3 beste boeken van Manuel Vicent

Er zijn twee auteurs in de huidige Spaanse literaire scene die opvallen door een evenwicht dat niet gemakkelijk te bereiken is, de elegantie van hun vormen, hun schoonheid en een verhaal dat emoties en sensaties overbrengt. Wat zijn romans geweest die zijn gemaakt voor veeleisende lezers.

Een van de twee aangehaalde is: Javier Marias. Ik breng vandaag de andere auteur ter sprake om aan te bevelen wat voor mij zijn drie beste boeken zijn, en dat is niemand minder dan Manuel Vicente.

In het geval van Manuel komt de beheersing van de taal hem per definitie toe. Met zijn drievoudige humanistische graad (recht, filosofie en journalistiek), en dit is inderdaad een echte hattrick, kan worden begrepen dat de kennis van de natuurlijke omgeving van het verhaal hem zeer vruchtbaar en gecultiveerd heeft.

En als het gebeurt dat je net als Manuel Vicent kiest voor journalistiek, gebeurt het dat het schrijven van boeken er al is, binnen handbereik.

Manuel Vicent vond wat hij moest vertellen (iets basaals voor een echte schrijver, naast de ingeblikte en geprefabriceerde hoofdartikelen en mediapersonages) en hij had de tijd om het te vertellen. En iedereen zo dankbaar dat het zo was, hé.

3 aanbevolen romans van Manuel Vicent

Ballade van Kaïn

Een mooie titel voor een heerlijk heterogene compositie. Heen en weer scenario's, personages verweven door het basisgevoel dat de geest van Kaïn als een stroom door alle tijd en plaats stroomt.

De ballade van Cain is een melancholische melodie, die je, zodra ze je tot tranen toe drijft, als een veer in het aangezicht van onrecht duwt.

Samenvatting: Van de bijbelse oudheid van de woestijn van Genesis tot het asfalt van New York, alles vaart in de harten van stervelingen, in een zee van zoetheid. In deze roman, Ballade van Kaïn, worden verloren paradijzen en mythische steden, melodieën van de ziel en sensaties van het vlees vermengd.

Manuel Vicent herinnert ons eraan hoe het profiel van de broedermoord opgaat in ons geheugen, de tijd en het leven overschrijdt dat reïncarneert over de aarde in opeenvolgende figuraties.

Regatta

De regatta, een van de laatste werken van Manuel Vicent, heeft twee lezingen. Of drie of meer, afhankelijk van de lezer-lezer. Het is wat het paradijs heeft dat ons op aarde is geschonken.

We kunnen er allemaal aan deelnemen in de mate dat we in schijn willen geloven of de ultieme realiteit willen waarderen. En literatuur, vooral in de handen van een auteur als Don Manuel Vicent, is het perfecte instrument om ons te leiden in een soort tragikomedie van personages op zoek naar hun vriendelijkste lot.

Samenvatting: Dat grote verlangen, het paradijs op aarde, zou wel eens een plek als Circea kunnen zijn, de ruimte die de verbeelding van de auteur ons biedt aan de oevers van een oogverblindende Middellandse Zee, waar Dora Mayo geniet van weelde tot het punt van overmatig geluk.

Dora hoopte te ontsnappen in een regatta door de volgzame Middellandse Zee, getemd voor chic en nouveau riche. Maar uiteindelijk blijft hij achter zonder mentor en zonder kaartje voor de boot. En uiteindelijk keert hij terug naar Madrid, op zoek naar een nieuwe plek om weer ergens in te geloven, maar met zijn ziel belast door dat essentiële haakje aan de oevers van de Middellandse Zee.

De regatta vindt nieuwe deelnemers en begint zijn hedonistische logboek. De ogen van een schrijver vormen een tegenwicht voor zoveel dwaasheid van karakters zonder ziel of scrupules, althans qua uiterlijk. Hoewel het gewicht van hun triviale bestaan ​​overeenstemt met hun tegenstrijdigheden en egoïsme.

Maar iedereen weet dat ze kwetsbaar zijn. En op de momenten waarop ze hun irrelevante aanwezigheid aannemen, of het nu bij een majestueuze zonsopgang is of bij de plotselinge levendigheid van de zee, roepen ze hun ongeluk op en ontdekken ze hun ellendige verdedigingswerken waarmee ze de leegte proberen te bedekken.

Aan de horizon van de Middellandse Zee zullen nieuwe dagen ontstaan ​​tot aan de laatste die overblijft. Tot die dageraad zonder bewonderaars, dat ontwaken zonder bewustzijn; de dag waarop de authentieke Middellandse Zee voor iedereen eeuwig lijkt. En de stilte zal de laatste echo's van de farce van ons leven tot zwijgen brengen.

Ava 's nachts

Een van de meest herhaalde anekdotes is die van de stierenvechter Luis Miguel Dominguín die bang vertrok na een gepassioneerde ontmoeting met Ava Gadner. Zij, de grote actrice, was verrast hem de hotelkamer uit te zien rennen en vroeg hem waar hij heen ging. Hij draaide zich om en legde uitgelaten uit waar hij heen zou gaan, vertel het hem!

goed weten Manuel Vicente dat de aankomst van Ava Gardner in Spanje in de jaren zestig een aardbeving was voor de culturele en politieke wereld van die tijd. Doordat de actrice frisse lucht in de samenleving blies, bekent bijna iedereen verlangens naar vrijheid in kleine commissie.

David, een jonge man die de eerste jaren van zijn leven de mediterrane lucht heeft ingeademd, verlaat zijn stad om zich in Madrid te vestigen en een droom te vervullen: Ava Gardner ontmoeten en filmregisseur worden. Bij zijn aankomst verscheen hij op de Cinematography School, vastbesloten om de toelatingsexamens te halen.

Het is begin jaren zestig en in Spanje geniet een hele wereld van kunst, film en literatuur van nachten vol glamour, leuk en buitengewoon gratis. Filmavonden die worden gevolgd door dagen waarin de realiteit van het land verdrinkt in het donkere en repressieve patina van de Franco-dictatuur.

Fictie en realiteit kruisen elkaar in deze roman die zich afspeelt in de recente geschiedenis van Spanje. Met zijn gebruikelijke meesterschap portretteert Manuel Vicent in Ava 's nachts de onstabiele grens tussen een donkere en afnemende tijd en een andere die, met de eerste winden van verandering, al aan de horizon begint te verschijnen.

Andere werken van Manuel Vicent

Ze komen uit zee

Wederom de zee als achtergrond, als decor of als argument, afhankelijk van het tafereel dat daarbij hoort. Zoals Serrat al zei, het is wat geboren wordt in de Middellandse Zee Samenvatting: Son de Mar is een roman over liefde, schipbreuken en terugkeer. Alle doden keren terug als de minnaar ze met de nodige kracht roept.

De hoofdpersoon van deze roman is een schipbreukeling die na tien jaar terugkeert, maar dit feit gebeurt ook elke dag op het asfalt van de stad. Volgens de opstandingshandleiding is de eerste vereiste voor opstanding levend zijn, zelfs als het leven je elke dag onderdompelt in de diepten van de zeeën. In dit geval zal er altijd een minnaar zijn die je vanaf elke kust roept en je zult de behoefte hebben om ernaar terug te keren.