rodzinie. Ale radzenie sobie z tragedią nigdy nie jest łatwe. A odporność jest czasem ozdobą salonu.
Jesteśmy latem 1912 roku. Każdy z członków rodziny Tyrone znajduje się w swoim kącie, wszyscy gotowi stawić czoła gniewowi tragiczności, karząc przede wszystkim siebie... Perfekcyjne dzieło Eugene'a O'Neilla który pobiera przytłaczającą głębię na każdego bohatera w niepokojącej kontekstualizacji ze względu na jego bliskość, z tą przygnębiającą pewnością, że życie może być tylko bólem.
poza horyzont
Chodzi o zagłębienie się w poczucie utopijności życia, niezadowolenia per se z kondycji człowieka. Wśród ambicji i popędów, którymi kieruje się człowiek, pustka jawi się jako niezaprzeczalne uczucie w obliczu nieosiągalności celów ostatecznych, zwłaszcza w części emocjonalnej jako wykładnik naszego wewnętrznego ja.
Dwaj młodzi bracia i przyjaciele, spadkobiercy farmy, kłócą się o miłość młodej Ruth. Kiedy Ruth decyduje się na młodego Roberta, jego brat Andrew postanawia zaokrętować się i opuścić rodzinę. Tak zaczyna się dramat eksplorujący wewnętrzne impulsy i moralny błąd bohaterów, tragedię artysty i wszystkich ludzi, których nieosiągalne marzenia kryją się za horyzontem.Dzieło godne teatralnej nagrody Pulitzera z 1920 r. był wielkim hitem na Broadwayu i nadal jest emitowany.
Ostatnia wola i testament najbardziej zasłużonego psa
Świetny przykład ogromnej wrażliwości autorki. Pisanie tekstu tej wielkości dla swojego zwierzaka jest manifestacją barwnej impresjonistycznej duszy Eugene'a O'Neilla, uwolnionej w kierunku największego uwolnienia spolaryzowanych emocji między żywą gamą wspomnień a mrocznym tonem żalu.
Kiedy w 1940 roku dramaturg Eugene O'Neill stracił swojego psa Blemie, postanowił napisać ten krótki tekst, aby znaleźć pocieszenie dla siebie i swojej żony. W formie testamentu i ostatniej woli O'Neill wyobraża sobie wspomnienia i myśli swojego wiernego przyjaciela z ostatnich dni, kiedy to widzi nadchodzącą śmierć z godnością i pogodą ducha, martwiąc się tylko o to, jak wpłynie to na jego panów. Poruszająca i zabawna elegia, która będzie inspiracją dla każdego człowieka i epitafium dla każdego ukochanego psa.
