Als je al een selectie kunt maken uit de beste werken van een auteur (met de subjectieve component die de zaak altijd met zich meebrengt), is het dat zijn literaire carrière al genoeg reizen heeft. En de zaak van de journalist Theresa Oud, zowel erkend voor zijn televisieoptredens als voor zijn verhalende werk, veronderstelt al dat consolidatie in een gebied dat werd aangespoord door de kans van het publieke gezicht, maar uiteindelijk werd bekrachtigd in een interessant verhalend voorstel.
De overgang van journalistiek naar literatuur is niet zo vreemd. In feite gaat het uiteindelijk om communicatie, om het onderzoeken van personages en situaties om de waarheid te achterhalen of om verhalen te projecteren. De lijst van journalisten die aan de wereld van het boek zijn doorgegeven, wordt voortdurend groter met exponenten zoals: Maximale Huerta, Carmen Chaparro o Carlos van liefde.
En ieder vertelt zijn verhaal en de lezers zorgen ervoor dat alle uitstapjes worden doorzocht, zodat uiteindelijk degenen die het beste doen voor de blanco pagina worden achtergelaten. Theresa Oud ze is een uitstekende overlever van die vraag over tijdigheid of kwaliteit die uiteindelijk kiest voor de tweede optie.
Als je aan de slag wilt in het specifieke universum van Teresa Viejo, hier zijn mijn referenties ...
Top 3 aanbevolen romans van Teresa Viejo
Huisdieren
En het moment komt dat elke schrijver zich ontketent in een vak dat hij al beheerst om tot de laatste morele maas in de wet ontroerende verhalen tot in de diepte of grensoverschrijdend te schrijven.
Deze roman van Teresa Viejo is een perfecte demonstratie van de aangegeven casuïstiek. Soms komt er een moment waarop de liefdesbalans omslaat van genegenheid en routine naar verlangen en incontinentie. Filters, taboes, moraal... noem het X. Het punt is dat het kan ontstaan, niemand is er vrij van. Abigail probeert niet te rechtvaardigen waarom ze het deed.
Het laat ons alleen de gemakkelijke weg zien die naar het verbodene leidt. In feite gaat de mens op basis van veroveringen van de rede vooruit over wat verboden is, of in ieder geval over wat moeilijk is. Al het andere is onbeweeglijkheid en gewoonte naar de afgrond. Hetzelfde gebeurt in de ruimte van emoties. En het kan gebeuren dat, wanneer we de grens van emoties zoeken naar datgene wat als verboden is bepaald, we het gevoel van leven terugkrijgen.
Het is niet Abigails ding, het maakt deel uit van de tegenstrijdigheid van mens zijn, net zoals we zuurstof inademen om te leven terwijl we onze cellen oxideren en ouder worden. Het is een zaak voor ieder om af te wegen. Het is alleen aan Abigail om na te denken over wat ze doet. Misschien heb je toegegeven aan een absoluut oncontroleerbaar innerlijk geluid en woede, of misschien ben je gewoon bezweken voor een of andere slogan uit een nieuwe campagne om geluk te vinden.
Hoe het ook zij, seks kan een geweldige bron worden om het verlangen naar rebellie gericht op ongecontroleerde passies te bevredigen. De uitbarsting van een orgasme kan je verzoenen met een wereld die je geluk lijkt te ontzeggen. Laat het bekend zijn dat dit allemaal niet mijn ding is 🙂, het is wat het karakter van Abigaíl je uitnodigt om na te denken, onder wiens huid hij ons leidt op de hectische reis van ontrouw, van emoties tot het uiterste.
Abigaíl toont ons seks als een zoektocht naar dat zelf dat lethargisch is in de routine, maar die zelfs van tijd tot tijd graag met alles wil breken en wegsluipt van de dictaten van de rationaliteit. Misschien zoekt Abigail haar verzoening in dit verhaal. Maar wat duidelijk is, is dat het niet gaat om het zoeken van vergeving van anderen, maar om hun volledige bevrijding.
De herinnering aan water
Het verleden kan een melancholische intuïtie zijn die verder gaat dan je eigen geleefde tijd. Elke foto in sepia kan die negentiende-eeuwse nasmaak oproepen die verwijst naar de tijd van onze voorouders aan het begin van onze moderne wereld.
Zoiets overkomt een protagonist van het verhaal genaamd Álvaro, gefascineerd door een raadselachtig bericht vergezeld van een portret dat op zichzelf een nieuwe vitale missie voor hem vormt.
De Isabela-spa, met zijn herinneringen aan een tijd en een plaats die niet meer bestaat, is het middelpunt van een onderzoek waarin Álvaro de vreemde overgang zal ontdekken tussen een vakantieoord dat sinister genoeg een plaats van veroordeling werd, een sanatorium waarin de wangedrocht van de mens duikt in een van de meest fascinerende contrasten die kunnen worden gegenereerd in een enkele ruimte, zoals die oude spa...
Moge de tijd ons vinden
De invallen in een vruchtbare twintigste eeuw in fascinerende intrahistories van een Spanje tussen oorlogen, ballingen, emigratie en repressie vormen een naad voor veel auteurs, zoals Javier Hekken, Maria Dueñas of Teresa Viejo zelf (elk vanuit een heel ander substraat om haar verhaal op te bouwen)
Bij deze gelegenheid ontmoeten we een grote groep Spanjaarden die in Mexico op zoek zijn naar een vriendelijke ruimte waar de dreiging van de dood voor hen geen ondragelijke lucht wordt. Op hem wacht Aurora, die enkele jaren geleden, midden in de burgeroorlog, emigreerde.
De meest transcendentale ontmoeting in deze nieuwe landing naar vrijheid zal plaatsvinden tussen Aurora. Beiden delen dromen en geheimen, en de landen ten zuiden van de fascinerende Verenigde Staten reproduceren de echo's van bioscooplevens, van satijn- en smokingavonden. Op elke volwassen leeftijd opnieuw beginnen is nooit gemakkelijk, maar Aurora en Pablo zullen er alles aan doen om hun dromen waar te maken, koste wat het kost.
2 reacties op "3 beste boeken van Teresa Viejo"