Czasami Literacka Nagroda Nobla przyznaje więcej postaw, kontekstów czy innych niezgłębionych motywów niż stricte dzieł. W przypadku JelinekZ niewątpliwą kreatywnością przytłoczoną różnymi aspektami, jej zaangażowanie polityczne i charyzmatyczny zasięg nakładały ją jako kandydatkę do Nobla na jakość jej pracy.
Nie wątpię, że czasami tak musi być, bo literatura to znacznie więcej niż tylko czarno na białym. Ale zawsze dobrze jest przedstawić krytyczną wizję sprawy nie tylko w przypadku Jelinek… Chodzi o to, że powieściopisarka Jelinek poza nagrodami i innymi przekazuje także do swoich prac tę osobistą energię, która elektryzuje się emocjonalnie z narracjami w krawędzi samego życia, gdzie namiętności i konwencje toczą swoistą walkę między lękami a winą jako obserwatorzy konfliktu.
Nie można też powiedzieć, że w tych opowieściach zatriumfuje ostateczne dobro wszystkich. A autor dobrze robi, aby to wypełnić realizm niektóre ramki wyraźnie odzwierciedlały nierozstrzygnięte wydania; warunków, które nas wszystkich ustalają; egzystencji wyabstrahowanych przez moralne projekcje alienującej przeciętności. Ale pytanie brzmi, aby spróbować, poddać się temu, czego żąda od nas dusza i spróbować poradzić sobie z tym w najlepszy sposób ...
Top 3 polecane powieści Elfriede Jelinek
Pianista
Czasami zdarza się, całkowicie przypadkowo lub jako nieodgadniony los, że nasz świat, otoczony tamą rozumu, jest przytłoczony nadejściem nieoczekiwanych namiętności, które pędzą wraz z wiosenną odwilżą, kiedy żadna całkowicie pewna namiętność nie może być kontrolowana. każdy testament.
Erika jest sfrustrowaną pianistką, która pracuje jako nauczycielka gry na fortepianie i zawsze żyła w cieniu zaborczej i absorbującej matki. Ogarnięta porażką, która jest tylko zapisem większej porażki, ucieczką z niechcianej domeny i złapana w sieć swoich zahamowań i ciągłej czujności, Erika nauczyła się być surowa i surowa.
Ta sytuacja przybiera zupełnie inny przebieg, gdy spotyka studentkę, która się w niej zakochuje. Potem, poprzez jego kruchą psychikę, jego pokrętny brak doświadczenia w relacjach międzyludzkich, zaczynają torować sobie drogę kołysane i niewypowiedziane fantazje, w których mieszają się dominacja i podporządkowanie, przyjemność i cierpienie.
Wykluczeni
Scenariusze są różne, ale wizja młodych ludzi, którzy zawsze pozostają bezbronni, jest niepokojąca, ponieważ zawsze tak się dzieje. Czy to w Austrii po drugiej wojnie światowej, czy w jakimkolwiek innym kraju europejskim w XXI wieku. Jeśli być może ta historia stanie się bardziej prymitywna ze względu na złowrogie dziedzictwo życia w okresie powojennym, gdzie wszystko wydaje się jeszcze dozwolone, gdzie przemoc nadal spotyka się z lenistwem jako powszechną reakcją…
Ta historia piętnuje trudność bezlitosnego życia powojennej Austrii, która chętnie ignorowała zbrodnie nazizmu. Chodzi o trzech licealistów i ambitnego chłopca z klasy robotniczej, którzy napadają na przechodniów, by ich obrabować. Na determinację społeczeństwa zdeterminowanego, by zapomnieć o przeszłości, w którym sukces społeczny staje się wartością nadrzędną, czwórka nastolatków reaguje z obrzydzeniem i nienawiścią.
To powieść, w której ujawnia się sarkastyczny wygląd Elfriede Jelinek. Poprzez styl między ulewnym a odległym i bez wydawania jakiegokolwiek osądu moralnego, pisarz ukazuje przewrotną codzienność przemocy i wartości społeczne, którymi należy się posługiwać.
Śmierć i dziewica
Tom ducha protestu w kobiecie. Tyle tylko, że Jelinek odzyskuje wyobrażenia, miejsca wspólne, paradygmaty wprowadzane od dzieciństwa. Wszystko jest należycie przeanalizowane, aby zająć się najbardziej niezbędną chirurgią moralną, najdokładniejszymi nacięciami w sumieniu w obliczu koniecznej ewolucji.
Szekspirowskie dramaty królów wydają się znaleźć rodzaj kontrapunktu w dramatach jelineckich księżniczek. Nawet gdy, jak podkreśla Elfriede Jelinek, kobiety nie można ukonstytuować jako podmiotu dramatycznego, czyli bohaterki w klasycznym sensie, jest Śnieżka, to jednak za górami szuka prawdy kryjącej się za pięknem. siedmiu krasnoludków, by znaleźć śmierć w postaci myśliwego.
Śpiąca Królewna w poszukiwaniu siebie znajdzie jedynie księcia, który od tej chwili będzie uważał się za jej boga i wskrzesiciela. Rosamunda doświadcza nieprzystawalności bycia kobietą i jednocześnie myślicielką, pisarką. Jackie (Kennedy) przeżyje mężczyzn, władzę i samą Marylin (Monroe), ale jej triumf będzie tylko widoczny. Sylvia (Plath) i Inge (Bachmann), współczesne ikony kobiecego pisarstwa, będą rozpaczać z powodu swojej jawnej nieudolności.
Księżniczki i prominentne damy noblistki Elfriede Jelinek jawią się nam jako repliki, których żaden książę nie jest w stanie odkupić. W tych pięciu dramatycznych utworach autorka prowadzi ironiczną grę z obrazami, jakie projektuje męska wizja „kobiety”. I w tym samym autoironicznym odruchu ujawnia jej podporządkowanie generowanym przez siebie obrazom.
