Niets beter dan een contrast met de paradox van de ergste angst. Nou ik wist het Stephen King eerst met zijn grappige (en uiteindelijk sinistere en griezelige) clown Pennywise. Een beroep doen op de zoetheid van een meisje is de starttruc van Romy hausmann in dit zijn eerste film, want uiteindelijk is niets wat hier gebeurt zoet behalve de evocatie van het stereotype van de kindertijd ...
Al de rest is om als nooit tevoren die onderwerelden binnen te gaan die af en toe uit het nieuws op televisie komen. Verborgen kinderen (alleen dat in het beste geval), weg van de buitenwereld en in de grot gehouden met hun witachtige huid en hun ogen aangepast aan het donker als medium...
Een hut zonder ramen midden in het bos. Het leven van Lena en haar twee kinderen volgt strikte regels: de tijden om te eten, naar het toilet te gaan of te studeren worden strikt gerespecteerd. De zuurstof bereikt hen via een 'circulatieapparaat'.
De vader voorziet het gezin van eten, beschermt hen tegen de gevaren van de buitenwereld, ziet erop toe dat zijn kinderen altijd een moeder hebben. Maar op een dag slagen ze erin te ontsnappen... en dan begint de echte nachtmerrie. Want alles lijkt erop te wijzen dat de ontvoerder wil terugkrijgen wat van hem is.
In een thriller die even emotioneel schokkend als diep ontroerend is, ontvouwt Romy Hausmann regel voor regel het panorama van een horror die alle verbeelding te boven gaat.
Je kunt nu de roman "Mijn lieve meisje", door Romy Hausmann, hier kopen: