Er zijn schrijvers voor wie wat er in de wereld gebeurt een andere cadans heeft, een heel andere golflengte vanaf wiens frequentie complementaire indrukken en waarnemingen ons uiteindelijk bereiken. Julio Llamazares het is van dat hof van vertellers die tangentieel een lyrisch realisme doornemen zodra ze ons uit de fabulatie spatten.
Het zijn vreemde dagen en toevlucht nemen tot de literatuur van auteurs als Llamazares kan op zijn minst dienen om ons dichter bij wat al dichtbij was te brengen om die nabijheid te heroverwegen vanuit altijd verrijkende en hoopvolle bronnen.
In maart 2020, dagen voordat heel Spanje werd opgesloten, vestigde de auteur zich met zijn gezin in een huis in de Sierra de los Lagares, in de buurt van Trujillo, in Extremadura. Daar waren ze, als de karakters van de Decamerone, drie maanden vastgehouden op een plek die hen de mooiste lente gaf die ze ooit hebben geleefd.
Gedurende die tijd was de natuur, beschermd tegen menselijk ingrijpen, gevuld met licht, felle kleuren en dieren in het wild, terwijl de tragedie van de pandemie meedogenloos woedde. En het is dat het leven, ondanks alles, erin slaagt door de kieren van de werkelijkheid te breken, hoe smal ze ook zijn.
In dit boek verstrengelen twee talen zich om een even onverwachte als wrede en mooie lente te vertellen: die van het suggestieve proza van Julio Llamazares en die van de suggestieve aquarellen van Konrad Laudenbacher, vriend en buurman van de auteur. Nogmaals, zoals altijd, lijken kunst en literatuur troost te bieden en een spreuk die de pijn van de wereld probeert te stoppen. De lente herwon.