In het kielzog van andere media-auteurs op journalistiek gebied (een ruimte die van nature verbonden is met literatuur als een kroniek van de geleefde tijd), Monica Carrillo stelt al een bibliografie samen die vergelijkbaar is met andere journalisten zoals Carmen Chaparro, Carlos van liefde, Theresa Oud o Maxim Boomgaard.
Natuurlijk is elk van deze journalisten in hun romanversie meer gericht op hun smaak door middel van verschillende thema's die variëren van het romantische genre tot sciencefiction tot het zwarte genre.
In het geval van Mónica Carrillo vinden we een beetje met die creatieve smeltkroes van de auteur die verrukt is van het vertellen van verhalen van welke aard dan ook. Altijd met de kostbaarheid van de vorm naar de bodem, met de smaak voor de stijlfiguur die de gepresenteerde scène transformeert, de actie die zich ontwikkelt tot iets begiftigd met die magie die overstijgt dankzij de manier waarop ons wordt verteld.
Top 3 aanbevolen boeken van Mónica Carrillo
naakt leven
Het beroep van romanschrijver kan op duizend manieren worden gesmeed, omdat de roman dat grote canvas is, het enorme mozaïek, het grote tapijt van de creatieve geest van de schrijver. Deze roman is dat werk van grote afmetingen buiten de 288 pagina's.
Omdat het gaat om vertellen, het bereiken van de fascinerende fit van de meest geloofwaardige personages naar totale empathie in het meest suggestieve plot naar de meest intense haak voor de lezer van dienst. Als Mónica Carrillo bovendien dat taalgebruik blijft vertonen dat soms lyrisch is, wordt het verhaal uiteindelijk geconformeerd als een plot met de vitola van de schrijver meer geconsolideerd dan ooit. Een liefdesverhaal kan gas verliezen als alles is gericht op het roze plot. Het verhaal van Gala is dus veel meer dan een nieuwe literaire herziening van de liefde.
Want bij haar terugkeer naar huis om afscheid te nemen van haar grootmoeder, ontdekt Gala dat ze, omdat ze niet langer dezelfde is als ze was, kan leren en heroverwegen, onderzoeken en ontdekken over haar eigen leven, over haar familie. Niets beters dan terugkeren, veranderd door de jaren en het leven, om dingen die als vanzelfsprekend worden beschouwd, de schaduwen en geheimen achter de schijn onder ogen te zien...
Dus ja, als je eenmaal bent blootgesteld aan de essentie van het leven, familie, emoties en geheimen, dan is het de beste tijd om een liefde voor te stellen die je stevig kunt vasthouden, ondanks de doornen om het bloed uit de ziel te laten stromen.
Candela's licht
Het moet zo zijn dat de naam van Candela heeft dat ik niet weet wat voor geweldige vrouwelijke hoofdrolspeler. Want het gaat niet meer alleen om dit verhaal van Mónica Carrillo maar om het boek «Kaars»Door Juan del Val ...
Het punt is dat we in beide Candela's vrouwen vinden die onderworpen zijn aan die schommelingen van het lot in de richting van het magische of het dramatische, afhankelijk van hoe de zaak wordt benaderd. In de duizeling van het leven laat Candela van Mónica Carrillo zich gaan om het beste in zichzelf naar boven te halen, ondanks de imperatieven van de rede en veronderstelde gemakken.
Maar alle passie berooft je uiteindelijk van het fysieke naar de ziel. Wat verloren gaat in voortijdige liefde met haar vurigheid en blindheid, wordt altijd gewonnen als een constant gevoel van in leven blijven. Hoe kun je nu niet genieten van die momenten waarop iemand als Manuel de boel op zijn kop lijkt te zetten.
Alleen, zoals meestal in alle gevallen gebeurt, komt er een tijd waarop veiligheid zijn plek zoekt en dat is het moment waarop twijfels dromen doen wankelen en de knuffels die de lucht stalen, losser worden. Wat gebeurt er als we verliefd worden op iemand waarvan we weten dat die ons leven ingewikkeld zal maken?
Candela is een fotograaf die op een dag verliefd wordt en over haar heen rent, waardoor alles op zijn kop staat. En niets zal meer zijn zoals voorheen. De persoon die verantwoordelijk is voor deze wervelwind is Manuel, een jong model met wie ze een even fascinerend als verslavend liefdesverhaal zal beleven.
De emotie van de eerste kussen, de medeplichtigheid, de passie. Maar ook de angst van degenen die niet alles ontvangen wat ze geven. En de onvoorwaardelijke en magische steun van vrienden. De kop en staart van de liefde. Omdat het leven doorgaat, gaat het altijd door...
La luz de Candela is een prachtige hymne aan emoties, een delicate roman vol gevoeligheid die de lezer zal prikkelen.
Tijd. Alles. gekte
Halverwege het microverhaal, het aforisme en het losse vers. Een soort stedelijke poëzie die verblindt vanaf de eerste compositie. Omdat het geheel een charmante mix is die beelden en sensaties componeert, die afscheid of benaderingen, verdriet of melancholie, moedeloosheid of hoop oproept, altijd via retorische figuren, stijlfiguren die voortkomen uit alledaagse taferelen om de ziel van zovelen te bereiken. live.
De lezer die continuïteit zoekt in de vroege werken van Mónica: "Ik ben vergeten te zeggen dat ik van je hou" of "La luz de Candela", die vind je hier natuurlijk niet. Maar het is altijd interessant om een auteur te herontdekken door het prisma van zijn machtige creativiteit, die hem ertoe brengt nieuwe dingen te proberen, te experimenteren met nieuwe ideeën of eenvoudigweg zwart op wit ideeën uit te drukken met voldoende kracht en entiteit zoals die in dit boek.
Het kan net zo goed met de lezer gebeuren als met mij. Van tijd. Alle. Madness”, de televisie aanzetten en ontdekken dat deze presentator de werkelijkheid vertelt, is niet meer hetzelfde als voorheen. Ondanks de aseptische houding die typisch is voor een nieuwspresentator, zie ik nu meer menselijkheid in Mónica, wat overvloeit in dit werk.
Bij veel gelegenheden verzamelt het kleine de essentie. De korte verhalen in dit boek comprimeren goed doordachte ideeën, en aangepast aan een taal die de maat van woorden overbrengt en beweegt. Literatuur om langzaam te lezen, om te mediteren over elk klein hoofdstuk, elke mogelijke betekenis van de woorden in een set verfraaid door het beeld dat het oproept en de lyrische structuur van zijn structuur. Aanrader, zonder twijfel.
