De beste boeken van Tatiana Tibuleac

Toen een vriendin me vertelde dat ze een baan had in Moldavië en dat ze daarheen ging, herinnerde ik me meteen Tatiana Tibouleac. Hij wist al iets over dat land, weer een van de randgebieden die ooit om de Sovjet-Unie cirkelden.

En misschien juist door die onwetendheid is de verschijning van een auteur belast met die hondsdolle authenticiteit van wie schrijft de cocktail van ingewanden en ziel goed te schudden, zonder af te wachten wat de resultaten zullen zijn, nog schokkender, klaar om de drank ofwel elixer, absint te geven of hemlock. Want alles is tenslotte een placebo van het moment, van het bestaan. De straffen en het schuldgevoel worden genezen door het vuur van alcohol en goede literatuur die in staat is om dat blauwachtige vuur, dat in graden wordt opgewekt, te doen ontwaken dat van diep van binnen komt.

Het grofste en meest opzettelijke realisme moet ook het droomachtige, waarbij de spijt door het onderbewustzijn in elke nieuwe droom wordt aangepast, transformeren om te kunnen blijven leven. Tatiana speelt onze psychiater, maar ze weet eerst hoe ze zichzelf moet genezen en maakt daarmee het Latijnse citaat 'medice cura te ipsum' goed.

Het Roemeense deel van deze auteur lijkt soms te worden ingenomen door een andere illustere Roemeense like Emil Cioran, met dat pessimisme op zoek naar een remedie. Alleen Tatiana recreëert niet in verdoemenis, omdat haar narratieve overtuiging meer gericht lijkt te zijn op het sluiten van vrede met alles, het gaat er uiteindelijk om dat het een goed doel is om te ondernemen.

Top aanbevolen romans van Tatiana Tibuleac

De zomer had mijn moeder groene ogen

Tijd is wat het is. En je moeder heeft misschien nooit groene ogen gehad. Het kan zelfs zijn, vriend Aleksy, dat je verkeersopstopping niet voortkomt uit schuldgevoelens of de daaruit voortvloeiende straf. Omdat de meest gekwelde ziel creëert om te overleven, hij kan er niet mee stoppen...

Aleksy herinnert zich nog de laatste zomer die hij met zijn moeder doorbracht. Sindsdien zijn er vele jaren verstreken, maar wanneer zijn psychiater aanbeveelt die tijd opnieuw te beleven als een mogelijke remedie voor de artistieke blokkade die hij als schilder lijdt, dompelt Aleksy zich al snel onder in zijn geheugen en wordt opnieuw geschokt door de emoties die hem belaagden toen ze in dat Franse vakantiedorp aankwamen: wrok, verdriet, woede.

Hoe overwin je de verdwijning van je zus? Hoe de moeder vergeven die hem heeft afgewezen? Hoe ga je om met de ziekte die je verteert? Dit is het verhaal van een zomer van verzoening, van drie maanden waarin moeder en zoon eindelijk hun wapens neerleggen, aangespoord door de komst van het onvermijdelijke en door de noodzaak om vrede te sluiten met elkaar en met zichzelf.

Vol emotie en rauwheid toont Tatiana Ţîbuleac een extreem intense verhalende kracht in deze brute getuigenis die wrok, onmacht en de kwetsbaarheid van moeder-kindrelaties combineert. Een krachtige roman die leven en dood met elkaar verweven in een beroep op liefde en vergeving. Een van de grote ontdekkingen van de huidige Europese literatuur.

De zomer had mijn moeder groene ogen

De glazen tuin

Elke geschiedenis van een land, onder zijn glorieuze nationale agenda, verteld met het nodige epos, is doorspekt met die intrahistories die echt de paden van de andere nationale realiteit volgen, een veel zekerder denkbeeld over het beste en het slechtste dat kan gebeuren wanneer de het leven laait op.

Moldavië in de grijze jaren van het communisme. De oude vrouw Tamara Pavlovna redt de kleine Lastotchka uit een weeshuis. Wat in eerste instantie een daad van barmhartigheid lijkt, verbergt een angstaanjagende realiteit. Lastotchka is gekocht als slaaf, om bijna tien jaar te worden uitgebuit door flessen op straat te verzamelen.

Leren overleven door te stelen en te bedelen, door de verzoeken van overdreven aandringende mannen af ​​te wijzen, in een omgeving van geweld en ellende. Gebaseerd op de eigen familiegeschiedenis van de auteur, is The Glass Garden vooral een oefening in huiselijk exorcisme, een brief bedacht door een meisje aan haar onbekende ouders waarin de pijn als gevolg van hun verlating, het gebrek aan liefde en de afwezigheid van tederheid en emoties verschijnen als wonden die misschien nooit volledig zullen genezen.

De meedogenloosheid van de beste Dickens en het caleidoscopische schrijven van Agota Kristoff maken van deze tweede roman van Tatiana Tîbuleac een tragedie die even wreed en medelevend is als onthullend wat het lot en zijn schoonheid voor ons in petto hebben.

De glazen tuin
5 / 5 - (14 stemmen)

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.