Op een gegeven moment dacht ik niet meer dat Quentin Tarantino een regisseur was van het gore-subgenre, dat iemand die machtig was in de filmindustrie hem aardig vond.
En ik weet niet waarom ik er niet meer aan dacht. Uiteindelijk gaat het om bloed en geweld, zo niet gratis, dan toch tenminste lage kosten. Maar de fuck heeft zijn gratie. Het is tenslotte grappig, ik weet niet waarom en hoe, maar het slaagt erin om gore naar de altaren van de cinema te verheffen.
Zoiets moet ook gebeuren Julian Herbert. Onder de titel Bring me the head of Quentin Tarantino nodigt de schrijver de beroemde filmregisseur uit om de compositie te leiden van deze tien verhalen over het lugubere, het immorele, het psychologische, over philias en fobieën (inclusief die van God) en over de redenen om helderheid te vinden in waanzin en in de best beheerste geestelijke gezondheid de langste schaduwen.
Het is een beetje een oefening in onmogelijke empathie met het kwaad. En erken op hun beurt dat het niet nodig is om je in te leven in het kwaad, omdat het in elk van hen kan gaan. Elk personage in deze verhalen komt ons uitleggen dat je ofwel het kwaad temt of dat het je uiteindelijk in happen opeet.
Want... wat is tenslotte slecht. Het is waarschijnlijk degene die je in de andere ziet, terwijl het jouwe een monster is dat je vergezelt, arm over schouder, wachtend tot je dat zebrapad nadert om je armen te gebruiken en uiteindelijk een oude vrouw in het midden van de baan gooit. …rock and roll (mooie scène voor een van die lyrische scènes van de meest gestoorde en verontrustende Tarantino).
Synopsis: Door deze pagina's parade: een wraakzuchtige coach van persoonlijke herinneringen; een Mexicaanse bureaucraat die moeder Teresa van Calcutta uitbraakt op de luchthaven Charles de Gaulle in Parijs; een aan crack verslaafde verslaggever die een literaire rodeoclown werd; de geest van Juan Rulfo; een lacaniaanse en kannibalistische psychoanalyticus; een videokunstenaar wiens werk bestaat uit het filmen van gonzo-pornografie met vrouwen met aids; God geopenbaard als nini; een op Quentin Tarantino lijkende drugsbaron die geobsedeerd is door het vinden en vermoorden van Quentin Tarantino.
Ze leven allemaal in werelden van veranderde ethische toestanden. In tegenstelling tot wat men zou denken, bestaat deze verandering echter uit het feit dat hun ethiek strenger is dan de onze; niet eerlijker of welwillender, maar onverzoenlijker.
De tien verhalen waaruit dit boek bestaat, zijn totale duizeligheid, universums die even excentriek als volkomen logisch zijn. Ze gaan van de tederheid van de Exterminator Angel naar het geweld van een door gaatjes geteisterde lach. Met een scherp en krachtig proza - zo fel als een langzame bliksem - herinnert Julián Herbert ons eraan dat wat we 'de menselijke ervaring' noemen, slechts een massamoord op uienlagen is, een blinde en egoïstische zone die we niet kunnen ophelderen.
Je kunt nu het boek Bring me the head of Quentin Tarantino, de verhalenbundel van Julián Herbert, hier kopen: