De Valenciaanse schrijver Tijdelijke afbeelding voor Rafael Chirbes Hij was een van de meest succesvolle auteurs in de Spaanse literaire scene. En dat is voor een groot deel te danken aan zijn literaire praktijk van intens realisme. Zijn fictie schrijven, zijn artikelen of zijn essays vormen altijd een getrouwe weerspiegeling van wat er is gebeurd. Zijn proza ​​vertrekt steeds vanuit de gehechtheid en de kristallijne overtuiging van het maken van een onvergankelijke kroniek van wat geleefd is. Een schuld die van meet af aan is overgenomen Perez Galdos die natuurlijk af en toe als inspiratie diende voor Chirbes.
Maar als Chirbes een roman schrijft, fictionaliseert hij natuurlijk als geen ander. Want realisme staat niet haaks op de nobele kunst van het vertellen van een of andere soort verhalen. De noodzakelijke aanvulling voor de romans van deze auteur om te transcenderen naar dat humanistische aspect van de grote werken ontstaat eenvoudig als we de focus van zijn personages vermenigvuldigen.
In de actie en in de dialogen, in de beschrijvingen van buiten naar binnen, naar de psyche van de protagonist van elke scène, worden we uiteindelijk meegesleept door een impressionistische kant van de pen, bewogen als het penseel, in staat om van zijn personages over te brengen een krachtige mix van ongelijksoortige kleuren. Het gaat over het kanaliseren van essentiële passies, emoties en subjectieve lagen die de werkelijkheid vormgeven in zijn meest complexe en fascinerende vorm voor de rede van de lezer.
Top 3 aanbevolen romans van Rafael Chirbes
Op het strand
Wanneer een dode op het toneel verschijnt zodra een actuele roman begint, haasten we ons onmiddellijk in een hectische zoektocht, ondoorgrondelijke mysteries op de bodem van een criminele geest of een machiavellistisch plan met een onheilspellend einde.
Hier is de dood iets anders. In feite kan het tegenovergestelde effect optreden. De dood kan zijn interesse verliezen. Het is gewoon een lijk dat wordt geconsumeerd door miljoenen bacteriën uit het Olba-moeras. En het moeras kan het bewustzijn zijn dat is geladen met het verstrijken van de tijd, waar we onze eigen lijken elke dag een beetje achterlaten. De hoofdpersoon van het verhaal, Manuel wordt elke lezer omdat zijn ziel alles verzamelt, het beste en het slechtste. En elke transitie is altijd beheersbaar, begrijpelijk.
Want elke bocht, elke koerswijziging, hoe grillig ook, leidt tot het vinden van onmiskenbare redenen die we winnen tussen de hardheid, de ellende, de liefdes en de teleurstellingen. Het proza ​​van Chirbes krijgt die lyrische toon, ondenkbaar in de roman, alleen mogelijk in genieën van de vormen die uiteindelijk naar de hemel stijgen of naar de bodem van de donkerste put zinken. En het is in deze contrasten dat de mens schittert als een parel in het midden van een verhaal dat begint met een dood in het donkere leven van het mangrovemoeras van onze samenleving.
Crematorium
De eerder genoemde dualiteit van de werken van Chirbes heeft nog een andere toegevoegde waarde, zeer plezierig in deze roman. Het gaat over gecontextualiseerd lezen of eenvoudig lezen als een verhaal van de ervaringen van zijn personages.
De symfonie klinkt altijd goed dankzij de virtuositeit van een auteur die het beste uit elk instrument van de taal weet te halen voor de beste afstemming van het idee of de uiteindelijke bedoeling die moet worden overgedragen. Maar alles is altijd in handen van de muzikanten ... De personages van Chirbes hebben dat boeiende leven van de bewoners van het meest echte leven en dicht bij onze huid. En dat lijkt een exogene toevoeging aan de totstandkoming van de roman. Omdat de grote verhalen die zijn waarin hun hoofdrolspelers acteren met de intensiteit van iemand die weet dat ze leven, die gelooft dat een lot dat verder gaat dan wat de dienstdoende schrijver zeker kan bepalen.
Crematorio is net zo'n goede roman als 'On the Shore', maar met een meer uitgesproken sociale component die me op een gegeven moment misschien weghaalde van sommige personages met wie ik graag door het verhaal ging. Maar de interesse van een schrijver bij het uitkleden van maatschappelijke ellende komt altijd in meer of mindere mate in elk complot terecht. En daar gaat het alleen om smaken ... Het punt is dat sinds de dood van MatÃas, zijn broer Rubén het plot samen met zijn familie en een reeks vertakkingen centraliseert die dienen om die klimop van leven en rijke, frisse, heldere sociale kroniek, dik en donker in zijn diepten
Het goede handschrift
De intrahistorie bij uitstek. De focus is volledig gericht op het kleine, tussen de schaduwen van een sociale evolutie die alleen begeleidt als een stille kosmos rond de aarde die rond de zon draait.
Op die planeet zijn alleen Ana en haar zoon, de herinneringen van een moeder en alle verklaringen, rechtvaardigingen, oude wensen, mislukkingen, schuld ... Het leven van de moeder braakte uit de ziel om de grijze dagen van de naoorlogse periode aan te pakken, aan het einde van elke naoorlogse periode waarin de morele orde opnieuw wordt vastgelegd als een beginnende religie, gevestigd voor het nageslacht, voor het hele leven in een sociaal huwelijk met dagelijks geweld, minachting, mishandeling en weglating van elke andere stem.
De verhalende schoonheid van Chirbes, zijn melancholische lijn, draagt ​​altijd die altijd essentiële kant van de menselijke wording bij in een duidelijk involutionele evolutie. En het lijkt alsof de enige manier om 'menselijkheid' in zijn meest betekenisvolle definitie en connotatie te delen, is om de wijze woorden op te nemen die Ana vindt om haar zoon de schaduwen en de weinige lichtflitsen die de wereld deelt te ontmaskeren.
