W Hiszpanii nie osiągnięto jeszcze wysokiego stopnia popularnego wrzenia jego powieści, jak to ma miejsce w wielu innych krajach. Ale jakość brytyjskiego autora Kate atkinson Potwierdza to jego uznanie za członka Orderu Imperium Brytyjskiego. Co dla pisarki może jedynie wskazywać na tę wartość narracyjną, którą rozwija od ponad 20 lat, jeśli nie z komercyjną obfitością, to przynajmniej z ogromnym sukcesem przy każdej nowej okazji.
Z literacka szafa zawsze w ciemnych zakamarkachAtkinson nie ogranicza się tylko do gatunek noir. Gdy tylko poświęci się literaturze stricte kryminalnej, zagłębi się w najczystsze detektyw z klasycznym detektywistycznym wydźwiękiem (z serialem Inspektor Jackson Brodie na czele) lub bada ścieżki tego niesklasyfikowanego, jakim jest szpiegostwo między wojną a thrillerem.
Top 3 polecane powieści Kate Atkinson
Maszynistka
Jest coś zupełnie innego między opowiadaniem historii jednocześnie z opowiadanymi wydarzeniami, a robieniem tego jakiś czas po ich wystąpieniu. Pierwsze powieści szpiegowskie Le Carrez Forsyth lub Graham Greene towarzyszące dniom zimnej wojny czytano z pewnym napięciem co do wiarygodności tego, co było opowiadane.
W przypadku tej powieści, która oscyluje między thrillerem psychologicznym a szpiegostwem między 40 a 50 rokiem, a wydaną w 2018 roku, dostępna jest pełniejsza inscenizacja, która wynika z naturalnej wiedzy o wydarzeniach końcowych: upadku muru, rozpadzie ZSRR… a potem taka powieść balansuje między fikcją historyczną a mrokiem fabuły, która zawsze wskazuje na uchrony, na okropności, jakie mogły być w tamtych czasach lodowatych i napiętych stosunków międzynarodowych.
Z tymi wszystkimi poprzednikami dochodzimy do życia Juliet Armstrong, prowadzonej w środku II wojny światowej ze względu na jej szczególne cechy i próbującej zapomnieć o tych dniach dekadę później, kiedy świat wciąż drży od skutków konfliktu, którego żar wydaje się nigdy nie wychodzić.
W tym niepokoju Juliet ponownie zanurza się w podobnym mrocznym świecie, w którym nie słychać już bomb Blitz, ale w którego echu pogrzebanych interesów wydaje się, że wielu jest skłonnych zrobić wszystko, aby to ona zapłaciła cenę za te dni szpiegostwa. .
I znowu
Efekt motyla Lorenza zawsze ekstrapolowano na każdą literacką lub filmową fantazję dotyczącą względności czasu.
Ciekawostką jest, jak ten efekt rozpalił tę historyczną powieść do ostatecznego serwisu rozgałęzionej fabuły w sumie ujęć na początku XX wieku. Wszystkie te zmiany i zwroty akcji mają miejsce w epicentrum głównej bohaterki, Ursuli Todd, która zawsze służy jako podstawa solidnej postaci, na której zmieniające się okoliczności stawiają nam różne i transcendentalne zmiany, które mogą być wywołane przez to proste trzepotanie motyl zbiegów okoliczności.
W gruncie rzeczy jest to rodzaj reinkarnacji. Zakończenie materializuje się dla Urszuli na różne sposoby, ale zawsze następuje powrót do mroźnego 11 lutego 1910 roku. Żyje z efektem kolistym na końcu, komplementarnym, różnorodnym i świadomym życiem, które służy opowiadaniu całego zmieniającego się społeczeństwa XX wieku. stulecie.
Oczekiwanie na wiadomości
Odzyskuję trzecią powieść Saga Jacksona Brodiego z pewnymi wątpliwościami. Bo choć lekturę którejkolwiek powieści można wykonać samodzielnie, to jednak na osobowość inspektora i scenografię autora wartą rozważenia od pierwszej pracy jest duże obciążenie.
Biorąc jednak pod uwagę wyjątkowość „Waiting for News”, nie mogłem powstrzymać się od uznania go za najlepszą część sagi, więc oto jest. Jackson Brodie nie pracuje już jako śledczy, ale zachowuje swój instynkt i ten magnetyzm, który zwykle przybliża starych detektywów do straconych spraw.
Tym bardziej, gdy przeszłość powraca z niezwykłą zjadliwością, ochlapując tych, którzy ją doświadczyli, i implikując tych, którzy postrzegają ją jako dziwną studnię, z której wyłaniają się echa śmierci, bólu i niejasnej nadziei. Trzymająca w napięciu powieść, której zakończenia prowadzą do nieoczekiwanych zwrotów, a losy osób zaginionych i badaczy nieuchronnie się splatają.
