Soms zijn de erkenningen een succes. Wanneer Paul pen won de New Talent Fnac 2011 dat werd gefaciliteerd er ontstond een nieuwe stem met persoonlijkheid en een uitstekend verhalend voorstel sterk uit de oceaan van schrijvers waarin veel andere goede verhalenvertellers duiken, andere meer middelmatige en de beslist slechte.
Maar het punt is dat wanneer een nieuw talent wordt gepromoot en hij het uiteindelijk echt demonstreert op basis van wat er al is geschreven en wat er nog moet worden geschreven na de publieke goedkeuring, in dat geval de erkenning de moeite waard is.
Paul Pen heeft dat ik weet niet wat in staat is om het diepste gevoel van zijn personages over te brengen met de meest geschikte woorden of de meest geschikte beschrijvingen van het detail. Zijn oscillerende stijl, soms ontspannen en dan weer in vervoering, wordt ontdekt als een echt vrijwillige behandeling van het verhalende ritme om sommige sensaties of andere op te wekken in een onzekerheid gedestilleerd als literaire alchemie.
In de paar jaar dat hij een van de Spaanse bestsellers is, heeft hij al een legioen lezers geboeid die reikhalzend uitkijken naar het laatste nieuws van zijn halflicht-imaginaire ten dienste van een uniek landschap.
Top 3 aanbevolen romans van Paul Pen
de oneindige metamorfose
Femicide als paradigma van het bloedigste geweld dat nog steeds in onze beschaafde wereld circuleert. De misdaad van misdaden als een sinister recht tegen de Eva die de appel pakte en altijd de schuld op zich droeg van God zelf. Het punt is dat wraak soms de enige gerechtigheid is, hoe machiavellistisch het van buitenaf ook mag lijken...
Het heet Vreugde. Hij is negentien jaar en heeft zijn hele leven nog voor zich. Vanavond heeft ze afgesproken om uit te gaan met haar klasgenoten van de academie. Ze kleedt zich voor de spiegel in het oversized shirt dat haar schouder blootlegt en de tatoeage van haar favoriete vlinder laat zien. In de keuken neemt hij afscheid van zijn moeder. Ze wonen alleen in een appartement aan de rand, het eerste huis dat ze hebben weten te bouwen na een verleden getekend door geweld. Nu, na vele jaren, hebben ze eindelijk vrede. Wat geen van beiden weet, is dat de kus waarmee ze in de keuken afscheid nemen de laatste is die ze elkaar gaan geven.
Als Alegría bij zonsopgang naar huis terugkeert, ontmoet ze een groep mannen in een steegje. Een vermeende flirt escaleert tot agressie. In het ziekenhuis is de moeder van Alegría net op tijd om het meest angstaanjagende geluid te horen dat een moeder kan tegenkomen: de laatste hartslag van haar dochter.
De dood van Alegría schokt een land dat verontwaardigd is over de moord op een andere vrouw. Massale demonstraties vragen om een voorbeeldstraf voor de Descamisados, de bijnaam waarmee de pers de groep agressors heeft gedoopt. Maar het proces eindigt met een oneerlijke straf.
Deze keer zal de moeder van Alegría haar hoofd niet buigen bij geweld. Niet weer. Alleen plant ze wraak op de moordenaars, geïnspireerd door het natuurverschijnsel dat haar dochter zo fascineerde: de metamorfose van vlinders. Om het uit te voeren, heb je hulp nodig. En hij zal haar vinden in een groep vreemden met wie hij een band onderhoudt die even onverwacht als verbazingwekkend is.
Het huis tussen de cactussen
Tot nu toe lijkt het mij de meest geslaagde van zijn verhalen. Er is een ik weet niet wat van een fataal voorgevoel in elke stille en vredige omgeving, weg van de drukte. In een soort woestijn, tussen cactussen en krekels, overleven Elmer en Rose met hun vijf dochters.
Het leven klopt in een langzaam tempo, de realiteit gaat voorbij met de cadans van een tijd die vastzit in het kale terrein van een eindeloze vlakte.
De komst van een vreemdeling genaamd Rick, een verdwaalde toerist die onderdak en rust wordt aangeboden, wordt een kritiek punt van spanning in het gezin. Misschien is het bezoek van Rick niet zo terloops als het lijkt, misschien heeft de jongen eindelijk gevonden wat hij zocht.
De vijf dochters voelen zich aangetrokken tot de vreemdeling, terwijl hun ouders Elmer en Rose iets anders beginnen te voelen dat Rick hierheen heeft geleid.
Het is merkwaardig hoe in een wijde ruimte, met een veelheid aan mogelijke en verre horizonten, het leven zich vernauwt totdat er een verstikkende ruimte ontstaat. Omdat de waarheid naar boven komt als donker water uit een put die in die woestenij is gegraven.
Omdat het meer dan waarschijnlijk is dat de eigenaardige familie niet toevallig gescheiden van de wereld leeft. Het probleem is dat de redenen die hen daarheen leidden voor altijd verborgen leken. Op dezelfde manier dat cactussen stekels ontwikkelen in plaats van bladeren om waterverlies te voorkomen, gaat de familie op in dit afweersysteem.
Elk personage laat ons een buitengewone reactie zien in het licht van ongekende gebeurtenissen die zich voordoen in dat kalme maar toch al sinistere scenario.
In het boek La casa entre los cacti ontdekken we dat er geen plek is om te ontsnappen aan jezelf, aan onafgemaakte zaken, aan angsten en aan dramatische beslissingen.
De advertentie
Toen ik klein was, speelden we een spel (of misschien was het een gokoefening) waarin we de leeftijd bepaalden waarop we zouden trouwen, kinderen krijgen of sterven. Ik weet niet wat we in godsnaam aan het doen waren om zoiets te spelen. Het zou saai zijn...
Misschien heeft Paul dit spel ook gespeeld en is daar dit idee ontstaan. Het punt is dat we in deze roman uitgaan van een sinistere brief die de jonge Leo ontving. In de brief wordt hem zijn overlijdensdatum meegedeeld. Het begin is verontrustend.
Maar naarmate de pagina's van het boek vorderen, verandert rusteloosheid in donkere nieuwsgierigheid. De dood wordt de hoofdpersoon van het verhaal voor Leo en voor andere personages die tussen allerlei brieven proberen te zoeken naar de verborgen boodschap van een noodlot dat geen begrip heeft voor pauzes of neerbuigendheid.
Een gekruist verhaal dat een argument lijkt samen te stellen dat ons ontgaat, zoals het ons ook ontgaat, als we ons erin verdiepen, de zin van het leven en het al dan niet samenvallen van de dood.
Andere aanbevolen Paul Pen-boeken...
De gloed van de vuurvliegjes
Is het je opgevallen hoe schaars vuurvliegjes zijn? In andere tijden van mijn jeugd kon 's nachts het bos in gaan een groot spektakel van licht en geluid worden door krekels en vuurvliegjes.
Het einde van deze geïmproviseerde concerten voorspelt niet veel goeds. Ik breng kinderproblemen weer ter sprake omdat Paul Pen's werk met kinderpersonages speciale aandacht krijgt. Opnieuw leven we mee met een kleine jongen die een bijzonder "leven" leidt in de kelder van zijn huis.
Tot hij besluit net als Plato uit de grot te ontsnappen. De fantasieën van zijn jeugd lijken in de afgrond van waanzin te turen door de helderheid van enkele vuurvliegjes die hem bezoeken.
