We bekijken wat waarschijnlijk een van de meest controversiële auteurs in de wereldliteratuur is: JD Salinger. wiens werk we in zijn geheel kunnen beschouwen in een volledig volume zoals dat gepresenteerd door deze interessante case:
Het lezen van bijna al het werk van Salinger, het idee van de tegenstelling van de beschaafde mens, van moderniteit, van vervreemding, van het contrast dat de exit uit de gelukkige kindertijd veronderstelt met de harde realiteit, het idee van psychopathie als iets dat niet verschijnt Het is niet langer een natuurlijke menselijke factor, een mogelijke trigger die er altijd is. Salinger lezen is hem verwerpen en tegelijkertijd zorgen maken, de zeldzaamheid, de vreemde, de donkere gedachten aannemen die in de literatuur vrijkomen uit een denkbeeldig onder het riool van geweten, gewoonte en moraliteit.
Afgezien van ideeën of concepten die kunnen ontstaan ​​als je probeert te interpreteren wat je hebt gelezen, lijkt het mij, als eenvoudige lezer, soms dat, zoals ik meer dan eens heb gehoord, het werk van Salinger overgewaardeerde literatuur wordt. erg overschat. Hoewel het waar is dat ik op andere momenten denk dat de dingen op de een of andere manier stand kunnen houden... laat me het uitleggen:
Wat is literatuur als artistieke, humanistische of intellectuele representatie? Onverschilligheid kan zeker niet een van de ultieme manifestaties ervan zijn. Als je een boek uit hebt en je kunt een seconde later verder met het bakken van wat kroketten terwijl je het zicht verliest in de weersvoorspelling, dan heeft het boek je helemaal niets opgeleverd, het heeft je niets opgeleverd. Verloren tijd.
Daarom valt niet te ontkennen dat de bekende "The Catcher in the Rye" het terrein verlaat ... je vindt het misschien niet leuk omdat je haar karakter als een onaangename noot beschouwt. Of misschien is het omdat zijn perspectief op de wereld, dat de hele roman doordringt, klinkt als puberale woede, zoals dat van iedereen die door dat tijdperk is gegaan waarin je precies "lijdt" aan een compleet wereldbeeld.. Het punt is, voor beter of slechter "Catcher in the Rye" brengt ongetwijfeld iets over. De vraag is om op te helderen of het opmerkelijk genoeg is om te overwegen dat het iets waardevols bijdraagt ​​...
En... de beroemde roman heeft echter veel bijgedragen aan gestoorde geesten als Chapman (Lennons moordenaar), John Hinckley Jr (gefrustreerde moord op Ronald Reagan, hoewel hij erin slaagde een kogel in zijn long te schieten) en Lee Harvey Oswald (deze ja moordenaar van Kennedy) of zelfs Robert John Bardó, moordenaar van actrice Rebecca Lucile Schaeffer. Ze biechtten allemaal hun passie voor deze roman op en kwamen hen bij sommige gelegenheden op het noodlottige moment vergezellen.
Betekent dit dat "Catcher in the Rye" een roman is met enige kracht of magnetisme? Of is het een kwestie van een zelfgekoesterde mythe door de dienstdoende psychopaten?
JD Salinger had nooit gedroomd van zo'n vreemde en krankzinnige reclamecampagne. Maar zo zijn de dingen. En in de Verenigde Staten zijn er veel gemakkelijke wapens en mythen.
De enige manier waarop we kunnen weten of de verdomde roman een goede schrijver verbergt (wat zoiets zou zijn als het kunnen bepalen van de uiteindelijke waarde van het werk), is door naar de rest van zijn boeken te kijken. Er is niet veel referentie. Na The Catcher in the Rye schreef Salinger nog maar drie boeken. Hoe dan ook, hier gaan we:
Alle boeken van JD Salinger
Negen verhalen
Het zijn er zeker negen, Salinger weet te tellen (gratis kritiek voor een simplistische afgestudeerde). Het zijn negen verhalen met weinig formele samenhang, maar intens ondersteund door de verontrustende intentie van de auteur.
In veel van hen blijft de auteur verhalen schrijven over het conflict van de adolescentie. Erkend moet worden dat de set echter een gevarieerd panorama biedt waarin we zelfs een gezondere humor kunnen vinden tussen donker en ondeugend.
Het beste verhaal is Voor Esmé, met liefde en smerigheid, waarin we een ingewikkeld liefdesverhaal vinden, met het verwachte verontrustende idee over hoe mensen tot liefde kunnen komen, volgens de auteur...
Het boek is voltooid: The Man Who Laughs, Daumier-Smith's Blue Period, Uncle Wiggly in Connecticut, In the Hammock, Just Before the War with the Eskimo's, Pretty Mouth and Green My Eyes, Teddy, A Perfect Day for Him bananenvis.
Franny en Zooey
Elk personage vormt een deel van de roman. In de rol van Franny trilt het verhaal soms over de ontdekking van de klucht van het leven.
Niets beters dan het personage van een actrice om te bewegen tussen fictie en realiteit, tussen de opgelegde waarheid die uiteindelijk probeert de glorie van fictie te bereiken om uiteindelijk te bezwijken voor frustratie.
Zooey's rol is langzamer, soms vervelend in zijn beschrijvingen.Zoey maakt een slechte tijd door in de Glass-familie (een bekende saga van de auteur die verschijnt als Guadiana in zijn beknopte werk) wanneer hij ziet hoe de familiestructuur instort vanwege Franny, het kleine zusje.
De poging van de auteur om de details te beschrijven, verpest wat een interessant intiem verhaal zou kunnen zijn onder de zeef van Salingers specifieke pen. Maar juist daarom, omdat het Salinger is, hadden we kunnen verwachten dat we zouden vallen in deze transformatie van het literaire in een gekmakend verhaal.
Sta op, timmerlieden, de dakbalk en Seymour
Twee lange verhalen die verweven zijn met eerder vertelde verhalen. Velen schrijven het relatieve falen van dit werk toe aan het besluit van de auteur om de literatuur te verlaten.
Half onbegrip, half aanname van een zekere literaire bluf... Wie weet? Het punt is dat de avonturen van The Glasses en vooral die van Seymour de Amerikaanse lezers niet helemaal boeiden.
Het eerste verhaal: sta op, timmerlieden, de dakbalk plaatst ons op het moment van Seymours gefrustreerde bruiloft. Buddy, zijn broer, benadert de familie van de bruid en samen proberen ze de redenen voor de voortvluchtige bruidegom te vinden.
Wat uiteindelijk echt het licht werpt, zijn de flashbacks naar Seymour's leven voor en na dat moment. Het tweede deel presenteert ons opnieuw met Buddy voor het beeld van het leven van zijn broer, al uitgeput door zijn eigen beslissing.
De emotionaliteit van het verhaal komt voort uit de onthechting die Buddy lijkt over te brengen, als een man die zich toelegt op stoïcisme of nihilisme om in het reine te komen met de tragedie.
De vanger in de rogge
Er zijn er maar weinig die deze roman nog niet hebben gelezen. In het licht van wat ik al heb blootgelegd in het algemene profiel van de auteur die door dit, zijn bijzondere meesterwerk, is verteerd, kan men zich met allerlei vooroordelen voorbereiden om te lezen.
Pas uiteindelijk zul je je conclusies moeten trekken. En wat wel duidelijk is, is dat als je het boek dichtslaat, je geen kroketten gaat bakken terwijl je afgeleid naar het weerbericht op televisie kijkt.
