Jeśli istnieje autor, który łączy kwitnący gatunek noir swoich czasów z narracją bardziej rodzimą, pełną tradycjonalizmu i błyskotliwą w heterogenicznym wydaniu końcowym, to jest to Francisco Garcia Pavon.
Zanurzenie się w którejkolwiek powieści Garcíi Pavóna oznacza rozkoszowanie się policyjnymi przygodami i nieszczęściami wokół potężnej wyobraźni, która satyruje fabułę w niepokojących momentach, zawsze z nutami napięcia i zakończeniami wskazującymi na twórcze postanowienia u szczytu wielkich piór. Gatunek policyjny.
W Plinio, a raczej Manuelu Gonzálezie, znajdujemy szczególną postać, która stoi na czele wielu z nich powieści Garcíi Pavóna. I w tym miejskim funkcjonariuszu policji odkrywamy normalnego, zwyczajnego faceta, pozbawionego stereotypów przeklętych bohaterów balansujących między dobrem a złem. Zadaniem Plinio jest rozstrzyganie nieporozumień pomiędzy przestępcą a przestępcą. Nic więcej i nic mniej.
Więc cieszymy się literatura nawiązująca do ostatnich czasów Hiszpanii pomiędzy konstrukcjami i sprzecznościami. Razem z Plinio i wieloma innymi postaciami opisujemy to, czego doświadczyliśmy, z intensywnością fabuł, które oczywiście są również niezwykle zabawne.
3 najlepsze powieści Francisco Garcíi Pavóna
Czerwone siostry
Nie ma nic lepszego niż pierwsze zaproszenie do separacji, aby przedstawić pojedynczy przypadek, taki jak przypadek rudowłosych sióstr, które czerpią korzyści z głównego tematu tej powieści. Jak możesz ich nie znać? Plinio wie, kim są (lub kim byli, ponieważ ich zniknięcie na cokolwiek wskazuje).
Córki notariusza z ich miasta, Tomelloso. A teraz zniknęły, wzbudzając podejrzenia i fantazje wśród tych, którzy znali dwójkę bliźniaczek i rudzielców, ku dalszemu ogólnemu sarkazmowi. Ziemia połknęła dwie sześćdziesiątki z powodu tak niezgłębionego jak zwykły telefon.
Stary, dobry Plinio będzie musiał zająć się tą sprawą wraz z Lothario, weterynarzem mającym aspiracje Sherlocka Holmesa. Od Tomelloso po Madryt, oferując bardzo soczyste spojrzenie na zwyczaje i zwyczaje obu Hiszpanii.
Wątki sprawy będą układane w mocne rozdziały przeznaczone dla konkretnego zespołu śledczego. I być może wszystko po raz kolejny wskazuje na atawistyczną zazdrość wobec kraju kainickiego.
Gwałt kobiet Sabine
Tomelloso jest odbiciem każdego wielkiego miasta, symbolem wielkich powieści kryminalnych. I to właśnie w Tomelloso mają miejsce mroczne perypetie, z którymi zawsze musi się zmierzyć tradycyjny iberyjski bohater, Plinio.
Tytułowe nawiązanie do epizodu mitologicznego wskazuje na to groteskowe przełożenie na rzeczywistość autora. Tomelloso to teraz nowy Rzym, w którym dwie kobiety, Sabina i Clotilde, również wydają się zostać porwane przez jakąś zdeprawowaną osobę.
Sprawa zostaje wkrótce wyjaśniona, ale z zachowaniem niezbędnego zawieszenia jakiegokolwiek fikcyjnego śledztwa. Jednakże w tym przypadku autor korzysta z okazji, aby lepiej niż kiedykolwiek zaprezentować ten emblematyczny mikrokosmos tego, co społeczne, który rozciąga się na uogólnioną specyfikę języka hiszpańskiego.
Wszystko może mieć liryczną recenzję, najgorsze i najlepsze z tego, czym jest każde miejsce i każda osoba. Przesiewanie, z jakim autor atomizuje esencje socjologiczne, moralne, okolicznościowe i całkowicie ludzkie, ostatecznie wzbogaca fabułę i przekształca ją w narrację bardziej skłaniającą się ku fascynującemu realizmowi.
Panowanie Witizy
Zamiłowanie Garcíi Pavóna do najbardziej groteskowych charakteryzacji zawsze otwiera nam drogę do lektury z uśmiechem i niepokojącą wątpliwością co do końcowego rezultatu takich konkretnych inscenizacji.
Antonio El Faraón, w którego pseudonimie domyślamy się już tego rodzaju sarkazmu na określenie kogoś, kto uważa się za kogoś więcej niż inni w Tomelloso, niepokoi Plinio w związku z profanacją niszy rodzinnej.
To, co naprawdę się dzieje, a Plinio wraz ze swoim współpracownikiem i weterynarzem Donem Lotario odkrywają, że ktoś zostawił kolejne ciało w niszy i zadbał o jej szczelne zamknięcie. Być może myśląc, że nikt nie zauważy, lub po prostu improwizując... Podobieństwo zmarłego do króla Witizy nadaje śledztwu punkt pośredni między mitologią a śmiesznością. Ponieważ wielu wciąż może wierzyć w reinkarnację, w najbardziej niezwykłe ezoteryczne rzeczy.
Głód zawsze rozbudzał wyobraźnię i pomysłowość w kierunku łobuzerstwa lub, jeśli to konieczne, przesądów. Mając pomysł satyry na tę kompozycję, która jest częścią popularnej wyobraźni, Plinio i Don Lotario poczynią postępy w odkrywaniu wszystkich skrajności sprawy. Pomiędzy śmiechem a ciekawymi zwrotami akcji powieść ta staje się wielką fabułą kryminalną okraszoną humorem i krytyką.
