3 beste boeken van Raymond Carver

Terwijl Bukowski hijst met klem de banier van de meest zielloze schrijvers, in de opzettelijk zielige parade van vuil realisme, andere auteurs zoals Raymond Carver, Richard Ford o Pedro Juan Gutiérrez ze zetten dat soort suggestief verhaal voort en versterkten het tot het viscerale. Een soort verhaal ontdaan van kunstgrepen om de lezer op de personages te concentreren, bewogen door de volledige bevlieging van een lezende geest die minimalistische instellingen herschept en ze soms met een psychedelische kleur vult.

Raymond Carver Hij was degene die die zeef van verhalend stro het beste afstelde om in het verhaal (en ook in de poëzie) de perfecte setting te vinden om zijn personages te laten dwalen van vitale irrelevantie die door hun hondsdolle waarheid uiteindelijk aan onze huid vastklampen met hun kleine verhalen uit het niets, een afgrond die ons uiteindelijk allemaal omringt en waarin alleen hedonisme en een nihilistisch punt de noodzakelijke levensfilosofie kunnen vormen.

En toch ontdekken we, tussen al de overvloed aan personages die de korte scènes van zijn meedogenloze verhalen bezetten, ook waarom we daar komen, aan de rand van de afgrond van het spirituele en fysieke niets. Kijkend naar alles of niets, zien we hoe vernietiging elke vitale constructie van kaarten bedreigt met zijn lichte grillige gril van een meisje.

De personages van Carver worden uiteindelijk in elkaar geslagen en stellen zich volledig open voor hun ellende, tot zijn overhaaste einden, tot zijn slijtage en demotivatie, tot het duistere geluk van berusting en de aanvaarding van een nederlaag.

Het gaat erom te beslissen welke motor degene is die elke nieuwe beslissing van de personages zal initiëren, of het nu de eeuwige angst is of het onstuitbare fysieke verlangen dat voor elke dreiging met krachtige felheid ontwaakt. Personages maakten filosofen van het alledaagse, spiegels waarin de moderne mens perfect wordt weerspiegeld.

Top 3 aanbevolen boeken van Raymond Carver

principiantes

Het werk dat voorheen bekend stond als Waar hebben we het over als we het over liefde hebben? het doorstond in 1981 zelfs de afkeuring van een bepaalde redacteur. Carver zou waarschijnlijk niet in een positie verkeren om die passage uit het boek met korte verhalen te bespreken.

Het punt is dat dit boek vele jaren later zou arriveren zonder de eerste herziening, en dan zou de grotere omvang van een werk worden ontdekt dat, als het destijds al gezegend was door de meest oneerbiedige lezers, die middelpuntzoekende kracht verder zou hebben afgerond. tot een verwoestende melancholie.

Een aaneenschakeling van dagelijkse verhalen vormt een mozaïek met stukjes liefde in glasranden die door de handen worden gedrukt, met verdriet dat klinkt als afscheid en onheil.

Een verhalende collage op een leeg canvas, zonder beschrijvende recreaties, waar alleen flarden huid aan elkaar plakken door alcohol, een alcohol die zich openstelt voor de grofste waarheid en uit het niets op het heldere pad gluurt.

Drie gele rozen

Misschien heeft al die beweging die met vuil realisme wordt geassocieerd zijn inspiratie in Tsjechov, misschien komt het verhaal van personages en decors vol stilistische en spirituele soberheid van het Russische genie dat op de een of andere manier de basis legde voor het moderne verhaal, een soort uitweiding met het traditionele verhaal om meer alledaagse aspecten uit de opdracht aan te pakken.

Zo zou de finishing touch van dit deel van zes verhalen begrepen kunnen worden, een slot dat de titel aan het deel geeft en dat een vermeend einde aanspreekt van Tsjechov die, vanuit die rebound van de patiënt die hem paradoxaal genoeg naar zijn ontknoping leidt, schiet naar een nieuw einde van zijn dagen, op het geluid van een ijzige verhalende symfonie gecomponeerd als een grafschrift door zijn bewonderaar Carver.

De overige vijf verhalen duiken in nieuwe gevallen van eenzaamheid en teleurstelling, als personages die door dezelfde Russische steppe reizen waarin Tsjechov zijn hoofdrolspelers plaatste.

Als je me nodig hebt, bel me

Genieën zijn zo, je kunt altijd een nieuwe verbijstering verwachten, een nieuw werk dat werd begraven door desinteresse.

Deze vijf nieuwe verhalen over het alledaagse en het nuchtere, misschien door Carver als minder verhalen beschouwd, openen zich naar die intieme en schokkende ruimte van de verteller die van plan is hun hel te verlaten en die zich met de laatste slagen beweegt tussen literatuur die placebo- en veroordeling.

Verhalen over mannen die de vreemde gloed van alcohol in de fles al hebben verlaten en zichzelf weer proberen te vinden. Behalve dat paden uit het verleden niet opnieuw kunnen worden ingeslagen, hoezeer je ook gelooft dat er altijd hoop is.

Een verliezer zijn is mens zijn. En in de algemene maskerade worden noch alcoholisten noch geheelonthouders gespaard.

Andere aanbevolen boeken van Raymond Carver...

Snelkoppelingen

In 1990 las Robert Altman de verhalen van Carver en het was hem duidelijk dat daar een film was. Om het te maken, "ging de filmmaker in gesprek" met de schrijver, combineerde hun teksten, verplaatste personages van het ene verhaal naar het andere en componeerde op zijn eigen manier een soort gedenkwaardige gefilmde "grote Amerikaanse roman". Dit zijn de verhalen die de film hebben geïnspireerd.