Het begon allemaal met de eerste Superman-film. Ik zag haar op een zaterdagavond op het dorpsplein, toen ik nog een kind was en de openluchtbioscoop nog steeds plaatsvond. Dankzij de grote superheld begon ik ervan te dromen acteur te worden. Ik vroeg mijn moeder om een rode boxershort voor me te kopen, die trok ik over mijn blauwe pyjama aan en vloog door de straten. Degenen die mij voorbij zagen gaan, glimlachten en zeiden: "Deze jongen wijst manieren aan."
Toen brachten ze de film "ET" en om zo'n alien te krijgen, moest ik mijn hond Captain Thunder scheren. Ik stopte hem in de mand van mijn fiets, dekte hem af met een laken en trapte de hele middag zonder rust door, wachtend tot mijn krakende BH naar de sterrenhemel zou opstijgen.
Toen ze "Tarzan" tentoonstelden, ging het niet zo goed met mij; alle buren kwamen naar het huis van mijn ouders om mij te verbieden tijdens de siësta schreeuwend en op de borst te slaan.
Toen ik twintig werd, was ik nog steeds vastbesloten acteur te worden en besloot ik naar de grote stad te gaan. In mijn bagage had ik het volgende opgenomen: het supermankostuum, dat mij op die leeftijd al paste als een echt exemplaar; Tarzan's stijve lendendoek; het masker van El Zorro en zijn zwarte pak dat, bij gebrek aan een bijpassende cape, gecombineerd werd met de rode van superman.
Ik verliet het huis verkleed als Indiana Jones, met de zweep aan mijn riem en met de vaste overtuiging het toppunt van de cinema te bereiken. Vanuit de tuin nam een oude kapitein Thunder met droevige oogjes afscheid van mij toen ik in de bus stapte.
Ik heb me aangemeld voor vele tests, duizenden, totdat de kans zich eindelijk voordeed om mijn droom waar te maken.
Net als in de stad worden mijn films nu ook 's avonds uitgezonden, maar dan in theaters met een publiek dat in extase is met mijn rollen als Zorro, Indiana Jones of Superman X.