Realisme als actuele narratieve stroming krijgt mijns inziens behoorlijk wat moeite. Dieper ingaan op het tastbare en het alledaagse om er briljante verhalende aspecten uit te halen, is alleen aan die makers die de wereld observeren met een perspectief tussen kritisch en afbrokkelend.En toch wordt het volgens de auteur een soort multifocaal genre (het vuile realisme van Bukowski, het sociaal realisme van Delibes, het traditionele realisme van Perez Galdos, het existentialistische realisme van Milan Kundera...) uiterst noodzakelijk voor literatuur om ook een studie- en analysetool te zijn die dichter bij detail staat dan de grootste menselijke of sociale theorieën ooit bereiken.
John Updike Hij was een van die realistische schrijvers die begon aan de bijzondere missie van realisme als levensonderhoud, het vullend met humor, vervreemding, nostalgie, sociale kritiek of enige andere nuance die zijn doel zou kunnen dienen om de mens te strippen in termen van hun motivaties, beslissingen. en interacties.
In zijn manifeste missie om te vertellen vanuit het alledaagse, om uiteindelijk briljante plots te componeren waarin personages als Harry Angstrom, ook bekend als konijn en cyclisch hersteld tijdens zijn bibliografie, de controle over dat realisme overnemen door wiens focus we, in zijn geval, kunnen zien de hardere realiteit van de Verenigde Staten.
Maar afgezien van de bijzondere sage was Updike een productief auteur met meer dan twintig romans achter de rug. Dus met gepaste verwijzing naar het begin van zijn geweldige werk over Harry Rabbit Angstrom, zullen we het ook hebben over andere van zijn romans...
John Updike's top 3 aanbevolen boeken
rennen, konijn
Met het begin van de Rabbit-sage begon de auteur aan een lonend verhaal over Harry Angstrom dat hem tientallen jaren zou vergezellen, waarbij hij elk decennium nieuwe afleveringen zou publiceren, alsof het personage zich voedde met de eigen vitale veranderingen van de auteur.
Ongetwijfeld een verhalende toewijding aan het ontcijferen van een werkelijkheid die in de loop der jaren subjectief is bijgesteld en die een Harry Angstrom aan de controle van zijn beslissingen en zijn omstandigheden presenteert die op hun beurt de oorzaak dienen van een kritische kijk op de ondergedompelde mens in conventies en normen. .
De sage zou de auteur twee Pulitzer-prijzen opleveren voor de tweede en derde aflevering. Maar met het perspectief van het werk in zijn algemene overweging, lijkt het mij relevanter om het begin van de sage te benadrukken, het startpunt, het kritieke moment waarop ons wordt verteld hoe Harry besluit alles in de steek te laten, inclusief zijn vrouw en kinderen. , om zich over te geven aan de zoektocht naar die onontcijferbare mijlpaal, psychopathisch voor sommigen, onverantwoordelijk voor anderen, van een vrijheid die dicht bij losbandigheid ligt.
Wanneer het konijn zichzelf direct het doelwit ziet van het jachtgeweer van de realiteit, neemt het uiteindelijk een bocht waarmee het erin slaagt aan alles te ontsnappen. Zo ontdekken we de wereld onder Harry's nieuwe verbeelding.
En zo lopen we met een personage, soms grotesk, soms lucide. Een personage dat zure humor, oneerbiedigheid en de zoektocht naar "iets" combineert, weet de details van de routine om te zetten in verrassende nieuwe interpretaties.
de centaur
Veel van onze huidige wijsheid en praktisch alle menselijke en sociale perikelen van onze westerse samenleving vinden een weerspiegeling in de oudheid, met speciale aandacht voor die allegorieën die de Griekse en Romeinse mythologieën vertegenwoordigen, met hun goden, hun halfgoden, hun helden en al die reeksen driften en passies die de plots van deze onvergankelijke werken in beweging brengen.
Dus John Updike wilde een van deze oude Griekse legendes aanpassen aan het huidige scenario. Een vader kan zijn dat Chiron is begiftigd met ervaring, wetenschap en kennis. En zonder twijfel zou een moderne Cheiron niets liever willen dan een zoon hebben die een Prometheus was geworden als een wezen aan wie hij al zijn wijsheid kon overdragen om van hem een nog beter mens te maken, een held van onze tijd.
De dood die Chiron achtervolgde zodra hij de pijl van Heracles ontving, is zoiets als de pijn van de afstand tussen een vader en zijn puberzoon die geen leer meer in zijn vader ziet.
Dat soort mythologisch reliëf tussen de liggende Chiron en de Prometheus die op het punt staat onsterfelijkheid te ontvangen als geschenk van Cheiron krijgt een bijzondere nasmaak met die hints van afdaling in de werkelijkheid, in onze tijd...
De Eastwick-heksen
Deze roman van John Updick is de zeldzaamheid, de extravagantie, de verontrustende toon en de demonstratie dat hij als auteur nieuwe genres kon aanpakken die verder gingen dan zijn traditionele realisme. Velen van ons herinneren zich nog de film uit de jaren tachtig, waarin de esthetiek simpelweg werd aangepakt ver boven andere verhalende fundamenten.
Maar kom op, de film was ook niet slecht. Want hoewel het waar is dat de kennis van de esoterische gaven van de drie gescheiden vrouwen de plot ondersteunen, genieten we ook van details in de roman die de spot drijven met sociale conventies of die ingaan op de gevoelens van falen van die transcendentale figuur die de huwelijk.
De scheidsrechter die hun krachten in de praktijk brengt door deze vrouwen en de komst van Darryl Van Horne vormt uiteindelijk een catharsis van magie, humor, kritiek en seksualiteit.
