De 3 beste boeken van de grote Marcel Proust

Het zeer gemarkeerde geschenk lijkt soms een compenserend saldo nodig te hebben. Marcel Proust hij had veel van een aangeboren schepper, maar in tegenstelling daarmee groeide hij op als een kind met een zwakke gezondheid. Of misschien kwam het allemaal door hetzelfde plan. Vanuit zwakte wordt een speciale gevoeligheid verkregen, een indruk op de rand van het leven, een ongeëvenaarde kans om de creatieve gave te richten op de dilemma's van het leven. bestaan.

Omdat uit zwakte alleen rebellie kan ontstaan, het verlangen om ontevredenheid en pessimisme over te brengen. Literatuur, bakermat van tot tragedie gedoemde zielen, sublimatie van de verliezers en ondubbelzinnige weerspiegeling van wat we werkelijk zijn. Midden in de overgang tussen de 19e en 20e eeuw wist Proust de synthese van het leven als geen ander te relateren, waarbij hij zich overgaf aan de impulsen van zijn jeugd om zich in zichzelf terug te trekken zodra hij volwassen was geworden.

Liefhebbers van Prous krijgen in zijn grote meesterwerk "Op zoek naar verloren tijd" een voortreffelijk literair genot, en sommige volumes vergemakkelijken de benadering van die prachtige existentiële bibliotheek in caseformaten:

Aan de andere kant ligt de grootste moeilijkheid bij het schrijven van fictie op een existentialistische toon in een mogelijke authentiek filosofische drift. Om deze centripetale kracht te vermijden die de schrijver naar de bronnen van het denken leidt en die karakters en omgevingen doet stagneren, is een punt van vitalisme nodig, een bijdrage van fantasie of stimulerende actie (denken, meditatie kan ook actie zijn, voor zover ze beweeg de lezer tussen sensaties, tussen percepties in een chronologie die nooit statisch is). Alleen in dat evenwicht zou Proust zijn grote werk In Search of Lost Time kunnen creëren, die reeks romans die met elkaar zijn verweven door twee draden: delicatesse of kwetsbaarheid en het gevoel van verlies, van tragedie.

Eindelijk overleden op 49-jarige leeftijd, is het waarschijnlijk dat zijn missie in deze wereld, als deze wereld een missie of bestemming heeft, eerlijk gezegd goed gesloten zal zijn. Zijn werk is het toppunt van de literatuur.

Topromans van Marcel Proust

Onderaan de zwanenweg

In een literair volume, iets dat bijvoorbeeld niet altijd op een album gebeurt, moet de eerste compositie een van de beste van de set zijn.

Dat is wat er gebeurt met deze eerste roman die de geweldige compilatie In Search of Lost Time opent. De magie van deze eerste roman is zijn vermogen om ons kennis te laten maken met het autobiografische, waardoor we het gaan lezen en voelen als het onze.

Triviale details die ons naar onze eigen ervaringen leiden van waaruit we ons kunnen verdiepen in het perspectief van de auteur, in zijn ervaringen en onze ervaringen, in zijn liefdes en liefdes, maar ook in de onze. In de frustraties van beperkingen en ons eigen gevoel van nederlaag tegenover onze eigen omstandigheden.

Proust maakt ons tot de zijne, en door Proust leren we de essentiële menselijkheid die we gewoonlijk in het alledaagse maskeren. De eerste liefde, het vluchtige geluk als een simpele chemische flits.

langs de zwanenweg

In de schaduw van de meisjes in bloei

Gezegd om met liefde om te gaan, over de chemie die het enige complete geluk in zijn onwerkelijkheid produceert, niets beters dan in te gaan op deze tweede roman van de set In Search of Lost Time.

Het is waar dat de schaduw van de liefde een duidelijker gevoel had kunnen zijn in de tijd van Prousts jeugd, waar verkering (wat is dat? Jongeren van vandaag zullen zeggen) een punt vormde tussen romantisch en angstig, tussen koortsig en hoopvol, altijd erotisch. op de rand van implosie.

En daaruit, uit de hoop op emotionele en fysieke liefde, worden soms liefdesverdriet en ontgoocheling, vergeetachtigheid en verraad geboren en ontketend. Ongematerialiseerde of uitgedoofde liefde verheft de menselijke ziel tot de glorie van haar bestaan ​​of tot de meest overvloedige hellen van de schepping.

Kunst drinkt uit liefde..., maar de tijd verstrijkt, stapelt zich op in die zak met verloren dingen die deze geweldige romancompositie toch in stand houdt.

In de schaduw van de meisjes in bloei

Tijd herwonnen

Het is redelijk om deze specifieke ranglijst te beëindigen met dezelfde afsluiting van de set In Search of Lost Time. Omdat deze nieuwste roman alles met elkaar verbindt, als een wonderbaarlijke bestemming die een schrijver als een God heeft weten te traceren. Maar hoe kan het ook anders, het einde is decadent en tragisch.

Marcel presenteert aan al die personages die hem vergezellen in de literaire compositie. Een paradox over de titel zelf. De werkelijk herwonnen tijd kan alleen worden begrepen als de ontdekking van de hele truc van het bestaan. Er is geen schoonheid of drift meer, de ouderdom heeft alles overgenomen, ziekte ligt op de loer.

En toch, zoals iemand opmerkte, is melancholie de vreugde van verdrietig zijn. Het melancholische vangt ons juist daarom, wat niet meer kan zijn, krijgt meer schoonheid dan het werkelijk had kunnen hebben.

De decadentie is zo omdat een eerdere schittering wordt begrepen. De nabijheid van het einde van het leven verheldert de herinneringen en uiteindelijk ontdekken we hoe onwerkelijk we zijn, altijd meer geneigd om in verledens en fantasieën te leven dan in een heden van momenten die nooit kunnen worden vastgelegd in zijn onverbiddelijke passage.

Tijd herwonnen
5 / 5 - (3 stemmen)

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.