De beste Lars Mytting-boeken

Het zal een kwestie van tijd (weinig) zijn dat al het werk van Lars Mytting het arriveert bij de Spaanse boekhandels om een ​​goed verslag te geven van een zeer opmerkelijke bibliografie en die met groot gemak tussen genres overgaat, altijd met het spoor van een humanisme naar introspectie, maar dat tempo maakt de plots die elke scène intensiveren.

Noorse literatuur, voorbij labels van het Scandinavische zwarte genre met grote huidige vertegenwoordigers zoals Jo Nesbo, biedt altijd een rijke en gevarieerde smeltkroes van creativiteit waarin werken van het onvoorspelbare en fascinerende samensmelten. Garder en niet minder verontrustend Karl Ove Knausgard, heruitvinder van de autobiografie als een gefictionaliseerd portret in afleveringen.

En natuurlijk Lars Mytting loopt niet ver achter met zijn geweldige romans begunstigd in zijn verspreiding door de wereldwijde start, in 2010, van een boek dat zo speciaal is als 'The Wood Book'.

Hoewel de literaire carrière van deze auteur al grote successen voorspelde, slaagde hij er in 2006 in om een ​​bestseller te worden in zijn land met de bijzondere wording van een karakter geconfronteerd met de wereld als Erik Fiksen.

Omdat we nieuwe werken van deze auteur hebben, zullen we het gebruikelijke podium van zijn bibliografie vormen. Voorlopig effenen we de weg...

Aanbevolen boeken door Lars Mytting

Het houten boek

Wie heeft niet ooit de stam van een gevelde boom benaderd om zijn oudheid door middel van zijn concentrische ringen op te helderen? Het heeft iets atavistisch. En van benadering van andere tijden van een tijd die misschien niet van ons was, gezien de langere levensduur van veel bomen die verloren zijn gegaan in de bossen ...

Onder deze begrippen vinden we in dit boek dat gevoel van elementaire relatie, van nietsdoende tijd die zich alleen bezighoudt met het markeren van de stappen tussen stations met ringen, terwijl we gewoon ademen. De uitdaging voor een schrijver die op het punt staat te vertellen over dat andere overlijden van het leven, is om actie te kunnen bieden, redenen om te lezen, misschien de spanning, de twijfels, het mysterie.

Wanneer dit is bereikt, ontstaat de magie van dat magnetisme door een literatuur die ons over onszelf vertelt met een langzaam tempo dat al het andere stopt, zoveel en zoveel claims die ons vragen om nog een versneld tempo. Zonder een lyrisch aspect vol symboliek buiten beschouwing te laten, nemen we in deze roman de eenvoudige taak op ons om een ​​mens van vandaag te observeren die zich echter alleen onderwerpt aan de tempo's van gisteren, met een detail dat vreemd genoeg soms een tutorial lijkt over de taken van de houthakker, maar dat bespat ons uiteindelijk met die passie voor de kleine dingen.

Het kleine is de essentie, de rest is kunstgreep en trots. Het element van de houthakker die op zoek is naar de beste boom is diepgaande wijsheid van de omgeving, opnieuw lerend van de waarneming die aan de zintuigen wordt gegeven zonder moderne trompe l'oeils. Een roman om van te genieten vanuit een bepaald gevoel van verbondenheid met de meest elementaire.

De zestien bomen van de Somme

In 1916 baadde de Somme-regio van Frankrijk in bloed als een van de bloedigste scènes van de Eerste Wereldoorlog. In 1971 eiste de bekende slag zijn laatste slachtoffers. Een stel sprong in de lucht toen ze op een granaat uit die scène stapten.

Het verleden manifesteerde zich als een oorlogszuchtige geest, als een sinistere echo die jaren later weergalmde. Het ergste van alles is dat het paar een zoon achterliet, die op driejarige leeftijd eenzaam was zonder een duidelijke bestemming, in welke zin dan ook. Dat alles kon alleen worden vastgelegd als een vage herinnering, een dromerige sluier. In de jaren die volgden, waarin Edvard opgroeide bij zijn grootvader Sverre, herinnerde hij zich nauwelijks die sombere omstandigheid die zijn begin van zijn leven markeerde.

Maar op een gegeven moment komt het verleden ons altijd ten goede of ten kwade, het biedt ons een snelle blik in de spiegel van wat het was, en soms laat het ons een de facto onuitwisbare reflectie achter, en waarvan we dachten dat we het nooit zouden koesteren. Edvard heeft last van dat claimeffect uit het verleden en wordt gepusht om meer te weten, meer te weten. Of in ieder geval om het gemaakte pad te bekijken, het pad dat je beteuterd leidt als je iets bent kwijtgeraakt op een reis. Uiteindelijk terugkerend naar de Somme, na een reis op zoek naar dat tot de verbeelding sprekende verleden dat met geweld is ontwaakt en bijna fel de volledige aandacht van Edvard eist, is een reünie met een scenario dat hem nog veel te vertellen heeft en verduidelijkt over wat is en wat zou kunnen zijn. Tijdens Edvards reis kennen we ook de geschiedenissen van dat Europa dat zo verweesd was als Edvard, een continent als een optelsom van broers die hun hele bestaan ​​op onenigheid uit zijn.

Ongetwijfeld een meesterlijke parallel om terug te gaan in het leven van Edvard, in de waarheid van zijn ouders en in de harde realiteit van een Europa dat soms ook zijn verleden lijkt te hebben uitgewist, waaruit we kunnen leren en de nodige lessen kunnen trekken.

5 / 5 - (13 stemmen)

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.