"Niemand echt gelukkig is een schrijver" was een zin van Margaretha Mazzantini wat ik nieuwsgierig vond. Bovenal omdat het een perfect concept is om de essentie van het schrijfvak, en ook de fundamenten van geluk, naar voren te brengen. Uiteindelijk is niemand altijd gelukkig. Het punt is om te profiteren van ongeluk. En ja, het schrijven krijgt al zijn betekenis. Vind je niet, Margaret?
La creatief ongeluk door Mazzantini Uiteindelijk overvalt het ons vanuit een briljante intimiteit die openstaat voor allerlei tegenstrijdigheden, en stelt het ons bloot aan de gebruikelijke kou van het leven van degenen die zich verdiepen in het onderliggende existentialisme van onze realiteit, alsof ze navigeren tussen de wateren die bewegen op het freatische niveau van zijn .
Met wat inspiratie om eri de luca, onder een soortgelijke kronkelige lijn die hij volgt vanuit de innerlijke wereld van de personages om uiteindelijk de kosmos te schetsen, predikt Mazzantini een literatuur op weg naar ontdekking. Ik heb het helemaal niet over zelfhulp, maar naar introspectie vanuit empathie, naar narratieve mimiek die nodig is als we willen dat een roman ons uiteindelijk achterlaat. Het resultaat, de transformatie van de personages, de bevrijding of in ieder geval hun strijd...
Top 3 aanbevolen romans van Margaret Mazzantini
Beweeg niet
Mazzantini's tweede roman kreeg bij haar komst al die geweldige echo van de bevestigde schrijfster van de vertolking.
Een schokkende blik op het slechte geweten van een welgestelde man. In een Italiaans ziekenhuis waakt Timoteo, een prestigieuze chirurg, over zijn dochter Angela, een 15-jarig meisje dat in coma ligt na een motorongeluk. Overweldigd door pijn en wroeging zoekt Timoteo zijn toevlucht in woorden en begint een hartverscheurende monoloog waarin hij wordt geconfronteerd met de geesten uit een duister verleden dat hem nog steeds in verlegenheid brengt.
Don't Move, het oogverblindende debuut van Margaret Mazzantini, stond meer dan twee jaar op de bestsellerlijsten in Italië en heeft duizenden transalpiene lezers veroverd met haar heldere visie op de ellende van dubbele standaarden. Heksenprijs 2002.
Het mooiste woord
Het is nacht in Rome, iedereen slaapt, maar plotseling gaat de telefoon. Een stem uit de verte nodigt Gemma uit voor een reis naar Sarajevo, de stad waar de diepste emoties van haar leven werden geboren en stierven.
Daar, tussen het uitbreken van een wrede en nutteloze oorlog, werd Pietro zestien jaar geleden geboren, een jongen die nu haar moeder noemt en net zo mooi, gezond en egoïstisch is als elke andere puber. Pietro kent zijn oorsprong niet goed en weet niet dat in de smalle straatjes van die belegerde stad Gemma een liefdesverhaal leefde van degenen die aan je botten kleven en je voor altijd veranderen.
Nu, terug in die landen, zullen moeder en zoon een verleden onder ogen moeten zien dat geheimen verbergt, lichamen die nog steeds de sporen van een oude pijn dragen, maar tijdens de reis zullen ze ook nieuwe woorden leren, woorden die ons helpen te begrijpen onze fouten en blijven wedden op een nieuw begin voor iedereen.
Pracht
We kunnen onszelf als briljant beschouwen als we die volheid bereiken of op zijn minst grenzen of oriënteren die in staat is de indrukken, labels en budgetten van anderen en die van onszelf van zich af te schudden. Dat is de pracht waar deze roman over gaat. Zal de dag komen dat we de moed hebben om onszelf te zijn? Dit is de vraag die de twee onvergetelijke hoofdrolspelers van deze roman zichzelf stellen.
Twee kinderen, twee mannen, twee ongelooflijke bestemmingen. De ene is onbevreesd en rusteloos; de ander leed en kwelde. Een verbrijzelde identiteit die weer in elkaar moet worden gezet. Een absolute verbinding die zich opdringt, het lemmet van een mes op de rand van de afgrond van een heel bestaan. Guido en Constantino trekken weg, kilometers afstand scheiden hen, ze bouwen nieuwe relaties op, maar de behoefte van de ander verzet zich in die primitieve overgave die hen naar de plek brengt waar ze de liefde ontdekten. Een fragiele en viriele plek, tragisch als ontkenning, ambitieus als verlangen.
