Zondag komt altijd met zijn contrasten. Sommigen gaan op een familiepicknick terwijl anderen hun geweten tegen het kussen drukken. En over die vreemde overgang tussen het echte leven en de opbouw van de occasionele motherfucking zaterdagavond, is er altijd wel iets om over te schrijven. Het is al gebeurd met De blauwe regenjas door Daniel Cid onlangs. Nu is het aan Ray Loriga met zijn specifieke proza dat doet denken aan de satirische roman, ging het door het filter van de tijd waarin overtreding juist een kwetsende vorm van bespotting is van het gevestigde, het politiek correcte vanuit de hyperbool van het extreme leven. Dat is een mogelijke lezing van deze roman 'Zaterdag, Zondag'. En van daaruit hangt de samenstelling van de plaats al af van elke lezer, van hun kennis van de onderwereld in hun eigen vlees, van de misdaadroman of van de gebeurtenissen die door de media worden gemeld.
De roman neemt ons mee naar een zaterdagavond waarin een jonge jongen die zich niet laat remmen door alcohol, zich overgeeft aan zijn meest primitieve instincten. Maar toegang tot de dierlijke essentie van het zijn kan leiden tot dierlijke omstandigheden die de rede en de overblijfselen van de latere moraliteit tegen elke prijs kunnen proberen te begraven.
Dat het verleden altijd terugkeert, is een noodzakelijk argument voor elke roman die door de meest onverwachte mysteries wil reizen. Maar ook die vroegere ruimte van wat we waren, of liever wat de hoofdpersoon was, dient een oorzaak van de meest existentialistische vervreemding die wordt gefilterd met de kracht van dat idee of hij echt zou kunnen zijn die naar dat dramatische einde handelde.
Het perfecte excuus om te onthouden wat de muur van verborgen bewustzijn voor de hoofdrolspeler is, is een gemaskerd bal aangepast aan een modern Halloween-feest. Vele jaren hebben gewicht gegeven aan de grafsteen van herinneringen. De jonge hoofdpersoon is al een vader min of meer geregeld met zijn omstandigheden ..., tot dat Halloween-feest waarin een vreemde blik van een gemaskerde vrouw zorgt voor het opgraven van verloren herinneringen aan de specifieke droom van een zomernacht, ook Shakespearan in zijn meest tragische versie.
Het is nooit te laat om aan te nemen wat je deed en wat je was. Morgen is nooit genoeg, zodat gisteren je niet opjaagt. Je weet nooit wanneer de meest sinistere zondag kan aanbreken na de langste nacht in je geheugen.
Je kunt nu de roman Saturday, Sunday, het nieuwe boek van Ray Loriga, hier kopen: