Er was een tijd in Spanje dat bohemen in feite literatuur was en literatuur de beste vorm van bohemen was. Omdat een bohémien in die tijd feitelijk iemand was die niet paste bij de realiteit, en uiteindelijk in de literatuur dat specifieke universum beschreef van degenen die graag expliciet hun ontgoocheling uitten en zich overgaven aan die vreemde combinatie tussen hedonisme en nihilisme.
En dat is waar Ramón Maria del Valle-Inclán verschijnt als een emblematische figuur met zijn toneelstuk "Luces de Bohemia", een referentie voor de generatie van 98 en voor de historische periode die leefde in het ontwaken tot de twintigste eeuw.
Maar ondanks dat het Luces de Bohemia is, is het een nauwkeurige weergave van dat Boheemse leven Valle-Inclan hij ontmoette, ondanks het overbrengen naar het podium, bewogen de verbeeldingskracht en ideologie van al die makers tussen verwarring en hoop. Valle-Inclán was zo creatief dat hij zich wist te bevrijden van de slavernij van een enkel meesterwerk. Deze auteur schreef romans, poëzie, essays, verhalen en zelfs journalistiek, slaagde erin alles te beschrijven en werd essentieel in de culturele samenleving van het moment.
Tertullianus van erkend prestige en een minder fortuinlijke florin duellist, was hij in staat om beide activiteiten te combineren, waarbij hij zijn arm verloor na een geschil in een verhitte bijeenkomst met Manuel Bueno Bengoechea.
In de literatuur van Valle-Inclán ademt men dezelfde decadentie van een Spanje dat overzee uiteengereten is en intern met ondergang bedreigd wordt. In plaats van hoop te koesteren, wordt zijn werk donkerder naarmate deze oude professor aan zijn pessimisme de sensaties van ouderdom toevoegt. Dat is het moment waarop Luces de Bohemia werd geboren en zijn zeer beroemde groteske waarin de realiteit van zijn geleefde tijd wordt vervormd, een sinistere metafoor die naar mijn mening in sociale en politieke termen tot op de dag van vandaag is bestendigd.
Top 3 beste Valle-Inclán boeken
Boheemse lichten
Theaterlezen heeft ook zijn nut. Bekijk de wisselende scènes onder het onvergelijkbare toneelkunst van de leesfantasie, altijd ver boven het beste Broadway-theater.
In het geval van dit werk krijgt de zaak ook een ander, hoger niveau. Onder het prisma van Max Estrella betreden we de dagen van de ontmoetingen tussen ideologische en existentialisten, van de nachten van vervreemding van een decadent Madrid.
Onder de briljante, woedende en kritische dialogen ontdekken we die prachtige Macbethiaanse monoloog die het groteske beschrijft, die toespraak die, vanuit ontgoocheling, het verlies van waarden en het gevoel van patriottische nederlaag beschrijft voor zover het de sociale sfeer aantast.
Een meesterwerk vol symbolen zoals Max Estrella's eigen blindheid of de beroemde vervormende spiegels waarin we elkaar allemaal aankijken als het gaat om het omgaan met de bitterheid van de omstandigheden.
Tyrant vlaggen
Wat de roman strikt betreft, wordt dit werk het meest gewaardeerd door de Galicische auteur. Dankzij zijn reizen naar Amerika verzamelde Valle-Inclán sociale indrukken om te contrasteren met wat er in Spanje was.
En zo creëerde hij een nieuw denkbeeldig land dat hij Santa Fe de Tierra Firme noemde en dat diende om het beeld van dictators van hier en daar te transmuteren, met hetzelfde uiteindelijke resultaat voor de mensen, waar ze zich ook bevinden.
Generaal Santos Banderas, een echte gek die de leiding heeft over het land, geeft met harde hand leiding aan de plannen van het land. In tegenstelling tot hem is slechts een groot aantal idealisten in staat het voorgestelde sociale scenario te bekritiseren.
In werkelijkheid opent het verhaal zich voor de overeenkomsten tussen beide zijden van de Atlantische Oceaan, verenigd. Naast de taal, door dezelfde tradities van een macht die zich inzet voor de vernietiging van het volk, waar alleen wezens veroordeeld worden bevonden tot morele inferioriteit en het onvermogen om hun lot te bepalen.
Wolf romantiek
In de bekende trilogie "Barbarian Comedies" wordt dit stuk de bekroning van de auteur. De Galicische landeigenaar Juan Montenegro kijkt naar zijn laatste dagen met de volharding van iemand die de dood tegemoet gaat met een vage hoop de overwinning te behalen. De eerste stoet van zielen kun je al zien als die bijzondere entourage waarin we uiteindelijk allemaal paraderen.
De koppigheid van Juan Montenegro, paradoxaal genoeg overgegeven aan de armen van waanzin en wanhoop nadat hij alles had verloren, vertegenwoordigt een beeld van moed tegenover het fatale. De voortekenen van de dood worden schitterend uitgevoerd in het overweldigende natuurlijke landschap van Galicië.
En toch heeft het personage ook een rol in het op zich nemen van zijn zonden voor het einde, als een tegenstrijdige goede kerel die in staat is alles te herbergen wat de menselijke conditie is. De arrogantie die hem vanaf zijn geboorte vergezelde, wordt getemperd naarmate hij leert die boodschappen te onderscheiden van de wind, de regen en de bliksem.
Samenvattend kan worden gesteld dat de set een verhalend essay is over leven en dood en de ontdekking van de keten die de een met de ander verenigt.
10 reacties op “De 3 beste boeken van Ramón María del Valle-Inclán”