Sommige creatieve combinaties zijn altijd verrijkend. De dichter die schrijver werd of andersom, de muzikant die dichter werd die uiteindelijk zelfs de Nobelprijs voor Literatuur won (een knipoog naar de zaak Dylan) In het geval van John Berger we moeten het hebben over de overgang van de meer fysieke beelden van de schilderkunst naar de literaire beelden en symbolen die vanuit de lezer de uiteindelijke visie genereren die het mozaïek vormt van het idee, de uitdrukking, de beschrijving of het personage.
Y de creatieve smeltkroes duurde zijn hele leven. Schilder en schrijver of schrijver en schilder afhankelijk van het moment. Zonder vele andere uitstapjes naar artikelen, recensies en zelfs scripts voor het grote scherm te vergeten. Het punt is dat we in Berger die referentie vinden voor zowel het emblematische als het puur creatieve (in het strikt literaire natuurlijk voor dit artikel, want schilderen is in mijn geval een ver universum).
Je kunt schrijven over kunst, mooie fictieve argumenten presenteren of op je gemak uitbreiden in rijk trials. Literatuur kan altijd onderdak bieden aan al die optelsom van ideeën die de contemplatie van een schilderij kan opwekken en waarmee we, ondanks de beperkingen van het woord, alleen daarmee kunnen proberen technische nuances of algemene sensaties te verbergen.
Een Berger wijdde zich aan dit alles, analyseerde en dwaalde af over verschillende schilders en over hun werken, met een verhalende follow-up die de som van penseelstreken oproept waaruit het leven bestaat, die creatief genie doen ontwaken, die versterken wat het meest menselijke is dat voor ons overblijft: artistieke expressie.
Ook de Het uitgebreide werk van John Berger krijgt een autobiografisch puntof bij sommige gelegenheden, of hij verlaat de kunst van tijd tot tijd om gewoon het verhaal te vertellen van een dokter die verdwaald is in een kleine stad of om ons een fabel voor te schotelen die uiteindelijk een kwetsende satire van onze wereld wordt.
Afwisseling in een set boeken in zijn eigen handschrift, altijd verrassend.
Top 3 aanbevolen boeken van John Berger
G
Een roman die herinnert aan die van Cherchez de vrouw. De vrouw als reden van alles voor het begrip man. Seks als veranderend gegeven dat vrouwen en mannen gelijk stelt in hun bekering naar het aangename geheel.
Maar we hebben het niet over een recente seksualiteit, geboren uit volledige feministische integratie in een wereld die gebukt gaat onder het mannelijke. Het zou te gemakkelijk zijn om dit verhaal in een actuele setting te plaatsen.
We reizen naar een wereld die doet denken aan de XNUMXe eeuw en de vreemde lichten van een XNUMXe eeuw die wacht op zijn bloedbad in het Europa van het nationalisme. Bloed en seks als achtergrond voor een doek van dezelfde intensiteit. Meneer G is de man van dat begin van het einde dat de XNUMXe eeuw was.
Om hem heen gebeuren geweldige en verhelderende dingen, zoals het clair-obscur van een foto die alleen vanuit de toekomst kan worden begrepen door een lezer die alles overdenkt met de alwetendheid van het externe perspectief. Seks en evolutie, en historisch materialisme en communisme en kunst.
Een onmogelijke roman voor iemand die geen schilder is en wiens aanvankelijke werkschema houtskoolprofielen vaststelt in plaats van vertakkingen van een verhaal.
Het resultaat is het schilderij dat alles omlijst wat er gebeurde in een tijd waarin alles gebeurde. Alleen door het schilderij te lezen in plaats van het te zien, kunnen we nooit helemaal onderscheiden wie G is.
Goya's laatste portret
Natuurlijk, Goya, de schilder der schilders uit een kleine stad in mijn geliefde Aragon. Goya is zonder twijfel een schrijver in olieverf. Wat het Aragonese genie in zijn schilderijen kon vastleggen, wordt vandaag een avontuur om van te genieten, halverwege tussen Don Quichot en de lichten van Bohemen.
Het gaat over de geschiedenis van Spanje vanuit de bevoorrechte ogen van de maker, wiens handen en borstels emoties overbrengen en opwekken bij een kijker uit de XNUMXe of XNUMXe eeuw. Als het niet gaat om overweldigende grootschalige composities, vinden we de Goya van verhalen, van gravures als ogenblikken die onsterfelijk zijn gemaakt in etsen.
En voor elke creatieve periode laat het een spoor van verandering achter, van de variabele emoties die ons overweldigen, afhankelijk van de omstandigheden. Het portret van Spanje met zijn lichte en donkere tinten, met zijn helderheid en misvormingen die typerend zijn voor de beweging tussen de XNUMXe en XNUMXe eeuw.
Het is dan ook niet verwonderlijk hoe interessant dit boek Het laatste portret van Goya mij lijkt, met de bedoeling om portretten te geven van een van de universele scheppers, vooral vanwege zijn vermogen om te synthetiseren en altijd de afdruk te behouden van wat in wezen menselijk is in artistieke creatie actueel.
richting de bruiloft
Er zijn schilderijen vol details en symbolen. Ik doel op gevallen als ‘De Tuin der Lusten’ van Hieronymus Bosch of ‘Guernica’ van Picasso.
En deze roman is hetzelfde mozaïek met een eindeloze achtergrond, waarin nieuwe nuances kunnen worden ontdekt in de optelsom van personages, in de toevallige intersectie van hun levens, in hun projecties die naderbij komen of verdwijnen, afhankelijk van het moment. Het begint allemaal met de bruiloft van een dochter waarvoor de vader en moeder zich voorbereiden op een reis, elk vanuit hun verschillende bestemming.
Op de bruiloft komen niet alleen de ouders, maar ook een reeks personages samen die ellende en symbolen onthullen en die vieren met de theatraliteit van een leven blootgesteld aan hetzelfde licht van de zon en toch gevuld met een oneindig aantal nuances. door personages met grote geheimen die ze eindelijk moeten onthullen.
