De 3 beste boeken van Juan José Millás

Wie weet nog meer het minst iets over het leven en werk van de schrijver Juan José Millas. Want buiten zijn omvangrijke literaire carrière is deze auteur rijk als columnist en radiocommentator, waar hij perfect presteert. Want hoewel het in de literaire wereld misschien tegenstrijdig lijkt, is het beheersen van de gesproken taal niet altijd een deugd van schrijvers, die eruit zien als vissen op het droge of die gedreven worden door een vermeende intellectuele superioriteit, of die humor niet tot hun dagelijks gereedschap maken ... duizend-en-een redenen.

En de waarheid is dat, voorlezen tot Juan Jose Millás, tussen zijn creatieve rijkdom, die al geraden kan worden in zijn praktisch autobiografische boek Mijn waargebeurde verhaal, het wordt niet vermoed dat je een spraakzaam type kunt ontmoeten omdat zijn proza ​​alles met voldoende overvloed kan dekken om niet meer te vertellen te hebben. Zijn benaderingen gaan eerder van buiten naar binnen, van de wereld en hoe het van binnen wordt gesynthetiseerd zodra de zintuigen zijn gekruist.

 Ramblings terzijde, ik ga verder met mijn lijst met 3 essentiĂ«le romans van Juan JosĂ© Millas die het verdienen om mijn bijzondere Olympus te bezetten. Hoewel in het geval van auteurs die in staat zijn tot verfijning als achtergrond van thematische transparantie, smaken zeer divers kunnen zijn...

Top 3 aanbevolen romans van Juan José Millás...

Dit was eenzaamheid

Een zeer succesvolle titel om over veel dingen na te denken waar de knoop van het verhaal later over gaat. Wat is eenzaamheid als we gelukkig zijn? Negeren we het of duwen we het opzettelijk weg totdat het ons bereikt?

Eenzaamheid is de afwezigheid van mensen die je leven vullen. Eenzaamheid is een telefoon waar niemand meer opneemt, of een huis zonder stemmen, of een bed zonder gedeelde ademhalingen. Eenzaamheid manifesteert zich grof voor ons, rationele wezens die niet in staat zijn te begrijpen wat niet meer voor altijd bestaat, ook dit is altijd een deadline die ook voor ons is vastgesteld.

Een prachtige oefening in introspectie door een vrouw die in een veranderende sociale omgeving dat moment van onbeantwoorde vragen heeft bereikt, die op niemand wacht. Maar misschien zijn die momenten bevorderlijk voor het weggooien van wat er nog over is van je leven. Al gezegd, het verdriet kennende kun je blijven aanwijzen en opzij zetten wat je ongelukkig maakt.

Eenzaamheid was dit is het verhaal van een vrouw die na de dood van haar moeder een langzame metamorfose naar bevrijding begint door een pijnlijke leertijd. De steeds meer gehumaniseerde blik van een detective en de voortschrijdende vervreemding van haar man zullen essentiële elementen zijn van dit pad naar perfectie.

Begiftigd met een verhalend talent dat weet hoe hij van het alledaagse het begin van het verontrustende kan maken, biedt Juan José Millás ons een verscheurde kroniek van het leven van vandaag, waar er geen gebrek is aan een reflectie van de houding van degenen die, na een linkse strijdbaarheid, ideologie hebben vervangen voor de creditcard.

Dit was eenzaamheid

gewoon roken

De oude stiltes, onherstelbaar om ze te beladen met de woorden die als placebo zouden kunnen dienen. Net zoals in Big Fish, die geweldige Tim Burton-film, herontdekt Carlos, de zoon, de vader met wie ooit alles een meningsverschil was. En bij deze gelegenheid is er ook een spaarreĂĽnie. Hoewel alles op een minder geschikte manier gebeurt om wonden te genezen omdat de vader er niet meer is, blijven zijn geschriften en een manier om de wereld te zien vanuit nieuwe transformerende mogelijkheden voor Carlos.

Op de dag dat hij achttien wordt, krijgt Carlos een vreemd cadeau: het nieuws dat zijn vader, die hij nooit heeft gekend, is overleden en hem een ​​huis heeft nagelaten met alles erop en eraan en een onbekend leven om in te gluren. Hij onderzoekt de overblijfselen van dat abrupt onderbroken bestaan ​​en vindt een manuscript dat een verhaal vertelt over geheime liefde, over een meisje en een vlinder, over vriendschap en over de dood. Is het een echte bekentenis of een fictie?

Carlos, die op het punt staat te beginnen met zijn studie Bedrijfskunde en Management, realiseert zich dat zijn vader een vraatzuchtige lezer was. In de slaapkamer van dat huis dat hij zich beetje bij beetje eigen maakt, naast het bed, ontdekt hij een boek dat hem boeit: de verhalen van de gebroeders Grimm. De jongen verdiept zich in het lezen van deze verhalen en begint tegelijkertijd aan een vitaal proces dat hem dichter bij zijn vader brengt en hem leert navigeren door die onzichtbare grenzen die werkelijkheid van fantasie en gezond verstand van waanzin scheiden. .

In deze bedrieglijk luchtige roman keert Juan José Millás terug naar enkele van de meest representatieve thema's van zijn verhaal, zoals identiteit, splitsing, de donkerste uithoeken van de alledaagse realiteit - die waarin het buitengewone verborgen zit - en vaderschap, terwijl hij een hymne componeert aan de verbeelding en de transformerende kracht van literatuur.

gewoon roken

Objecten bellen ons

De impuls om een ​​verhaal te schrijven komt voort uit een idee dat smeekt om eruit te komen. Het schrijven van een verhaal is een onanistische voldoening van elke auteur.

Een reeks verhalen is een evocatie van al die bijzondere momenten die eindigen met ideeën op papier. Wanneer je ontdekt dat er een zekere thematische eenheid tussen al deze boeken bestaat, bedenk je dat je echt een seriële roman in je eigen creatieve geest hebt geleefd ...

Een doosje lucifers die een ruimte uit het verleden verlichten; een kind dat op de redactie moet kiezen tussen het vermoorden van zijn vader of moeder; een vader die niet beseft hoe weinig hij zijn zoon heeft omhelsd totdat hij een arm verliest...

Het volume is verdeeld in twee hoofddelen: "The origins", dat zich bezighoudt met kwesties uit het verleden en de kindertijd, en "Life", verhalen met dezelfde of nieuwe personages in de hoofdrol, maar al in de volwassenheid.

Juan Jose Millás hij is een meester op korte afstand. Deze verhalen zijn de ideale aanvulling op elk literair dieet, de perfecte reisgenoot. Ze hebben gemeen snel en nauwkeurig schrijven, verrassing, humor, rusteloosheid, die dromerige aanraking die zo kenmerkend is voor het ontwaakte verhaal van de onvergelijkbare Juan José Millas.

Objecten bellen ons

Andere aanbevolen boeken van Juan José Millás

Wat ik weet over de kleine mannen

Juan José Millas is een diepzinnige maar fantasierijke schrijver, hij maakt gebruik van zijn vruchtbare verbeeldingskracht om het existentialisme te schrijven dat naar droomachtige ruimtes wordt vervoerd. En de ideeën komen terug en vormen echte persoonlijke kruispunten bij de lezer. Schrijven en magie.

De dagelijkse routine van een universiteitsprofessor wordt verstoord door de opkomst van perfecte miniatuur menselijke replica's die zich met gemak door de wereld van de mens bewegen.

Op een dag bouwt een van deze kleine mannen, geschapen naar het beeld en de gelijkenis van de professor, een speciale band met hem op en laat zijn meest onuitsprekelijke wensen uitkomen.

In dit boek vertelt de academicus de laatste van deze geheime ontmoetingen, die ook de meest intense en gevaarlijke is, omdat hij niet alleen uitvindt waar ze wonen, welke gebruiken ze hebben en hoe deze kleine mannen zich voortplanten, hij grijpt in in hun kleine wereld terwijl het leven zonder remmingen het jouwe verandert in een echte nachtmerrie. Denk er eens over na: zou je het kunnen verdragen om al je wensen in vervulling te zien gaan?

Wat ik weet over de kleine mannen

Dwaas, dood, klootzak en onzichtbaar

Het lijdt geen twijfel dat houding zich uitstrekt tot het pathologische. Van sociale netwerken als een begraven referentie, ontdekken we die wereld van schijn in deze huidige tijd meer dan ooit gemarkeerd. Tussen het zure sarcasme en het grimmige realisme onder de existentiële trompe l'oeil van velen van ons, kleedt Millás ons naakt in die onuitsprekelijke ellende. Die ellende waarvoor het de moeite waard is om koste wat kost te doen alsof en te liegen, zelfs de hyperbolische...

Een topman wordt werkloos en besluit zijn leven weer op te bouwen, los van alles om hem heen, waarbij hij op zijn verbeeldingskracht als zijn enige bondgenoot rekent. Vanaf dat moment, en uit het grootste sarcasme, zal hij elke dagelijkse gebeurtenis beleven als een fantastisch avontuur.

De hoofdpersoon creëert een eigen wereld, soms zichzelf, soms alsof hij iemand anders is, een ander handelend met de brutaliteit en steun van de meest gezonde waanzin.

Een spannend spel van ontmoetingen en meningsverschillen met kortom liefde, eenzaamheid, seks, vriendschap, leven en dood. Veel meer dan een roman Dwaas, dood, klootzak en onzichtbaar het is ook een kritiek op onze samenleving, aan elkaar gestikt in een heldere en briljante taal.

Soms leven

En Juan Jose Millás vindingrijkheid wordt ontdekt uit de titel van elk nieuw boek. Bij deze gelegenheid lijkt 'Life at times' ons te verwijzen naar de versnippering van onze tijd, naar de veranderingen van omgeving tussen geluk en verdriet, naar de herinneringen waaruit de film bestaat die we op onze laatste dag kunnen zien. Verschillende overwegingen die al uitnodigen om te lezen om te ontdekken waar het over gaat.

En de waarheid is dat Millás zich in dit idee, dat grenst tussen surrealisme en vervreemding, in dit boek manifesteert als een leraar die ons op natuurlijke wijze, vanuit het alledaagse, door de ondergrondse tunnels van onze realiteit voert. Zodra we beginnen te lezen, ontdekken we dat Millás zelf tussen de pagina's van deze roman loopt met zijn vitale blogcadans. En bijna alles wat verteld wordt klinkt voor ons, het is een soortgelijk deuntje als dat van ons leven, dat van elk leven.

De vermomming van routine homogeniseert ons gedrag, onze manier om met omstandigheden om te gaan en ze met elkaar in verband te brengen. En dan zijn er nog de schrilles, de kritieke momenten die ons doen herpositioneren op een ander vlak dan de mediaan, zonder te weten hoe te reageren, zonder richtlijnen of referenties. Het leven verrast meer dan we kunnen denken, onze wereld eist dat we eropuit gaan en onszelf blootgeven, zodat we manifesteren wat voor soort ziel ons regeert. En Millás heeft de leiding, met de ogenschijnlijke eenvoud van een dagboek, om te onthullen hoeveel gebrek aan controle er is in ons zogenaamd gecontroleerde leven.

En van daaruit, van het gebrek aan controle, van de anarchistische indruk van het leven die uiteindelijk de overhand heeft op transcendente momenten, valt de krant ons uiteindelijk aan in de richting van het idee van storende transformatie. Surrealisme is voor een deel de schok, het uitzonderlijke idee van leren als we denken dat we alles al hebben geleerd.

Het kan nooit kwaad om in de literatuur die kracht van het onvoorspelbare te ontdekken die, net als een orkaan, verantwoordelijk is voor het verwijderen van alles, het ontdoen van betekenis, het verplaatsen van de stukjes zodat we opnieuw kunnen begrijpen of dingen zo kloppen of dat ze een complete onzin. Het enige dat zeker is, is dat het er allemaal van afhangt, zoals het nummer zou zeggen. Je kunt verrast of doodsbang zijn, je kunt actie ondernemen, jezelf aanbieden aan het spel of bezwijken voor de melancholie van een nieuwe realiteit waarmee je nu al geen verbinding kunt maken.

Soms leven

Laat niemand slapen

In zijn toespraak, in zijn lichaamstaal, zelfs in zijn toon, wordt een filosoof Juan José Millas ontdekt, de kalme denker die in staat is om het te analyseren en alles op de meest suggestieve manier bloot te leggen: verhalende fictie.

Literatuur voor Millás is een brug naar die kleine grote vitale theorieën die elke schrijver met zorgen benadert. En zijn personages blinken uit juist door die psychologische diepgang die in ons allemaal als lezers zit. Omdat de omstandigheden divers zijn, maar de ideeën, emoties en sensaties altijd hetzelfde zijn, gediversifieerd in elke ziel die voelt, denkt of bewogen wordt.

Lucía is een van die enorme Millás-personages die plotseling de leegte onder ogen ziet en in hem ontdekt dat het niet zo is. Misschien was die bezette ruimte, tot het moment van het doorbreken van het dagelijks leven, gewoon een gesloten kast, vol oude kleren en de geur van mottenballen.

Wanneer ze haar baan verliest, ontdekt LucĂ­a dat het tijd is om te leven, of om het te proberen. Het verhaal krijgt dan soms dat dromerige punt, het fantastische als argument van de auteur om ons te verbinden met wie we werkelijk zijn, voorbij de dagelijkse traagheid, sociale conventies en de standaard.

Lucia straalt als een nieuwe ster, ze nadert haar verleden met melancholie maar ze besluit haar tijd weer bij elkaar te brengen tot vandaag. Aan boord van de taxi waarmee hij zich door de steden van zijn leven of van zijn wensen zal verplaatsen, wacht hij op de passagier met wie hij vluchtige en speciale ontmoetingen deed, wachtend tot die magie die door routine wordt verworpen, werkelijkheid wordt.

Het leven is risico. Of het zou moeten zijn. Lucía ontdekt, in die angst dat het is om zichzelf buiten het essentiële mechanisme van de samenleving te bevinden, dat eenzaamheid beangstigt, zelfs vervreemdt. Maar pas dan zal Lucía zich verdiepen in wat ze is, wat ze nodig heeft en wat ze voelt.

Geen opgeblazen gevoel meer, geen blinde traagheid. Alleen de basis kan van Lucia echt iets maken. Liefde begint in essentie bij mij, vanaf nu en wat ik naast me heb, al het andere is kunstgreep.

LucĂ­a's fantastische levensreis bespat ons allemaal, met een onmiskenbaar wraakzuchtig aspect van angst als het begin van rebellie, van eenzaamheid als een noodzakelijk contrapunt om het bedrijf te waarderen.

LucĂ­a vertegenwoordigt een fantastische strijd tussen wat we denken te voelen en wat we echt voelen in dat perceel begraven door tonnen gewoonten, omstandigheden en verdedigingen.

4.7 / 5 - (15 stemmen)

3 reacties op "De 3 beste boeken van Juan José Millás"

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.