De 3 beste boeken van William Burroughs

De tachtigtal taco's die hij kreeg? william burroughs Ze zijn het duidelijke bewijs dat je, als je er eenmaal in geslaagd bent God door allerlei uitspattingen te verlaten, je voor hem onzichtbaar maakt en niet meer sterft dan als een zuivere oude man. Als je me niet gelooft, denk er dan aan om Bukowski, die bijna de tachtig bereikte in een constante uitdaging voor de geneeskunde.

De zaak van Burroughs is afwijkender dan die van Bukowski. Als soms een bepaald vleugje menselijkheid wordt gedestilleerd uit het literaire werk van de tweede, in Burroughs is alles duisternis en ontkenning. Tegencultuur tot de laatste gevolgen, nihilisme en het zoeken naar zelfvernietiging (waar hun cellen zich blijkbaar tegen verzetten, bestand tegen allerlei gewelddadige inzetten).

Het is waar dat, hoewel de trend op de weg naar het verderf al duidelijk zichtbaar was in Burroughs, de dood van zijn vrouw Joan Vollmer deze uiteindelijk nog meer afnam. Voor een groot deel omdat hij degene was die zijn hersens eruit schoot in een of ander gek spel. Wat er is gebeurd, is nooit helemaal duidelijk geworden. Maar het feit zou hem voor altijd vergezellen.

En toch schreef hij. Of misschien juist daardoor. Niemand kan tussen waanideeën en demonen leven zonder van tijd tot tijd een raam voor de rede te zoeken. In de woede en haat opgeschreven, in elke zin, in elk verdraaid plot en elke verdorven scène, overleefde Burroughs een beetje.

3 aanbevolen romans van William Burroughs

Naakt lunch

Sciencefictionschrijvers presenteren ons dystopie, toekomsten waarin de mens is geatrofieerd, vervreemd ... Burroughs is van mening dat het heden al die dystopie is waaraan onmogelijk te ontsnappen is. De perceptie van een wereld opgesloten in een labyrint.

samenvatting:"Naked Lunch", een van de meest mythische romans in de Amerikaanse literatuur, is een afdaling in de hel van drugs en een gruwelijke en sardonische, dromerige en hallucinante veroordeling van de huidige samenleving, een wereld zonder hoop of toekomst. Burroughs schiet zijn pijlen af ​​op religies, het leger, de universiteit, seksualiteit, corrupte justitie, oplichters, kolonialisme, bureaucratie en psychiatrie vertegenwoordigd door de sinistere Dr. Benway, de grote gewetensmanipulator, de expert in Total control.

“Een boek van grote schoonheid, met een wild en dodelijk gevoel voor humor, zo onverstoorbaar en onverbiddelijk als belastingen. Burroughs is de enige levende Amerikaanse schrijver die mogelijk door een genie is bezeten."

Junkie

Dat Burroughs boven het tragische zweefde vanaf het moment dat hij het gebruik van de rede bereikte tot zijn laatste dagen als een gehate tachtigjarige is duidelijk. Maar dat dit alles niet betekent dat er bij bepaalde gelegenheden een absoluut zwarte humor uit hem zou vloeien, is ook waar.

Lachen is gratis, en van tijd tot tijd kan het voortkomen uit de meest ruige, macabere of boosaardige mensen. Vooral in een geest zonder enige morele filter zoals die van Burroughs.

Burroughs-junkies zullen ook niet worden gered, omdat ze lijken op degenen die ons (de onze) hebben aangeraakt en degenen die zijn gevolgd. Weerloos vlees, een steen die door de straat gaat, in de tralies, om te zien wat er gebeurt, om te zien wat hij vangt. Dronken beroven in de metro, in de overtuiging dat ze voor altijd zijn vertrokken terwijl ze de laatste zetten. Want junkies leven zeker elke dag. Elke generatie draagt ​​zijn verslaafden bij.

Degene die Burroughs in deze roman portretteert, is een dubbele overlevende, omdat hij bestaat uit een staf die levend is uitgekomen (ik wilde hem ongedeerd maken, wat een onzin) uit de Tweede Wereldoorlog. Ze dragen hun eigen mijnenvelden in hun armen. Het is de geruïneerde broederschap die ook in andere titels van die tijd voorkomt, bijvoorbeeld in De man met de gouden arm, de roman van Algren en de film van Sinatra. Junkies in een wit overhemd en een oude Amerikaan. Die van ons droegen trainingspakken en heuptasjes, nou ja, dat was aan het einde, toen ze werden verteerd door de armen van hun moeder. Maar toen ik deze roman las, droegen ze nog steeds pikken en schokken.

In Burroughs-junkies, ik bedoel, zoals ze het vertellen, stroomt literatuur die niet van Burroughs zal zijn, maar die van zijn tijd. Burroughs zal onmiddellijk naar een ander schrift gaan, hij zal zich niet laten vangen behalve door zichzelf en door wat hij hem al heeft gevangen. Dit boek staat dichter bij zijn vrienden dan bij hem. Het wordt bewoond door de mensen van On the Kerouac Road en Ginsberg's Howl. Maar een junkie heeft geen vrienden en Burroughs was een eenzame schrijver.

Junkie

zonderling

In een immense buitenwijk, die Burroughs later zou omschrijven als de "Interzone" en die zich uitstrekt van Mexico-Stad tot Panama, weeft een alter ego van de schrijver, Lee, zijn liefdesweefsel rond Allerton, een dubbelzinnige jonge man, onverschillig als een man. dier. Hij dwaalt door steeds smeriger wordende plaatsen, en op die excursies geeft hij ons zijn zeer zwarte humor.

Lee gaat samen met zijn vriend op zoek naar ayahuasca, een absoluut medicijn dat totale controle over de hersenen kan geven, en juist daarom begeerd door Rusland en de Verenigde Staten... en door elke minnaar. Je weet dat je met Allerton niet kunt vinden wat je zoekt, maar je kunt het niet opgeven. In deze roman komt voor het eerst dat hallucinante landschap naar voren dat de privéwereld van William Burroughs is.

zonderling
5 / 5 - (8 stemmen)

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.