De 3 beste boeken van Nathaniel Hawthorne

Romantisch zijn veronderstelt melancholie, ontgoocheling en ontworteling. Ook een romantische schrijver zijn moet worden gezien als een briljante vorm van rebellie in vorm, als een ontsnapping uit de prozaïsche wereld. datzelfde proza ​​aankleden met ornament en klatergoud, een eerste esthetische concessie doen die kan leiden tot intense contrasten met de grimmige realiteit.

En in die uitbreiding van de romantiek naar donkere esthetiek, naar gothic, het goede van Nathaniel Hawthorne, een van die briljante kerels die in machtssferen hadden kunnen gedijen, die zelfs schouder aan schouder stond met de zwijgzame Yankee-president Franklin Pierce, wiens politieke reis altijd werd gekenmerkt door de dood van zijn zoon en de bijna spookachtige afzondering van zijn vrouw.

Maar schrijver zijn houdt altijd een punt in van afstand doen van de klucht, tenminste voor degenen die van plan zijn een authentieke boekenschrijver te worden, degenen die de ziel schrijven, zoals ik zou zeggen. Atahualpa Yupanqui.

Zijn voorliefde voor het donker kan een soort tellurische kracht hebben. Men moet niet vergeten dat deze negentiende-eeuwse schrijver een groot deel van zijn jeugd doorbracht in de staat Maine, waar de grote Stephen King zou uiteindelijk veel van zijn duistere romans van onze tijd opvoeren.

Hawthorne werd algemeen erkend voor zijn korte verhalen, maar hij componeerde ook geweldige romans die tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven met een grotere voorliefde voor authenticiteit en met wereldwijde erkenning. Niets beter dan een schrijver die de nevelen van zijn tijd betreedt om ons te boeien met het enige dat we nog hebben, de verbeelding van een vervlogen tijdperk...

Top 3 beste boeken van Nathaniel Hawthorne

The Scarlet Letter

Omdat de negentiende eeuw een tijd was van contrasten tussen puritanisme en gewetensvrijheid die in alle sociale klassen ruimte kreeg, werd deze roman gepresenteerd als een hymne aan de vrijheid in een Verenigde Staten waar het probeerde een retrograde moraliteit te herstellen, schaamteloos devoluerend.

Hester Prynne is een van die vrouwelijke personages die zeker de zaak van de bevrijding, van het feminisme dienen, een kwestie die, weerspiegeld door een mannelijke auteur van die tijd, een bijzondere relevantie krijgt in een strijd die altijd gezamenlijk had moeten zijn.

Voor de overspelige, lasterlijke, hatelijke vrouw in de ogen van de formele samenleving, verschijnt het beeld van de bevrijde vrouw, haar tijd vooruit. Als zij niet degene is die vecht voor haar ruimte, zal niemand dat doen. De personages van dominee Dimmesdale of Chillingworth laten niets anders zien dan het conflict waarin de samenleving van hun tijd zich bewoog.

Een roman met die donkere tinten die de auteur graag ontwikkelde in zijn meest gotische werk maar die desondanks afdaalt naar de diepten van verschillende aspecten zoals sociale conflicten, schuldgevoelens, berouw, angst, hartstochten, moraliteit, religie en de tegenstellingen die altijd met de rede gepaard gingen.

Het huis van de zeven daken

De waarheid is dat het niet gemakkelijk is om te kiezen tussen de vorige roman en deze. Hoewel de eerste de verve heeft van het rebelse, van de intentie om wraak te nemen op wreedheid, is het in dit tweede geval de geboorte van tellurische terreur, van de aarde als een plaats waar vloeken en sinistere bezoeken van buitenaf wortel kunnen schieten .

We bezoeken de stad Salem (het lijkt op de Salem's Lot of Stephen King). Het is de zeventiende eeuw en kolonel Pyncheon besluit een groot deftig huis te bouwen dat hem uiteindelijk onderscheidt als de grote man van de plaats die hij is. De plaats waar hij zijn thuis zal maken, is in het oude huis van Mathew Maule, onlangs veroordeeld als heks.

Het is zonder twijfel een gebaar van toereikendheid en macht. Het probleem is dat voor een "maldood" wezen zoals de eerder genoemde Maule, de beslissing de beste gelegenheid wordt om al zijn vloeken te vervullen op degene die zijn executie bestuurde, en op zijn kinderen of een afstammeling die zijn achternaam zou kunnen dragen ...

Wakefield

Je kunt niet voorbijgaan aan de toewijding aan het verhaal van deze auteur die in de loop van de tijd is geconsolideerd als een van de grootste verhalenvertellers. Bijna al zijn lezers wijzen op het verhaal van Wakefield als zijn beste korte compositie.

De duisternis in de omgeving begeleidt de duisternis in de beslissingen van dit onvergankelijke karakter. Wakefield personifieert allegorisch alles wat te maken heeft met beslissen in het leven. En van buitenaf gezien lijken beslissingen niet altijd juist.

Maar we weten weinig over het innerlijke mechanisme dat Wakefield beweegt, totdat de auteur ons op de hoogte brengt van de fundamenten van zijn beslissingen.

Dit verhaal of verhaal gaat meestal vergezeld van anderen om herdenkingsbundels af te sluiten die ons op korte termijn dichter bij die meesterlijke toewijding brengen.