Dat de misdaadromans erg zwart van MW Craven Ze worden parallel gepubliceerd in veel andere landen, naast zijn geboorteland Engeland, maakt het algemene vertrouwen in de kracht van zijn plots duidelijk.
Zoals bij zoveel andere gelegenheden, is er niets beter dan krachtige hoofdrolspelers zoals de zijne Washington Poë met haar onuitsprekelijke Tilly Bradshaw zodat het zwaartekrachtsysteem van de plot ons als lezers richt op die lichtgevende stereotypen, van onvervreemdbare centripetale kracht.
Hiervoor moeten de prota's hun deugden en gebreken hebben, hun hellen en hun harde wegen naar verzoening met een wereld die hen bijna altijd pijn heeft gedaan (niets beter dan schuld en wroeging om te boeten voor onze eigen zonden aan dat andere wezen aan de andere kant, tussen papier en verbeelding).
Naast een nauwgezette, zeer menselijke karakterisering van deze nieuwe Poe in combinatie met Tilly, weet de auteur ook hoe hij de ene van kalk en de andere van zand moet geven in de toch al nobele kunst van het verhalende evenwicht. In alle huidige misdaadromans moeten het louter criminele en het suggestieve deductieve ons zo magnetiseren dat elk hoofdstuk morbide onvervreemdbaar is om te lezen. En ja, Craven doet het door het af te maken met Joel Dicker lacht je lacht soms.
Top 3 aanbevolen romans van MW Craven
De poppenkast
Washington Poe en Tily Bradshaw het zijn die tegenpolen in alles, in persoonlijkheid, in uiterlijk, in gedrag... Het paradigma van schoonheid en het beest overgebracht naar verre oorden. Tussen het ontijdige en vastberaden van Poe en het teruggetrokken maar enorm gedurfde in zijn eigen Bradshaw, krijg je dat complementaire effect dat je altijd leuk vindt in dit soort verhalen.
Zoals, maar je moet de zaak beginnen. Misschien heeft de auteur zich in de inleidingen te veel vermaakt, waardoor de lezer in een constant punt van opwinding blijft dat soms vervaagt en weer moet worden opgepakt. (Bijna beter dat de intro in de ontwikkeling in penseelstreken was geschoven).
Maar eenmaal in de bloem bijt de geschiedenis als een slechte bug. En totdat je het einde hebt bereikt, kun je niet stoppen met lezen, met een eindscriptie die je met veel plezier laat lezen.
Een seriemoordenaar verbrandt zijn slachtoffers levend. Er zijn geen aanwijzingen op de plaats delict en de politie heeft alle hoop opgegeven. Wanneer zijn naam wordt gevonden op de verkoolde resten van het derde slachtoffer, Washington Poe, wordt een geschorste en in ongenade gevallen detective ingeschakeld om het onderzoek over te nemen, een zaak waar hij geen deel van wil uitmaken.
Met tegenzin aanvaardt hij als zijn nieuwe partner Tily Bradshaw, een briljante maar onbeschaafde sociale analist. Al snel ontdekt het paar een aanwijzing die alleen hij kon zien. De gevaarlijke moordenaar heeft een plan en om de een of andere reden maakt Poe deel uit van dat plan.
Terwijl het aantal slachtoffers blijft stijgen, ontdekt Poe dat hij veel meer over de zaak weet dan hij ooit had gedacht. En in een angstaanjagend einde dat alles zal vernietigen wat hij over zichzelf geloofde, zal Poe begrijpen dat er veel ergere dingen zijn dan levend verbrand worden.
Zwarte zomer
De glimlach van de vriendelijke buurman die je voorrang geeft in de lift, de attente behandeling van de tandarts die op het punt staat zijn handen in je mond te steken, het gepraat over de verdoving die je naar de werelden van Morpheus zal leiden ... Dus veel dingen wekken soms redelijke twijfels op over de ware aard van de dienstdoende persoon ...
Jared zit een levenslange gevangenisstraf uit voor de brute moord op zijn dochter Elizabeth. Zijn lichaam werd nooit gevonden en Keaton werd grotendeels veroordeeld op de getuigenis van rechercheur Washington Poe.
Wanneer een jonge vrouw voor de deur van een afgelegen politiebureau staat met onweerlegbaar bewijs dat ze Elizabeth Keaton is, komt Poe voor het dilemma van een onderzoek dat hem veel meer zou kunnen kosten dan zijn eigen professionele carrière.
Met de hulp van de enige persoon die hij vertrouwt, de briljante maar sociaal complexe Tilly Bradshaw, racet Poe tegen de klok om de enige vraag te beantwoorden die ertoe doet: hoe kan een persoon tegelijkertijd levend en dood zijn? En plotseling verdwijnt Elizabeth weer, en alle leidt van het onderzoekspunt terug naar Poe.
verlatenheid
We kunnen via deze bundel ook genieten van een Whasington Poe in een kortere versie. En zo begrijpen we de connectie van het karakter van Poe met zijn verre familielid. Het is niemand minder dan de grote auteur van het zwarte genre Edgar Allan Poe. Want er is een zekere sinistere geur van de gotiek in alles wat er gebeurt in deze verhalen als ontleend aan het donkerste van de ziel.
En"Vernietigingskamp", Poe en Tilly zitten aan het ontbijt, zich afvragend hoe ze de rest van hun vakantie zullen doorbrengen, wanneer hun aanwezigheid wordt gevraagd op een vliegveld in Cumbria. Een vliegveld dat tijdens de mond- en klauwzeercrisis van 2001 bekend stond als het vernietigingskamp. . .
En 'Waarom krimpen de schapen niet?' Een wereldwijde pandemie dwingt Poe en Tilly om zich samen te isoleren. Het gaat niet goed. Ze maken ruzie en staan op het punt te vechten wanneer Poe een oud dossier vindt - een mysterie waar hij al jaren over nadenkt.
En "Dodemansvingers", Poe, Tilly en Edgar, de hond van Poe, genieten van een rustdag in een natuurgebied. Plots stuiten ze op een mysterie van twintig jaar geleden, een mysterie dat tot nu toe niet is opgelost.
Andere aanbevolen MW Craven-romans ...
Dode zone
Het vierde deel van Whashington Poe roept voor mij een van de beste romans op van Stephen King. Dus in eerste instantie klinkt het als ontheiliging voor mij. Maar door Poe en zijn extravaganties een kans te geven ten gunste van elk van zijn complotten, ontdekken we een zeer sappige roman.
Sergeant Washington Poe is in de rechtbank en vecht tegen uitzetting van zijn geliefde en geïsoleerde boerderij, wanneer hij wordt opgeroepen naar een straatbordeel in Carlisle, waar een man is doodgeslagen met een honkbalknuppel. Alles wijst erop dat het om een simpele moord door een pooier gaat, maar zijn hulp werd persoonlijk gevraagd, door het soort mensen dat liever in de schaduw blijft.
Terwijl Poe en zijn onafscheidelijke partner Tilly Bradshaw dieper in de zaak graven, worden ze geconfronteerd met schijnbaar onbeantwoorde vragen: waarom wordt er, ondanks dat ze grondig zijn doorgelicht voor een spraakmakende baan, niets in de achtergrond van het slachtoffer gecontroleerd? Waarom is er een klein ornament achtergelaten op de plaats delict en waarom heeft iemand van het onderzoeksteam het gestolen? En wat is het verband met een perfect uitgevoerde bankoverval drie jaar eerder, een overval waarbij helemaal niets werd buitgemaakt?
