Dat er is weinig geschreven over neuken, voorbij het erotische verhaal, is een onbetwistbaar feit. We weten weinig over verkering in de laatste gevallen door de geschiedenis heen. Taboes of romantiek veranderen alles in aannames en intuïties, maar de waarheid is dat simpele feiten zoals overvloedige bastaarderij laten zien dat het vruchtbare seksuele leven van elk tijdperk promiscuïteit als een verborgen realiteit heeft moeten houden.
Wanneer Carmen Martín Gaite duikt in het gebruik en de gewoonten van neuken en overspel in het midden van de 1972e eeuw, gezeefd onder de laag van verkering, uiteindelijk vindt hij rechtvaardigingen, redenen en betekenissen voor al dat seksuele leven van een enkele eeuw. Een studie uit XNUMX is tot op de dag van vandaag buitengewoon interessant.
De vrouw was in die eeuw nog een zwijgende stem, maar haar figuur begon al op te vallen in verschillende westerse landen, een bepaald punt van de moderniteit, verlicht door de bloeiende romantiek, begon elke ziel te huisvesten die zich een beetje wilde uitkleden voor gevoelens en gewaarwordingen die het fysieke benaderden door evocaties naar de ziel.
Ongetwijfeld een suggestief costumbrista-verhaal over het gebruik dat het minst is verteld door historici en sociologen. De bedden als ruimtes voor de belangrijkste episodes van de passage van de geschiedenis, waar de grootste staatsgeheimen werden beleden, in de hitte van verlangen, en waar nakomelingen van bloed tussen blauw en rood werden verwekt.
Historische perioden proberen te verklaren door middel van intrahistorie is als graven in het klokmechanisme van die geschiedenis, waar de laatste stukjes worden gevonden, de kleinste schakels en tandwielen, even onmerkbaar als fundamenteel. Het gebruik van liefde, verkering en de uiteindelijke storting, hand in hand, vertegenwoordigen een buitengewoon verhaal met zoveel aspecten dat het altijd de moeite waard is om jezelf over te geven aan een verhaal van deze aard.
Je kunt het boek kopen Amoureuze gebruiken van achttien in Spanje, een interessant essay van Carmen Martín Gaite, hier: