Rozmawiamy dzisiaj o Milena Busquets Tusquets lub jak kakofonia gra na rzecz trwałego zachowania nazwiska autora. Chociaż na pewno nazwisko Tusquets już spełnia swoje zadanie w zakresie szybkich skojarzeń z literaturą. Ponieważ tak, Milena należy do wieloletniego klanu wydawniczego, w którym sama wyróżnia się jako świetna gawędziarka.
I w tym przypadku kontekst i okoliczności uważa się za coś bardzo odpowiedniego do wykucia profesjonalisty na służbie, czy to w tym przypadku piłkarza, czy pisarza. Ponieważ jesteś tym, co jesz i tym, co znasz. I bez wątpienia Milena spotkała się z najlepszą literaturą hiszpańską, by w końcu upodobać sobie przeglądanie pustej strony.
W swoim powieściowym aspekcie Milena zajmuje się bardzo bliskimi scenariuszami, z których można projektować oglądanie egzystencjalny. Algo así como si la vida pudiera contemplarse como una suma de escenas, con esa mezcla de inquietante placer por la observación de los demás y el deseo por conocer precisamente los hondos motivos que los mueven. Porque sabiendo qué es lo que mueve a los demás, podemos acabar aclarando qué es lo que nos mueve a nosotros.
Top 3 polecanych powieści Mileny Busquets Tusquets
to też minie
Nunca se sabe del todo si se hace bien a la hora de abordar infancia y verdad. Incluso puede que tantos Reyes Magos y ratoncitos Pérez sean una distorsión que no ayude para nada en la sensación adolescente de haber sido «engañados» durante años sobre un mundo fantástico que se aleja vertiginosamente. Desde esa idea parte esa novela de infancias y contrastes, de duelos siempre a deshora y anhelos por regresar a regazos perdidos…
Kiedy była dzieckiem, aby pomóc jej przeboleć śmierć ojca, matka opowiedziała Blance chińską bajkę. Opowieść o potężnym cesarzu, który wezwał mędrców i poprosił ich o zdanie, które pasowałoby do wszystkich możliwych sytuacji. Po miesiącach narad mędrcy pojawili się przed cesarzem z propozycją: „To też minie”. A matka dodała: „Ból i smutek mijają, tak jak mija euforia i szczęście”.
Teraz zmarła matka Blanki, a ta powieść, która zaczyna się i kończy na cmentarzu, mówi o bólu po stracie, o złamanym sercu z powodu nieobecności. Ale w obliczu tego bólu pozostaje pamięć o tym, co przeżyło i czego się wiele nauczyło, a potwierdzenie życia poprzez seks, przyjaciół, dzieci i mężczyzn, którzy byli i są ważni dla Blanki, nabiera siły. Wszystko to w ciągu lata w Cadaqués, z jego nieokiełznanymi krajobrazami i intensywnym śródziemnomorskim światłem, które skąpie wszystko.
Klejnot
La melancolía es la felicidad de estar triste, como diría aquel. El problema para la prota de esta novela es que uno de esos instantes en los que recuerdos llegan para transponerte un poco, en su caso, no son solo espuma de las olas. Esas olas que se retiran de inmediato deshaciéndose en susurros de añoranza. Porque sin duda lo traumático tiene gusto por los flashbacks. Y ahí está ella, viviendo instantes que ya no le pertenecen…
Życie czterdziestokilkuletniej pisarki toczy się gładko, między dwójką jej dzieci i związkiem, który wydaje się zmierzać ku końcowi. Ale ta dość spokojna egzystencja zostaje zachwiana przez ponowne pojawienie się ducha z przeszłości w postaci nagłego wspomnienia: Klejnot.
Gema była koleżanką ze szkoły, która zmarła na białaczkę w wieku piętnastu lat, co było jedną z dwóch zgonów, które naznaczyły jej dzieciństwo; drugi należał do jej ojca, ale przeżył całe życie, podczas gdy Gema odeszła przedwcześnie. Jakie miałby istnienie? Kim by się stał? Kiedy ostatnio ją widziałeś? Czy mógłbyś się z nią pożegnać? Dlaczego czas osłabił pamięć o zmarłym przyjacielu?
Próbując ocalić Gemę od zapomnienia, narratorka rozpoczyna śledztwo, które doprowadzi ją do spotkania ze starymi przyjaciółmi, którzy również ją znali, do odszukania grupowego zdjęcia klasy, do odwiedzenia szkoły, do prześledzenia nekrologów w gazecie, do zbadać, co stało się z restauracją należącą do rodziców dziewczynki...
Esta es una novela sobre el pasado que creemos haber olvidado, pero que nos persigue, sobre las pérdidas que nos marcan y la necesidad de despedirse. Pero también es una novela sobre las ganas de vivir y las pequeñas alegrías de lo cotidiano, sobre el amor –a los amantes, a los hijos– y sobre las amistades que nos acompañan incluso después de desaparecer.
Książka, jednocześnie lekka i głęboka, witalistyczna i smutna, potwierdza talent Mileny Busquets po niezwykłym międzynarodowym sukcesie jej poprzedniej powieści, pt. To też minie i pozwala ci ponownie cieszyć się wyjątkową zdolnością do wyrażania emocji i uczuć w niepowtarzalnym stylu, który przysporzył ci rzeszy lojalnych czytelników.
Eleganckie męskie i inne artykuły
Acabamos con un volumen de relatos, de pequeños e inciertos escenarios, donde puede ocurrir de todo. Tintes de improvisación para salir del paso de la vida, como a todos nos toca. Emociones que llegan y arrasan y dolores que atraviesan sin descubrir jamás el filo…
Postacie z naszego świata załadowane walizkami pełnymi anegdot i szczegółów, które dzieją się tylko wtedy, gdy nikt ich nie widzi. Szczególność autora i ogół osobowości, które należy odkryć jako fetysze tego, czym są, to znaczy osoby, którą zamieszkują.
Zebrane tu teksty są jak migawki, jak winiety, jak szkice w akwarelowym zeszycie malarza. Łączy się w nich zdrowa frywolność i przenikliwa umiejętność ujawniania tego, co nieoczywiste, bez wstydu i potrzeby wymówek.
Często zajmują się codziennością, która dla nieuważnego oka może wydawać się nieistotna i wydobywają z niej uśmiech, poetycki niuans, objawienie. To teksty, w których przede wszystkim można się domyślić przenikliwego, świeżego i przełomowego spojrzenia pisarki, która potrafi wyjść poza to, co oczywiste i przewidywalne, potrafi zamienić pisane przez siebie artykuły w lekkie, treściwe i uwodzicielskie znaki wodne.
