De jongen die het paard van Atila stal, door Iván Repila

De jongen die Attila's paard stal
Klik op boek

Het belangrijkste, naar mijn mening, voor de verhalende opbouw van een goede parabel is de reeks symbolen en beelden, geslaagde metaforen die voor de lezer opnieuw worden samengesteld tot aspecten die veel meer inhoud hebben dan de scène zelf.

En boek De jongen die Attila's paard stal Het wemelt van deze constructie als een parabel, met een laatste uitbreiding van een korte roman, om niet te verzadigen met zoveel beelden om te transformeren. Een klein groot werk, kort samengevat.

Er is een groot gevoel dat de mens altijd heeft gehinderd: angst, een angst die sinds de kindertijd is vastgesteld als een noodzakelijke oplegging om risico's in het gekke leren van mensen te vermijden.

Maar angst is net zo noodzakelijk om alertheid te wekken als bedwelmend als het zo intens is dat het uiteindelijk de werkelijkheid verlamt of vervormt. Vandaar zoveel en zoveel fobieën...

Wanneer twee kleine broers worden opgesloten in een put, tot overmaat van ramp midden in een diep bos, zijn er maar weinig alternatieven om te overleven. Vlakbij wacht een zak met boodschappen om geopend te worden, maar de jongens maken hem niet open, ze improviseren, voeden zich met wortels die tussen de muren groeien, of iets anders dat voortvloeit uit de vochtigheid die hen omringt.

En dan leven we een veranderend proces van aanpassing aan de omstandigheden. Dagen gaan voorbij zonder uit de put te kunnen ontsnappen. De jongens bepalen hun specifieke routines om de uren door te brengen, ze zorgen voor wederzijdse ziekten die op de loer liggen in het gebrek aan licht en voedsel.

Elk van je beslissingen is een lering over deze kwestie van angsten. Het gaat er niet om jongens als twee supermannen te zien, maar eerder om te begrijpen dat het overlevings- of verdedigingsinstinct bij mensen veel krachtiger is dan we ons voorstellen. Geen angst zou iets te maken hebben als we ertegen zouden vechten zonder ruimte voor onze eigen vlucht.

De jongens praten, ja, ze wisselen transcendentale indrukken uit die ze op hun leeftijd misschien nooit hadden kunnen verwerken. En bovenal denken ze, ze plannen hoe ze daaruit kunnen ontsnappen. Dankzij zijn ontsnappingsplannen gaat de plot licht vooruit met de beperking van de ruimte en de verzadiging van een tijd die daar beneden is gestopt.

Het is verrassend om in zo'n beperkte setting een complot te krijgen, wat op zijn beurt kleine juwelen in sommige dialogen of beschrijvingen losmaakt en dat morele deel van de volledige metafoor eruit haalt dat de belangrijkste benadering is.

Je kunt het boek kopen De jongen die Attila's paard stal, de nieuwe roman van Iván Repila, hier:

De jongen die Attila's paard stal
post beoordelen

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.