Weet je wanneer je besluit "dit wordt mijn favoriete nummer"? Nou, zoiets gebeurt er als je een boek uit hebt van laetitia colombani. Dan verstrijkt de tijd en nieuwe boeken verblinden je, terwijl nieuwe liedjes soundtracks van het leven worden. Maar de vraag is hoe een lezing of een auditie je won op dat moment dat in het geheugen is gekoesterd.
Misschien is het een soort vertaling van de cinematografische activiteit van deze auteur naar literatuur. Het punt is dat zijn romans bewegen als minutieus gevisualiseerde scènes, niet gescript maar gestempeld in een aldimensionaal mozaïek dat ons laat kennismaken met een complexe notie van bestaan ​​met elke pijn, met elke drive of passie, met elke zwakte of elke hoop die doorbreekt tot elke nieuwe dag.
En natuurlijk, als er iets uitbreekt met die ongewone frisheid, met de originaliteit om het realisme de nodige vleugels te geven naar illusie en hoop, vermenigvuldigen toegewijde lezers zich in onstuitbare progressie.
Beste romans van Laetitia Colombani
De vlucht van de vlieger
Er zijn beelden bij uitstek die een gemeenschappelijke verbeelding vormen. De vlieger die zijn onvoorspelbare vlucht stuurt tussen stromingen op het strand. Zoals de evolutie van het leven die ons aan een stevige draad lijkt te leiden maar tegelijkertijd onderhevig is aan ups en downs, windstoten, onverwachte wendingen. Bij deze gelegenheid neemt het beeld de vorm aan van een meisje dat in de vlucht van haar vlieger haar enige jeugdmoment vindt, haar overgave aan een gestolen tijd….
Na het drama dat haar bestaan ​​heeft opgeblazen, besluit Léna alles achter te laten en op reis te gaan naar de Golf van Bengalen. Achtervolgd door de geesten van het verleden, vindt ze geen beetje rust totdat ze bij zonsopgang gaat zwemmen in de wateren van de Indische Oceaan, waar elke ochtend een meisje met een vlieger speelt.
Op een dag, op het punt te verdrinken in de stroming, overleeft Léna op wonderbaarlijke wijze dankzij de waarschuwing van het kleine meisje en de tussenkomst van de Rode Brigade, een vrouwelijke zelfverdedigingsgroep die in de buurt trainde. Dankbaar neemt ze contact op met het meisje en ontdekt dat ze onvermoeibaar werkt in een restaurant. Hij is nooit naar school geweest en heeft zich in absolute stilte opgesloten. Wat verbergt zijn stilte? Wat is zijn geschiedenis?
De vlecht
Het was benijdenswaardig om te zien hoe een moeder of een vriend werd ondergedompeld in de taak om een ​​vlecht te weven met het haar van het dienstdoende meisje. Een oefening die de schrijver opmerkte met die vreemde voorliefde voor dingen die even mooi zijn als waarvan bekend is dat ze vergankelijk zijn.
Het was erg vrouwelijk en tribaal. Terwijl de vlecht tot leven kwam, praatten de vrouwen over hun dingen, alsof ze de aanraking uitbreidden naar andere communicatiemiddelen. Het haar als verbindingspoort waardoorheen voor de rest ontoegankelijke informatie beweegt.
Deze vlecht wordt samengebracht door de zeer verschillende levens van vrouwen van hier en daar, van over de hele planeet Aarde. De verbinding komt voort uit de analogie van het vrouwelijke in het licht van gematerialiseerde tegenspoed in elke context.
INDIA. In Badlapur overleeft de onaantastbare Smita door de uitwerpselen van een hogere kaste te verzamelen. Ze berust in haar toestand en is vastbesloten dat haar dochter niet in haar voetsporen treedt: het kleine meisje zal naar school gaan en haar leven zal waardig en winstgevend zijn, ook al moet Smita de gevestigde normen tarten om dat te doen.
ITALIË. Giulia werkt graag in het familieatelier, de laatste in Palermo die pruiken met echt haar maakt. Hij had naar de universiteit kunnen gaan, maar op zestienjarige leeftijd verliet hij de middelbare school om de geheimen van dit vak te leren. Wanneer haar vader een ongeluk krijgt en Giulia ontdekt dat het bedrijf op de rand van faillissement staat, wordt ze met moed en vastberadenheid geconfronteerd met tegenslagen.
CANADA. Sarah is een succesvolle advocaat uit Montreal die alles heeft opgeofferd voor haar carrière: twee mislukte huwelijken en drie kinderen die ze niet heeft zien opgroeien. Op een dag, nadat ze tijdens een proces bewusteloos is geraakt, realiseert Sarah zich dat haar leven op zijn kop staat en dat ze zal moeten kiezen wat echt belangrijk voor haar is.
Smita, Giulia en Sarah kennen elkaar niet, maar ze hebben de drive en vasthoudendheid gemeen van vrouwen die afwijzen wat het lot voor hen in petto heeft en rebelleren tegen de omstandigheden die hen onderdrukken. Als onzichtbare draden verstrengelen hun paden zich en vormen een vlecht die de onwankelbare wil symboliseert om met hoop en illusie te leven.
de overwinnaars
Elke strijd omvat duizend vormen van overwinning, van de meest Pyrrus tot de meest glorieuze. En het hoeft niet overeen te komen met de hoogste algemene erkenning of de meest beruchte transcendentie a priori.
Uiteindelijk overstijgen het detail en het ogenschijnlijk anekdotische het menselijke en dienen ze de oorzaak van de evolutie. De daden worden gearchiveerd als ze niet branden op een nieuw historisch moment. De meest relevante overwinningen zijn die die uit het geheugen kunnen worden gered, van het kleine voorbeeld en het leren dat groots wordt. Een hymne aan solidariteit en hoop waar Colombani een stem geeft aan de anonieme winnaars van de geschiedenis.
Op veertigjarige leeftijd heeft Solène alles opgeofferd voor haar carrière als advocaat: haar dromen, haar vrienden en haar liefdes, tot ze op een dag instort en in een diepe depressie valt. Om u te helpen herstellen, adviseert uw arts u om vrijwilligerswerk te doen. Niet overtuigd, vindt Solène een advertentie online die haar nieuwsgierigheid opwekt en besluit er interesse in te tonen.
Ze wordt naar een tehuis gestuurd voor vrouwen met een ernstig risico op sociale uitsluiting en heeft problemen met de bewoners, die afstandelijk en ongrijpbaar zijn; maar beetje bij beetje zul je hun vertrouwen winnen en ontdekken in hoeverre je net zo levend wilt zijn als zij.
Een eeuw eerder vecht Blanche Peyron een gevecht. Als commandant van het Leger des Heils in Frankrijk heeft hij de droom om iedereen die uitgesloten is van de samenleving een dak te bieden. Met dat doel begon hij in 1925 de nodige fondsen te werven om een ​​monumentaal hotel te kopen en een jaar later opende het Vrouwenpaleis zijn deuren.
Het Vrouwenpaleis bestaat en de overwinnaars nodigt ons uit om het binnen te gaan om de harde realiteit van zijn bewoners te ontdekken. Met dezelfde stijl van De vlecht, borduurt Laetitia Colombani een emotioneel lied op de kracht van vrouwen dat tot ons spreekt van verlies en lijden, van goedheid en broederschap, dat ons verleidt door zijn empathie en ons levendig dichter bij het tragische bestaan ​​van die onzichtbare mensen in de samenleving brengt.
