W przypadku statek wszystko zaczynało się od skomponowania piosenki. Literatura bez ozdób pojawia się zwykle później, kiedy czas śpiewania jest uzupełniany przez bardziej rozległą potrzebę komunikacji. Ponieważ poza tekstem zdolnym do atakowania emocji, racjonalność pozostaje zaparkowana, bardziej prozaiczna, ale równie niezbędna jako pokarm do nauki i krytyki.
Chodzi o to, że Chico Buarque miał również aspekt socjologiczny do wykorzystania, który w końcu eksplorował z różnych gatunków, takich jak test lub powieść. Ponieważ fikcja i rzeczywistość są przestrzeniami komplementarnymi, jeśli weźmiemy pod uwagę podmiotowość wszystkiego. I zaproponować fabułę z podtekstem intrahistorii, w której odkrycie tego, co dzieje się bardziej wewnętrznie z ewolucją społeczeństwa, może skończyć się przekazaniem więcej nawet niż najbardziej sensowny punkt wyjścia eseju.
Jednak wyjątkowość Buarque stanowi kompendium walorów obu przestrzeni twórczych, takich jak muzyka i literatura. Bo można go opowiadać w różnych momentach, zatrzymując się w momencie, który wyznacza symbol jak refren piosenki, ciesząc się gestem czy anegdotą. A potem wróć do wątku narracyjnego z tym paradoksalnym wrażeniem, że czasami budzi nas samo życie.
3 najlepsze polecane książki Chico Buarque
Ci ludzie
Pisarz zmuszony do odnalezienia swojej historii. Wrażenie bezwzględnego terminu odnalezienia postaci wyrwanej z samego życia, zdolnej do poruszania lub przynajmniej przyciągania jednym szczegółem, kilkoma słowami, gestami, które mogą rozciągać się od pierwszej strony do pięknego zakończenia. Ćwiczenie pisania jako próżna intencja odnalezienia historii opowieści. W literaturze nic nie jest narzucane, a ta książka uczy nas, że jeśli nie można napisać właściwej historii, to przynajmniej oddajemy się fascynującej kontemplacji z jej punktem widzenia.
Otrzymał prestiżową nagrodę Cam AwardõTo dzięki swojej karierze literackiej słynny kompozytor, muzyk, poeta i powieściopisarz Chico Buarque zaprasza nas do zajrzenia w życie Manuela Duarte, pisarza powieści historycznej, który swój moment chwały miał w latach dziewięćdziesiątych, a teraz z kontem bankowym w czerwony, na próżno próbuje napisać książkę, którą zawdzięcza swoim wydawcom.
Ciesząc się jego wędrownymi spacerami po eleganckich ulicach jego dzielnicy, Leblon, lub odwiedzając sąsiednią fawelę Viridal, przekraczamy Rio de Janeiro, które w coraz bardziej widoczny sposób kłania się i krwawi pod batem niesprawiedliwości społecznej i ekonomicznej: czarny muzyk zastrzelony przez policję, dekret uelastyczniający użycie broni palnej, brutalnie stłumiona demonstracja czy luksusowe partie nowej kasty politycznej zalewają gazety.
Buarque oferuje nam, jako zagadkę i z wielu głosów i perspektyw, swoją najbardziej przejmującą powieść i pokazuje nam, z jego zwykłym ironicznym spojrzeniem, tragikomiczne bredzenie pisarza w kryzysie i fragmentaryczną pamięć oszalałej Brazylii Bolsonaro.
Rozlane mleko
Przykuty do łóżka ciężarem wieku Eulálio Montenegro d'Assumpção pozbywa się wspomnień, które zachowały się w jego pamięci. Jego kruche ciało jest świadectwem wielowiekowej egzystencji, której szczegóły przypomina sobie przed osiemdziesięcioletnią córką Eulálią lub kimkolwiek, kto zechce go wysłuchać. Wydarzenia z jego życia i jego przodków następują po sobie w żadnym porządku chronologicznym, przeplatane dygresjami, sztuczkami i białymi kłamstwami, tkającymi fascynujący gobelin, który skupia ponad dwa wieki historii brazylijskiej rodziny.
Spadkobierca potężnej linii bohaterów – jego prapradziadek przybył z Portugalii na dwór króla Piotra IV – Eulálio był świadkiem ogromnej fortuny i zaniku dobrego imienia rodziny. Z szaloną i młodzieńczą pasją kochał swoją żonę, zmysłową Matilde, której stratę opłakiwał od osiemdziesięciu lat. A teraz z jego arystokratycznej perspektywy rzeczywistości wyłania się złożona saga rodzinna z urzekającym głosem, jednocześnie jasnym i żywiołowym, żywym odbiciem nieznanej Brazylii i z dala od klisz, które poświęcił sobie, by budować obraz przed światem.
Dumny i wyniosły charakter, ale głęboko szczery i z odkupieńczą umiejętnością śmiania się z samego siebie, Eulálio wykazuje żywe poczucie humoru, które wraz z jego szczególną interpretacją rzeczy sprawia, że Rozlane mleko powieść, która uczyniła Buarque jednym z najbardziej poczytnych i jednogłośnie cenionych pisarzy na współczesnej scenie literatury portugalskiej.
Niemiecki brat
Wydaje się niewiarygodne, że w dzisiejszych czasach sieci społecznościowych mogących służyć jako głośnik dla każdej misji, bez względu na to, jak mała może się wydawać, ktoś tak znany jak Chico Buarque nie może zlokalizować swojego brata. Misja zostaje następnie dostarczona do jej literackiej rewizji jako niezbędna odpowiedź duszy. I tak towarzyszymy autorowi w bardziej metafizycznym poszukiwaniu tożsamości odzwierciedlonej w tych, którzy ci towarzyszą i tych, którzy cię opuszczają…
Wśród wielu książek, które stoją na ścianach jego domu, Ciccio, alter ego Chico Buarque'a, znajduje niepokojący list datowany w Berlinie 21 grudnia 1931 roku. Po przeczytaniu go odkrywa, że jego wszechobecny i niedostępny ojciec miał syna z pewnym Anny Ernst. Ale dopiero po latach poczujesz potrzebę dowiedzenia się, co się stało z tym przyrodnim bratem. Wtedy rozpoczyna poszukiwania, które zabiorą mu całe życie.
W licznych wywiadach znany kompozytor, muzyk, poeta i powieściopisarz Chico Buarque mówił o „niemieckim bracie”, którego nigdy nie udało mu się zlokalizować. Bazując na pamięci biograficznej i historii rodziny, Chico Buarque rekonstruuje, przeplatając rzeczywistość i fikcję, powieść o obsesyjnych poszukiwaniach nieznanego brata, opartą na nieustannym napięciu między tym, co było, co mogło być, a czystą fantazją. Poprzez literaturę Chico Buarque zbliża się do swojego nieobecnego brata i tym samym prawdopodobnie napisał powieść swojego życia.
