De beste boeken van Arturo Pérez Reverte

Het is altijd een goed moment om een ​​algemeen perspectief te bieden op de uitgebreide bibliografie van deze academicus van de taal, in staat om de meest voortreffelijke taal te combineren met de meest opwindende actie, een geweldige manier om taal te verrijken en te entertainen die zich gedurende de hele werk van Don Arturo Pérez Reverte. Misschien moeten andere auteurs leren ...

Want een van de meest opmerkelijke waarden van een schrijver is voor mij veelzijdigheid. Wanneer een auteur in staat is om heel verschillende soorten creaties te maken, toont hij een vermogen tot zelfverbetering, een behoefte om nieuwe horizonten te zoeken en een toewijding aan creatief genie, zonder verdere conditionering.

We kennen allemaal de openbare demonstraties van Arturo Pérez Reverte via XL Semanal of op sociale netwerken en laat je bijna nooit onverschillig. Ongetwijfeld maakt deze manier van niet vasthouden aan het gevestigde al duidelijk zijn neiging om te schrijven omwille van het, als een vrijhandel, zonder commerciële noodzaak (hoewel hij uiteindelijk boeken verkoopt zoals de meesten).

Ingaan op zijn vruchtbare schrijfcarrière klinkt misschien pretentieus. Maar dat is wat er nodig is om een ​​vrije lezer te zijn. Ik kan gewoon mijn mening geven, dus ik durf te beoordelen alle boeken van Arturo Pérez Reverte, die deel uitmaken van een lange carrière van, zonder twijfel, een van de beste Spaanse schrijvers van vandaag.

Als we teruggaan naar het begin, zien we dat de eerste romans van Arturo Pérez Reverte Ze waren al aan het anticiperen op de daaropvolgende soapseries die hij voor ons in petto had. Maar we gaan één voor één in chronologische volgorde. Welkom in het Reverte-universum, althans in termen van romans:

Werken van Arturo Pérez-Reverte in chronologische volgorde

de husar

Zijn speelfilmdebuut, Huzaar, gericht op de negentiende eeuw. Hoewel de plot de overeenkomstige historische periode inging, met de oorlogszuchtige perikelen aan het begin van de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog, bevat de roman ook een residu om na te denken over elk conflict.

De personages in deze roman brengen ideeën en grimmige perspectieven op de oorlog, iets wat zeer geschikt is voor een oorlogscorrespondent die nieuw was in literaire fictie. We mogen zijn meer dan 20 jaar als speciaal gezant voor verschillende conflicten niet vergeten. Twee decennia gewijd aan de missie om de verschrikkingen van verschillende gewapende conflicten over de hele wereld te vertellen.

---

Schermmeester

Schermmeester het was zijn tweede roman, gepubliceerd in 1988. Om zijn tweede titel te zijn, was het al een bestseller; vandaag nog steeds opgeroepen als een groot mysterieus werk en dat ik hier red in de heruitgave van april 2017.

Behalve dat het Spanje aan het einde van de XNUMXe eeuw op een precieze en kostbare manier weergeeft, vindt in dit werk een opwindende intrige zijn weg. Het leven van Don Jaime, de schermmeester, neemt onvoorspelbare wendingen met de verschijning van een raadselachtige vrouw die zichzelf wil indoctrineren bij de uitvoering van Don Jaime's eigen uitval.

Toeval of niet, tegelijkertijd wordt Don Jaime de bewaarder van enkele documenten van een markies die erop vertrouwt dat hij belangrijke informatie bewaart. Met de som van deze twee "toevalligheden" wordt de plot geactiveerd ...

---

De vlaamse tafel

Wat te zeggen over De vlaamse tafel? Twee jaar na inbraak met De schermmeester, de auteur herhaalde formule met evenveel succes of meer dan in zijn genoemde voorganger.

Altijd met de horizon van een elegante stijl in de vormen en geanimeerd op de achtergrond, betreedt de auteur een nieuw mysterieus werk dat al bijna grenst aan de thriller. Kunst, schaken en geschiedenis, een fascinerende combinatie om raadsels uit het verleden op te lossen die Julia, een jonge restaurateur, probeert te ontcijferen.

Een roman waarin het stimulerend is om in de verfijning van zijn plot te duiken, je een deelnemer te voelen in die mate van eruditie en kennis, terwijl je geniet van een ritme dat nooit verflauwt. Een ritmisch ritme door zijn karakters, gedreven tot historische ontdekkingen van gigantische afmetingen.

---

De Dumas-club

De Dumas-club Het is een eerbetoon aan de grote schrijver Alexandre Dumas, een referentie voor de auteur zelf en meer dan een mogelijke spiegel om stijl, elegantie, de diepte van de personages en dat zeer commerciële punt van literatuur te ontwikkelen dat wordt bereikt door gepassioneerde knopen en eindes.

In deze roman betreedt Arturo Pérez Reverte een wereld van bibliofielen, waar we leren over de waarde van originelen, eerste edities of mogelijke manuscripten van grote werken van Alexandre Dumas en andere auteurs.

Het verhaal is doordrenkt met een negentiende-eeuws tintje, met de geur van oud papier en peninkt. De set is gevuld met een esoterisch punt van de interessante raadsels om te ontrafelen, vooral die met betrekking tot een luguber boek: De negen poorten van het koninkrijk van de schaduwen.

---

De schaduw van de adelaar

De schaduw van de adelaar Het is niet een van de meest bekende werken van Árturo Pérez Reverte, maar voor mij blijft het een interessante oorlogsroman over echte gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens de Napoleontische invasie van Russische landen: de slag bij Berézina.

Aan die wedstrijd namen Spaanse gevangenen aan Franse zijde deel die, gezien de rampzalige evolutie van de confrontatie, niet aarzelden om van kant te wisselen wanneer ze clubs beschilderden.

De auteur speelt halfduister tussen realiteit en fictie, houdt vast aan de resultaten en de ultieme waarheid van de onmiskenbare historische feiten maar transformeert zijn ontwikkeling tot een suggestief verhaal niet zonder ironie en tot op zekere hoogte parodie op de waarden op het front lijnen. .

---

Comanche grondgebied

Comanche grondgebied Het betekende een belangrijke breuk met het fictiethema dat de auteur tot dan toe had aangepakt. In het werk is een voortschrijdende uitwerking te bespeuren, een langzame maceratie, omdat de auteur zich op de pagina's ervan opende voor de wereld in zijn facet en optreden als oorlogscorrespondent. Want het werk bevat punten van fictie, of in ieder geval van subjectiviteit, maar altijd doordrenkt van realisme. Hoe kun je die Arturo Pérez Reverte vergeten die midden in een gevecht in een loopgraaf zat? Hoe kon hij niet een deel van zijn ervaringen achterlaten in een werk als dit?

Schrijven over de hardheid van gewapende conflicten zou niet gemakkelijk moeten zijn. In dit boek wordt de taal soms duister. Het is alsof het alles blootlegt wat er nog te zeggen viel buiten de opnames voor officiële televisies.

---

Trommelvel

Trommelvel hij keerde terug om de historicus Reverte terug te halen, de rigoureuze maar zeer creatieve schrijver, de verteller van intrahistories en de schepper van raadsels en fascinerende mysteries.

De veelzijdige schrijver keerde terug naar zijn ereplaats in de literatuur. En qua plot en personages is de waarheid dat hij het via de voordeur deed. De constructie van deze roman zou Ken Follet waardig zijn, een kosmos van personages en takken die samenkomen in een fascinerende intrige.

In deze roman ontketende de auteur zijn creativiteit, zijn vindingrijkheid en zijn toch al enorme domein van literaire creatie om vandaag en gisteren compatibel te maken. Van informatica tot de negentiende eeuw, om allerlei soorten karakters te integreren en altijd een draad te behouden waarin elke lezer verstrikt raakt.

---

De bolvormige letter

Arturo Pérez Reverte, als hij John Smith Westinghouse was, zou (als hij dat nog niet heeft bereikt) het niveau van de grootste bestsellers ter wereld bereiken, op het hoogtepunt van brochure, Bruin o koningAlleen bij de eerste twee, met meer glans in de vorm en meer sediment in de bodem.

Het is een raadsel hoe deze auteur in staat is nieuwe argumenten te vinden om uit te putten om nieuwe en levendige verhalen zoals deze te creëren De bolvormige letter. De schipbreuk in de zeeën van de halve wereld is een curieus onderwerp, schatzoekers peilen nog steeds de diepten van zeeën en oceanen.

En daar gaat deze roman over, de Middellandse Zee als geïmproviseerde uitvoerder van onschatbare marinegetuigenissen van enorme historische betekenis.

---

Koningin van het zuiden

Koningin van het zuiden Het toont Reverte's literaire interesse in deze 'andere' vrouwen. In een wereld die nog steeds streeft naar gelijkstelling van mannen en vrouwen op de hoogste niveaus, is het schokkend om te denken aan maffia of zwarte markten waar een vrouw degene kan zijn die alles regelt, en de waarde van die vrouw ver boven die van elke man verheft. .

Laten we zeggen dat dit het perspectief is vanuit een leesstandpunt als een crimineel avontuur. Maar onder een complot gericht op smokkel komt natuurlijk de stinkende geur van corruptie, dood en allerlei soorten conflicten naar boven. Teresa Mendoza, de ware koningin van het zuiden, zou graag zichzelf ontdekken in deze spannende fictie over haar leven en werk.

---

Kaap Trafalgar

Kaap Trafalgar Arturo Pérez Reverte ontving de onderscheiding van het kruis voor maritieme verdienste, wat de betekenis en erkenning van het werk aantoont. Met de achtergrond van zijn roman

De bolvormige brief, de auteur had al genoeg bagage om nog een geweldig verhaal met zeethema te beginnen. We zitten midden in de slag bij Trafalgar, het Spaanse schip Antillen hij bereidt zich voor op het zeegevecht bij uitstek uit de hele geschiedenis.

Om in de historische gebeurtenis te komen, zorgt Reverte ervoor dat we ons perfect inleven door een ongelooflijk gevarieerde, vulgaire of technische taal, maar altijd uiterst geschikt om ons elke scène in onze huid te laten leven.

---

De schilder van veldslagen

De schilder van veldslagen presenteert ons een briljante evocatie van de oorlog op de Balkan. Als in het geval van Comanche Territory de scènes een journalistiek tintje kregen, beweegt in dit verhaal de knoop door het terrein van ervaringen, van wat een persoonlijke oorlog inhoudt, vooral in het geval van een fotograaf en een strijder, maar perfect geëxtrapoleerd naar elke soldaat , burger of slachtoffer van dat conflict of van enig ander.

Maar buiten het transcendente brengt het verhaal ook een thriller-punt. Het bezoek van Ivo Markovic, een van de door Faulques gefotografeerde personages, gaat via sinistere kanalen waarlangs de dood wordt verwacht als een wraak die doordrenkt is van herinneringen en lopende rekeningen.

---

Een dag van woede

In elke oorlog is er een bijzonder virulente dag, een helse ontmoeting waarin mensen zich overgeven aan bloed zonder contemplatie. Een dag van woede richt zich op 2 mei 1808 in Madrid. De beroemde aanval van de Mamelukken die Goya op zo'n enge manier schilderde. Het was ongeveer dat, een dag van wijdverbreide woede als een helse ziekte.

In dit boek houdt Reverte veel rekening met historische documentatie, waarbij hij nauwgezet trouw blijft aan de feiten. Maar het echte ding gebeurde onder wat was geregistreerd. De kleine fictieve verhalen dienen als een voorbeeld van de verschrikkingen, die dag waarop de mensen in opstand kwamen tegen de Napoleontische invasie.

---

De belegering

De belegering Het is een van de meest uitgebreide werken van de auteur. De verzameling documentatie en kennis over de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog is uiteindelijk in dit werk terechtgekomen, althans in termen van de noodzakelijke setting in Cádiz tussen de jaren 1811 en 1812. Anders is de plot de evolutie van verschillende personages die af en toe met elkaar verweven zijn. , een spectaculaire onderlinge relatie die Ken Follets meest uitgebreide plot waardig is.

Maar daarnaast bereikt Reverte verschillende tonen in het werk, momenten waarop het levensavontuur van de personages afglijdt naar het detectivegenre of met een lichte folletinisco-toon draait of afdrijft naar een wetenschappelijke tak, allemaal met een consistente en werkelijk oogverblindende knoop.

---

De tango van de oude garde

met De tango van de oude garde, Arturo Pérez Reverte laat ons kennismaken met een liefdesverhaal. Het is merkwaardig dat hij, na zoveel verhalen met een oorlogszuchtige achtergrond, zich plotseling lanceerde met een romantische roman. Maar logischerwijs gaat het niet alleen daarover.

De echte reden om over liefde te praten is om het te beperken tot verschillende historische momenten. Max Costa en Mecha leiden ons door hun unieke liefde, door melancholie, door de sensatie van de verlorenen en, natuurlijk, enkele van de transcendente oorlogszuchtige conflicten van de XNUMXe eeuw.

Uiteindelijk, in de inspirerende jaren 60, staan ​​de geliefden voor een verontrustend schaakspel. Een interessante en baanbrekende roman die, omdat hij anders is, vol zegeningen en veel aandacht is geweest. Het kan zo zijn. Voor smaken, kleuren.

---

De geduldige sluipschutter

De geduldige sluipschutter klinkt al sinister. Dat geduld dat een man die op het punt staat te doden goed getraind kan hebben, anticipeert op een nieuw werk over ondoorgrondelijke aspecten van de mens. En toch vorderen de paden van de plot niet helemaal in die zin.

De eerder genoemde sluipschutter is een controversieel type, Sniper genaamd, een soort anonieme met een bepaalde vorm van artistieke manifestatie. Alejandra Varela, een journalist, zit hem op de hielen. Hij wil hem vóór iemand anders bereiken, zijn redenen vinden en hem een ​​gezicht geven. Maar om bij Sniper te komen, moet je door een hele onderwereld, degene die in onze huidige samenlevingen is gecreëerd. Een dynamisch plot, van grote intriges maar met een duidelijke sociale bedoeling.

---

Goede mannen

Goede mannen zij waren degenen die probeerden licht te brengen in een schaduwrijk Spanje. Het is duidelijk dat Pérez Reverte, als academicus aan de Koninklijke Academie van de Taal, de echte geschiedenis ontdekte van Hermógenes Molina en Don Pedro Zárate, die beiden door de Academie waren gestuurd om de Encyclopedie van Diderot en D'Alembert te verkrijgen.

De XNUMXe eeuw liep op zijn einde en de academici van die tijd begrepen dat dit geweldige werk, de Reasoned Dictionary of the Sciences, the Arts and the Trades, een illustratief en transformerend effect zou kunnen hebben op een Spaanse samenleving die tot de somberheid van het denken werd gebracht en leven rede onder de auspiciën van de katholieke moraal.

Het verloop van de reis tussen Spanje en Frankrijk weerspiegelt het contrast tussen Zuid-Europa en het bloeiende Noord-Europa, maar terwijl we die parallelle historische realiteiten delen, genieten we van een prachtig avontuur, met die naaste karakters, met hun precieze taal voor de tijd en de verhaal van zijn indrukken en ervaringen op een reis naar het licht.

---

De avonturen van Kapitein Alatriste

De avonturen van Kapitein Alatriste Ze zijn samengesteld uit 7 volumes van perfect onafhankelijke lezing, hoewel het meest complete profiel van de personages wordt bereikt met een volledige lezing, waardoor een heel bijzonder plezier wordt bereikt, een soort voorgevoel over wat kan worden verwacht van elke scène die door de mythische kapitein wordt ervaren .

Kapitein Alatriste is al een personage met hoofdletters in de Spaanse literatuur. Elk van de 7 romans waar dit personage door raast, is een prachtig avontuur midden in de Spaanse Gouden Eeuw.

De schittering van die jaren waarin Spanje nog een wereldbaken was, verborg ook zijn schaduwen en ellende, zijn beledigingen en zijn conflicten. Alatriste vertegenwoordigt de edele van ziel, niet van titel, de gecultiveerde en moedige man, met een groot gevoel van eer en een zwaard klaar voor straf.

In de bundel die je kunt ontdekken door op de afbeelding te klikken, wordt een set van de zeven romans gepresenteerd. Zonder twijfel een uniek cadeau waar jong en oud van kan genieten. Plezier en leren met een uitbundige taal.

---

Falco

Falco. Wat wordt aangekondigd als een productieve serie, krijgt binnenkort zijn tweede aflevering: Eva. Wat we in dit nieuwe Reverte-personage ontdekken, is een soort Alatriste-antagonist die in het midden van de XNUMXe eeuw is teruggebracht. Falcó is een antiheld, een ingehuurde spion, iets wat in deze tijd heel goed is gebracht.

Een personage dat zich beweegt in onnauwkeurige grenzen van moraliteit, maar met een grote reputatie in die donkere werelden die dienen als een versnelling om dingen gewoon te laten werken. Het toneel van de jaren '30 en '40, met zoveel conflicten uit het verleden, lopende of op handen zijnde, vertegenwoordigt een turbulente fase van de geschiedenis waarin alleen iemand als Falcó weet hoe hij een plek voor zichzelf kan maken en alles kan overleven.

---

Eva

Vooravond. Lorenzo Falcó is er al zo eentje sterpersonages die Arturo Pérez Reverte met succes heeft gebouwd voor de Spaanse literatuur. Natuurlijk heeft deze slechte, cynische en opportunistische man niets te maken met de glorieuze Alatriste, maar hij is het teken des tijds. De held geeft het stokje over aan de antiheld als absolute protagonist. Het moet een kwestie zijn van het beu zijn met de visie van een zegevierend kwaad, dat op zijn gemak ronddoolt in een verdoofde samenleving.

Bij deze gelegenheid zijn we in maart 1937. Lorenzo Falcó blijft handelen in de schaduw, onder de richtlijnen van de rebellen, in die duistere taak die zo noodzakelijk is om de loop van de oorlog te veranderen, indien nodig. In oorlog en in liefde kan alles, een uitdrukking die lijkt te zijn bedacht voor dit duistere personage, die het lijkt te hebben geïnternaliseerd om gewetenloos te kunnen handelen in die schaduwen van spionage, samenzweringen en contacten met de duivel zelf.

Lorenzo Falcó is verplaatst naar Tanger en heeft de missie om de Spaanse regeringspartij een slag toe te brengen, waardoor hij economisch berooid, verzwakt en zonder enig krediet bij de rest van de wereld achterblijft. Een vuile job die zal resulteren in armoede, ellende en hongersnood voor de mensen. Een optreden dat nodig is om te worden uitgevoerd vanuit die smadelijke ruimte die ons karakter inneemt, zodat mensen waarvoor ze zogenaamd met adel hebben gevochten, zulke vuile trucs niet kennen.

Voor Lorenzo duikt Eva op, een onschuldig ogende vrouw die Falcó verblindt maar ook deelneemt aan die vuile oorlog, alleen aan de andere kant. Afhankelijk van de context is liefhebben of haten slechts een kwestie van focus, in staat zijn om van de ene plaats naar de andere te gaan als dat nodig is. Maar het is niet minder waar dat bij het komen en gaan tussen antagonistische gewaarwordingen je uiteindelijk flarden van de ziel achterlaat, je uitkleedt voor een realiteit die je ertoe kan brengen je plaats in de wereld te heroverwegen.

Gewend aan de voortreffelijke documentatie van deze auteur, waaronder hij snelle verhalen schuift die ons boeien door hun levendige ritme, hun emotionele intensiteit en door die perfecte aansluiting bij de realiteit die de personages omringt, vinden we opnieuw dat pure meesterschap, dat van een pen die al gebruikt is om de hoogste niveaus van succes te bereiken.

---

Stoere honden dansen niet

Stoere honden dansen niet. Met de laatste trillingen van Eva, zijn vorige roman in de Falcó-reeks, die nog steeds nagalmt in ons leesgeheugen, barst Pérez Reverte binnen met een nieuwe roman waarvan ik niet weet of het een overgang zal zijn tussen Falcó's nieuwe voorstellen of dat het een afsluiting van wat is geschreven over Lorenzo Falcó en zijn unieke modus vivendi in volle jaren van het Franco-regime.

Hoe het ook zij, deze roman wordt gepresenteerd als een fabel met een sterke symbolische lading door een personalisatie die ons doet vergeten dat het een verhaal over honden is. De levens van Teo, Boris el Guapo, Negro en vele andere straathonden stijgen op tot die vermenselijkte toestand die Arturo Pérez-Reverte erin slaagt zich tot de grootst mogelijke geloofwaardigheid te ontwikkelen.

Ik weet niet of je na het lezen van dit boek weer op dezelfde manier naar een hond kunt kijken. Als we al vermoedden dat er in die expressieve blikken een soort intelligentie schuilging boven wat werd vermoed, zullen we al die vermoedens bevestigen als we dit complot afmaken.

Als een goed liefhebber van dieren in het algemeen en honden in het bijzonder, heeft de auteur ervoor gezorgd dat we een volledig scenario van die dierenwereld hebben die door middel van de fabel wordt herkend. Een doggy scene waar patronen blijven bestaan ​​tussen het morele, het instinctieve en het spirituele. Richtlijnen die voorheen door mannen werden gerespecteerd als een basisset om een ​​minimum aan co-existentie onder gelijken te behouden.

Negro's reis op zoek naar zijn verloren metgezellen is ook een wandeling langs al die verwijzingen die honden misschien hebben geleerd van mensen in het proces naar domesticatie, maar die ze nu alleen behouden ver boven onze leringen die voor ons zijn omvergeworpen.

Als er iets in deze wereld overleeft na een soort hecatombe die ons morgen of over millennia zeker zal wachten, kunnen alleen honden ernaar streven een wereld te herstellen waar oude waarden de overhand hebben, in de eerste plaats voor het behoud van welke soort dan ook.

---

Sabotage

Met deze roman bereiken we de trilogie van de Falcó-sage, een serie waarin de auteur midden in de Spaanse Burgeroorlog verbeeldingskracht, beroep en kennis van politieke uitvluchten verspilt.

Want hoewel we het hebben over een rampzalige periode, zijn de feiten begraven tussen de rampen van oorlog altijd verrassend vanwege wat ze veronderstellen een fundamenteel mechanisme te zijn voor de ontwikkeling van gebeurtenissen. En er zijn altijd interessante argumenten om emblematische romans te bouwen.

De gevestigde belangen, terwijl de jongeren hand in hand aan het front stonden, geven een goed voorbeeld van alles wat zich in ons land rond de oorlog bewoog. Opnieuw neemt Falcó de touwtjes in handen van dit verhaal dat door de maalstroom van gebeurtenissen en ervaringen gaat die ons al vergezelden in de vorige "Eva".

Opnieuw 1937, dit keer in Parijs. Op 26 april van dat jaar verwoestten de bommen deze stad in Biskaje, een paar maanden later weerspiegelde Pablo Picasso de rampspoed van degenen die geen toevlucht konden nemen. Alleen misschien tussen de maanden mei en juni waarin de auteur het werk heeft uitgevoerd, mag het script van het werk niet worden uitgevoerd volgens de plannen van de grote beeldende maker ...

---

Een geschiedenis van Spanje

Onlangs luisterde ik naar een interview met Don Arturo Pérez Reverte over de kwestie van nationaliteiten, het gevoel erbij te horen, de vlaggen en degenen die zich ermee bedekken. Het gevoel Spaans te zijn wordt tegenwoordig bedwelmd door percepties, ideologieën, complexen en een lange schaduw van achterdocht over identiteit die de oorzaak dient van de constante controverse over wat het betekent om Spaans te zijn.

Etiketten en manicheïsme verzwaren elk idee over wat Spaans is, ten gunste van al diegenen die samenzweren tegen het loutere feit van het zijn, het vullen met schuldgevoelens, het benaderen vanuit het geïnteresseerde prisma van het moment dat duistere verledens terugkrijgt om er misbruik van te maken. Het hardwerkende idee dat Spanje nu hetzelfde is als toen het werd bezet en gepatrimaliseerd door een factie, veronderstelt een absolute erkenning dat alles verloren is, dat degenen die het onder één prisma hebben getransformeerd het voor zichzelf houden voor degenen die liefhadden het als iets meervoud en diverser.

Een slechte dienst aan een nationale identiteit die, net als elke andere, zijn lichten en schaduwen had en heeft en die uiteindelijk niet van enige ideologie zou moeten zijn, maar van degenen die die vreemde en overvolle nationale boezem bewonen. Daarom kan het nooit kwaad om aandacht te schenken aan een fundamentele chroniqueur van onze tijd.

Een schrijver die zich zonder poespas bezighoudt met de oorzaak van identiteit, van anekdotisch tot essentieel. Omdat dit soort compilatie van gedachten heel verschillende tijdelijke ruimtes van het Iberische panorama bestrijkt, waarin schurken, schurken, leugenaars, goochelaars van het werkwoord en indoctrinators zonder hun eigen doctrine bloeiden en bloeiden, van beide kanten van het pseudo-ideologische bereik.

En ik zeg 'pseudo' om het voor ideologie te plaatsen, want in werkelijkheid gaat het er vaak om, om de leugen uit te kleden, leugens te tonen, te schrijven met de meest pijnlijke stiletto van Pérez Reverte om uiteindelijk iedereen met hun ellende te markeren.

De trots om Spaans, Portugees of Frans te zijn, schuilt in de genialiteit van mensen die nog steeds vrij zijn van het stigma van dit behaviorisme ten opzichte van leugens. Om een ​​vermeend nationalisme het hoofd te bieden, dragen de nieuwe beledigde Spanjaarden de tegenovergestelde vlag, de vlag die voor hen zich in waarheid en zuiverheid kleedt, de vlag die onverlaten nooit beschermde als het geen criminelen waren.

Alsof de slechteriken maar aan één kant zouden kunnen staan, alsof anders denken dan zij zich zou storten in dat zogenaamd zwarte Spanje dat, als het bestaat, juist komt door het felle voorhoofd waarin sommigen alleen kijken met de ogen van gisteren, en anderen, zoals kwetsend antwoord, ze zijn toevertrouwd aan de oude geesten.

Omdat het niet hetzelfde is om het rechtvaardige herstel van de rechten en de eer van de verslagenen in welke oorlog dan ook te herhalen, dan te doen alsof al het andere in schande wordt ondergedompeld, tot het einde der tijden en voor alles wat in hetzelfde tempo beweegt.

Geschiedenis voor Pérez Reverte is een ruimte om vrijuit te spreken, zonder de taal die wordt beperkt door het politiek correcte, zonder schulden bij zijn mogelijke supporters, zonder verworven verplichtingen en zonder de bedoeling een nieuwe geschiedenis te schrijven. Geschiedenis is ook een mening, op voorwaarde dat dit niet zo'n wijdverbreide egoïstische leugen is.

Alles is subjectief. En dat is bekend bij een schrijver die empathie noodzakelijkerwijs tot een handelsinstrument maakt. En zo vinden we dit boek dat spreekt over wreedheid toen wreedheid nog wet was en dat openstaat voor conflicten toen de botsing van ideologieën tot de storm leidde. Spanje, som van nationaliteiten volgens wie het ziet, project door eenvoudige territoriale verbinding, thuisland door de gedeelde mengelmoes van de Pyreneeën tot Gibraltar.

Allemaal tegelijk in de algemene puinhoop, deelnemend aan glorieuze momenten of donkere pagina's, afhankelijk van hoe ze willen lezen. Pérez Reverte is een deskundige stem in die van de identiteiten op de warme doeken die de vlaggen zijn.

Een verhaal over wat dit Spanje kan zijn, waarin het beste is om anderen gewoon als gelijken te beschouwen en te genieten van hun spullen wanneer we reizen met die merkwaardige kameraadschap van een afgelegen geheven vod. Weinig of niets anders is Spanje, zelfs geen dreigbrief voor het volkslied. Een koninklijke mars waarvan zelfs zijn oorsprong verloren gaat in een heterogene creatieve toerekening.

---

Sidi

De paradoxale figuur van El Cid als embleem van de herovering komt naar Don's haar Arturo Perez Reverte om de mythe voor een tijdje te ontmantelen, in de verbindende zin van de officiële geschiedenis.

Want juist daarom hebben mythen en legendes altijd hun mazen, hun duistere kanten. In het geval van El Cid is hij allemaal een mist waarin zijn figuur in de loop van de tijd werd geïntroduceerd. Waardig door liederen en verbannen door koningen en heren.

Niets beter dan een herziening van de legende om de figuur uit zijn tegenstrijdigheden te vergroten, meer in lijn met het kind van elke buurman. Laten we om te beginnen eens nadenken over het merkwaardige feit dat de nu heroïsche naam Cid afkomstig is van die Sidi (Heer in het Arabisch), wat ons doet denken dat Rodrigo Díaz de Vivar een huurling was met meer interesse in overleven dan in de uitbreiding van het koninkrijk, sommige op het schiereiland.

Zeker als je bedenkt dat de ontdekking van de meest grimmige kleinzieligheid die zijn ballingschap dwong hem ertoe zou aanzetten om zijn krijgskunsten openlijk aan elke bieder aan te bieden.

En dus reisde deze nationale held met dat label van gesponsorde wapens door heel Spanje met zijn gastheren. Jongens die trouw zijn aan zijn bevelen, met dat sinistere punt van waarheid uit een tijd waarin alles triviaal was, zelfs elke dageraad overleefde.

Mannen die alles wilden doen met die eer, tegenover vijanden van welke geloofsovertuiging dan ook, wat betekende dat ze hun leven moesten geven voor een overwinning waarin iedereen zijn geluk won: ofwel door deze wereld te verlaten of, in een ander geval, een nieuwe kans om te eten te veroveren heet terwijl ze genieten van het bloed dat nog aan hun zwaarden kleeft.

Ik ben altijd gefascineerd geweest door de uitdrukking die aangeeft dat een held iedereen is die doet wat hij kan. En in de XNUMXe eeuw, met de juiste omstandigheden, was een held gewoon iemand die erin slaagde te eten, als een wild dier. Simpelweg omdat er niet meer was.

Het geweten al was dat in ieder geval aan het geloof gegeven. dat vaste geloof waardoor felle strijders zich in hun christelijke verbeeldingskracht bevonden, ongeacht met wie ze werden geconfronteerd. Meer dan wat dan ook op zichzelf was er echt een paradijs om te bezoeken en ze zouden het kunnen verliezen na zo'n ellendig leven op deze planeet.

Dus, op het moment van een meer plausibele schetsende bedoeling van een personage als El Cid, is er niemand beter dan Pérez-Reverte om zichzelf te incarneren als zijn biograaf.

Als een trouwe verslaggever van grootsheid en ellende; als een schokkende chroniqueur van enkele moeilijke jaren. Dagen van mannen en vrouwen van steenachtige hardheid. Typen onder wie echter extreme waarheden konden worden onderscheiden in tegenstelling tot de duisternis van die wereld.

---

Cycloop grot

De nieuwe aforismen groeien als paddenstoelen op twitter, naar de vochtige hitte van de vurige haters; of uit de bestudeerde notities van de meest verlichte van de plaats.

Aan de andere kant van dit sociale netwerk vinden we eervolle digitale bezoekers zoals Arturo Perez Reverte. Misschien soms niet op zijn plaats, zoals een overdreven geduldige Dante die zijn weg probeert te vinden uit de kringen van de hel. Hellen waarin Pérez-Reverte, uit strijdlust tegen de demonen die over ons heersen, zich met krijgerstrots waagt aan de domheid van zoveel aanbidders van Satan.

Ze zijn allemaal lelijk van binnen, als Cyclopen met hun ene oog gericht op de waarheid dat ze goed verkopen, afgevuurd met het vuur van boze demonische wil. Maar uiteindelijk kun je zelfs dol op ze worden.

Omdat het is wat het is. In deze nieuwe wereld informeert iedereen zich met wat zijn versie bekrachtigt, dooft de sintels van alle kritische wil en trekt naar de afgrond.

Misschien is het daarom beter om terug te gaan naar de sociale netwerken zoals iemand die naar de bar gaat voor een drankje. De bravoure-parochie vergetend die de wereld fixeert en focussen op boeken, literatuur, zielen van een ander soort, op trillende maar tastbare geesten tenslotte, zoals mensen gecultiveerd in hun waarheid en in het naast elkaar bestaan ​​van hun tegendeel.

Want literatuur en haar empathisch vermogen is dat vaak, verantwoording afleggen aan nieuwe bewijzen en argumenten, dingen herontdekken en nederlagen koesteren met het geluk van iemand die een grote slok neemt alsof het voor de eerste keer is.

«Praten over boeken op Twitter is als praten met vrienden aan een toog -zei Arturo Pérez-Reverte-. Als praten over boeken altijd een blijk van geluk is, maakt het feit dat een sociaal netwerk daarvoor dient het bijzonder waardevol. Daar gooi ik natuurlijk een heel leesleven omver en daar deel ik met dezelfde vanzelfsprekendheid het leesleven van mijn lezers. En de lezer is een vriend."

Arturo Pérez-Reverte wordt tien op Twitter. Er zijn veel onderwerpen waarover hij in deze periode in dit netwerk heeft gesproken, maar boeken nemen een leidende plaats in. Tussen februari 2010 en maart 2020 heeft hij meer dan 45.000 berichten geschreven, veel van hen over literatuur, zowel zijn eigen literatuur als degene die hij aan het lezen was of degene die hem door de jaren heen als schrijver heeft gekenmerkt.

Deze berichten vormen de virtuele ontmoetingen met zijn volgelingen in Lola's mythische bar en hebben periodiek plaatsgevonden sinds die verre dag toen hij deze 'grot van de cyclops' betrad, zoals hij zelf het sociale netwerk noemde.

Onder de vele aspecten die verband houden met literatuur, hebben tweeters hem gevraagd naar zijn volgende roman of zijn schrijfproces, en ze hebben hem om leesaanbevelingen gevraagd.

Dit boek brengt, dankzij het samenstellende werk van Rogorn Moradan, al deze directe gesprekken zonder tussenpersonen samen die Arturo Pérez-Reverte met zijn lezers heeft gehad. Gezien de onmiddellijke en kortstondige aard van de commentaren op dit netwerk, zijn er enkele verslagen die, zoals Rogorn zegt, 'goudklompjes bevatten die het waard zijn om bewaard te blijven'. Arturo Pérez-Reverte is er een van.

---

Vuurlinie

Voor een schrijver van historische ficties, waar de fictie opweegt tegen de informatiefheid van het verhaal, is het onmogelijk om te abstraheren van burgeroorlogen als decor en argument. Want daarin museum van verschrikkingen dat is allemaal broedermoord confrontatieDe meest transcendente intrageschiedenissen, de meest brute flitsen van de mensheid tussen het vuil van oorlogsvoering, komen uiteindelijk naar voren.

Bij Hemingway omhoog Javier HekkenVelen zijn de auteurs geweest die hun romans over Spanje in rood en blauw benaderden als een sinister machtsspel. Nu is het aan Arturo Perez Reverte doorvoer die tijd maakte een heiligdom vol slachtoffers en martelaren, helden en heldinnen. We hoeven ons alleen maar onder te dompelen in een donkere nacht waarin alles begint...

In de nacht van 24 op 25 juli 1938, tijdens de Slag om de Ebro, staken 2.890 mannen en 14 vrouwen van de XI Gemengde Brigade van het Leger van de Republiek de rivier over om het bruggenhoofd van Castellets del Segre te vestigen, waar ze zullen vechten gedurende tien dagen. Noch Castellets, noch de XI-brigade, noch de troepen die hem in lijn van brand ze hebben nooit bestaan.

De militaire eenheden, plaatsen en personages die in deze roman voorkomen, zijn fictief, hoewel de feiten en de echte namen waarop ze zijn geïnspireerd, dat niet zijn. Het was precies zo dat ouders, grootouders en familieleden van veel Spanjaarden van vandaag aan beide kanten vochten in die dagen en die tragische jaren.

De slag om de Ebro was de zwaarste en bloedigste van alles dat op onze bodem is uitgevochten, en er is een overvloed aan documentatie, oorlogsverslagen en persoonlijke getuigenissen.

Met dit alles, een combinatie van strengheid en vindingrijkheid, heeft de meest gelezen auteur in de huidige Spaanse literatuur niet alleen een roman over de burgeroorlog gebouwd, maar een formidabele roman over mannen en vrouwen in elke oorlog: een eerlijk en fascinerend verhaal waarin hij herstelt de herinnering aan onze ouders en grootouders, die ook onze eigen geschiedenis is.

met lijn van vuur, Arturo Pérez-Reverte plaatst de lezer met een overweldigend realisme tussen degenen die, vrijwillig of met geweld, niet achteraan stonden, maar aan beide kanten vochten op de fronten. In Spanje zijn veel uitstekende romans geschreven over die wedstrijd vanuit verschillende ideologische posities, maar geen enkele zoals deze. Nooit eerder is de burgeroorlog zo verteld.

---

De Italiaan

Wie zei dat Arturo Pérez Reverte gewoon een geweldige verteller was van historische ficties? Omdat Pérez Reverte ons niet alleen een van die intra-geschiedenissen presenteert die historisch tot een fascinerende smeltkroes van anekdotes en toevalligheden maken, maar ons ook uitnodigt om een ​​liefdesavontuur te beleven te midden van bombardementen en donkere voortekenen voor een Europa dat nog steeds in de diepe kaken zit van het nazisme.

In de jaren 1942 en 1943, tijdens de Tweede Wereldoorlog, hebben Italiaanse gevechtsduikers veertien geallieerde schepen tot zinken gebracht of beschadigd in Gibraltar en de baai van Algeciras. In deze roman, geïnspireerd door echte gebeurtenissen, zijn slechts enkele personages en situaties denkbeeldig.

Elena Arbués, een zevenentwintigjarige boekverkoper, ontmoet op een ochtend een van die duikers tijdens een wandeling op het strand, verdwenen tussen het zand en het water. Als ze hem helpt, negeert de jonge vrouw dat deze vastberadenheid haar leven zal veranderen en dat liefde slechts een deel van een gevaarlijk avontuur zal zijn.

---

Revolutie: een roman

Dit is het verhaal van een man, drie vrouwen, een revolutie en een schat. De revolutie was die van Mexico in de tijd van Emiliano Zapata en Francisco Villa. De schat bestond uit vijftienduizend gouden munten van twintig pesos van de zogenaamde maximilianos, gestolen van een bank in Ciudad Juárez op 8 mei 1911. De man heette Martín Garret Ortiz en hij was een jonge Spaanse mijningenieur. Het begon allemaal voor hem diezelfde dag, toen hij vanuit zijn hotel het eerste verre schot hoorde. Hij ging naar buiten om te zien wat er gebeurde en vanaf dat moment veranderde zijn leven voor altijd...

Revolutie is veel meer dan een roman over de dramatische gebeurtenissen die de Mexicaanse Republiek in het eerste derde van de XNUMXe eeuw schokten. Het is een verhaal van inwijding en volwassenheid door chaos, luciditeit en geweld: de verbazingwekkende ontdekking van de verborgen regels die liefde, loyaliteit, dood en leven bepalen.

Het laatste probleem

Don Arturo Pérez Reverte is een kameleon van brieven die kan worden vermengd met de journalistieke kroniek, met het avonturenverhaal in de vereiste formele structuur, met historische fictie, met de spanning van alle omstandigheden of met het noir-genre in al hun verschijningsvormen . Pérez Reverte is een meester van alle literaire kunsten en zoals blijkt uit deze nieuwe metaliteraire knop die uiteindelijk beweegt tussen literatuur, film en theater, met misdaad als een drama dat zowel Shakespeariaans kan zijn als een komische opera waardig, beschermd tegen menselijke tegenstrijdigheid. .

'Er is een politieagent voor nodig,' opperde iemand. Een detective.
'We hebben er een,' zei Foxá.
Ze volgden allemaal de richting van zijn blik.
'Dat is belachelijk,' protesteerde ik. Zijn ze gek geworden?
'Jij was Sherlock Holmes.
"Niemand was Sherlock Holmes. Die detective heeft nooit bestaan. Het is een literaire uitvinding.
-Dat je op een bewonderenswaardige manier bent geïncarneerd.
Maar het was in de bioscoop. Het had niets met het echte leven te maken. Ik ben maar een acteur.
Ze keken me hoopvol aan, en de waarheid is dat ik zelf in een situatie begon te komen, alsof de lichten net waren aangestoken en ik het zachte geluid van een draaiende camera hoorde. Toch besloot ik te zwijgen, met mijn vingers gekruist onder mijn kin. Ik had er niet meer zo van genoten sinds ik The Hound of Baskerville had neergeschoten.

Juni 1960. Een storm houdt negen mensen vast in het kleine, afgelegen hotel op het idyllische eiland Utakos, voor de kust van Corfu. Niets voorspelt wat er gaat gebeuren: Edith Mander, een discrete Engelse toerist, wordt dood aangetroffen in het paviljoen op het strand. Wat een zelfmoord lijkt, onthult aanwijzingen die voor niemand waarneembaar zijn behalve voor Hopalong Basil, een vervagende acteur die ooit de beroemdste detective aller tijden op het scherm speelde.

Niemand zoals hij, gewend om de deductieve vaardigheden van Sherlock Holmes toe te passen op de bioscoop, kan ontrafelen wat er echt verborgen is in dat klassieke raadsel in een gesloten kamer. Op een eiland waarvan niemand kan vertrekken en waar niemand naartoe kan, zal iedereen onvermijdelijk verdachten worden in een fascinerend romanprobleem waarin politieliteratuur zich op verbazingwekkende wijze vermengt met het leven.

veelgestelde vragen over arturo perez reverte