Af en toe kijk ik graag naar een van die typische roadmovies. Het is suggestief om mee te voelen met die personages uit verloren richtingen die gewoon door hun leven gaan aan boord van een auto. Unieke ervaringen en een punt van ontkoppeling met de echte wereld om de redenen voor dit existentiële zwerven langs eenzame wegen te ontrafelen.
Hetzelfde gebeurt hiermee boek Het donkere pad naar genade. In feite kan een goede verkeersbeginner een hogere mate van empathie bereiken. Verbeelding is wat je hebt, je plaatst de beelden van de lege wegen en het geluid van de auto, je vult aan met de sensaties van de neergelaten ramen en de evocatie van je handen aan het stuur ...
Dus je kunt met meer kracht het personage worden van Wade Quillby, een man die jaren geleden zijn leven aan de horizon verloor en zijn leven heeft gegeven aan de misdaad, met een opmerkelijke gewapende overval op een gepantserde auto, waarbij hij meerdere miljoen dollar buit.
Maar Wade blijft maar denken aan wat hij achterliet voordat hij bezweek voor die ontsnapping naar nergens. Toen hij het huis verliet, deed hij dat uit een gevoel van verveling dat aan wanhoop grensde. Het bestaan ervan is beperkt tot vier muren die te dicht bij elkaar staan. Zijn geest paste daar niet en hij moest vertrekken.
Maar nu komt de herinnering aan zijn twee in de steek gelaten dochters met geweld terug en vraagt om een soort herschikking. In zijn vlucht voor zichzelf heeft hij jaren van het leven van zijn kleintjes verloren en iets dwingt hem om die compensatie te zoeken.
Natuurlijk, als hij eenmaal met de meisjes in zijn auto aan een nieuwe reis naar nergens begint over eenzame Amerikaanse wegen, zal hij zoveel openstaande rekeningen van zijn jarenlange delinquentie onder ogen moeten zien.
Toen ontdekten we de man die niet wilde zijn wie hij was, en die alleen van plan is om die route te verlengen zonder een kaart over wegen die nooit eindigen, en zo het moment proberen te vereeuwigen, een tijd die hij met zijn dochters deelt tussen veranderende landschappen en het ritme van de wielen van de auto. De vitale tegenstelling waarin hij zich beweegt, maakt het hem ongetwijfeld onmogelijk om die vrede, die verzoening met zijn dochters en met zichzelf te vinden. Onder de gevaren die hem zullen achtervolgen, zal hij altijd blijven vluchten, wetende dat hij niet veel tijd meer heeft, en denkend dat aan boord van zijn auto op een gegeven moment een gedroomde plek kan verschijnen, een ruimte zonder verleden of herinnering ...
Je kunt het boek kopen Het donkere pad naar genade, de roman van Wiley Cash, hier: