Soms blijft het goede ook hangen. Voor Elvira schattig deel het leven en het bureau met de enorme Antonio Munoz Molina het zou kunnen dienen als een aansporing om die verhalende afdruk te ontwikkelen. En in het vertrouwen dat ze haar uiteindelijk vond, totdat ze een fundamentele auteur werd van het infantiele en jeugdige genre en met solvabiliteit slaagde in andere soorten volwassen genres.
Het moet duidelijk zijn (in het geval van gevoelige geesten) dat de verwijzing naar leren geen macho-overweging is. Mijn hypothese komt alleen voort uit de objectiviteit dat Antonio Muñoz Molina lang voor Elvira Lindo begon met het publiceren van romans.
Een andere mogelijke hypothese zou zijn dat het hout van schrijvers dat tussen de twee wordt gedeeld, uiteindelijk een ontmoetingsruimte faciliteert die is toegevoegd aan liefde ... wie weet?
Het punt is dat Elvira Lindo's carrière altijd een onafhankelijk en gevarieerd pad heeft gevolgd, waarbij ze echte successen boekte in jeugdfictie en tegelijkertijd met succes intieme of humoristische romans opleverde. Een all-terrain schrijver waarin je altijd een goed boek kunt vinden om aan alle soorten lezers te geven.
Top 3 aanbevolen romans van Elvira Lindo
in het hol van de leeuw
De wolf besluipt altijd Roodkapje als een voorbeeld van de naïviteit van de kindertijd tegenover de risico's van het bos. Daarom is het bos de gelijkenis van ontdekking. Vooral omdat de mythen en legendes over de angsten die altijd blijven voortkomen uit die voorouderlijke verbeelding van lommerrijke bossen met hun legendes. Van daaruit exporteren ze allemaal hun angsten en verbergen ze hun geheimen tussen smalle paden van herinneringen.
Julieta en haar moeder komen aan in La Sabina om de vakantie door te brengen. Op elfjarige leeftijd lijkt dat verloren dorp Juliet de beste plek om problemen achter zich te laten waar ze geen naam aan weet te geven. Die eeuwige zomer vol eerste keren zal hij ontdekken dat de fundamenten van de stad bestaan ​​uit geheimen en herinneringen; de randen van het bos, van verhalen en legendes; en de harten van mensen van angst, haat, liefde en hoop, de vier gevoelens die hun dromen en ook hun ergste nachtmerries voeden.
In the Wolf's Den komt voort uit het perspectief van een auteur die een groot deel van haar werk heeft gewijd aan het observeren van de kindertijd in al zijn rijkdom, singulariteit en kwetsbaarheid, en laat zien dat de verhalen die we delen en die we elkaar vertellen, kunnen breken de vloek van een vergiftigde erfenis.
Elvira Lindo keert terug naar pure fictie en creëert haar eigen literaire territorium, de onbewoonde Sabina en haar bossen, een setting waarin realiteit en fabel hand in hand gaan, zoals in klassieke verhalen. De lezer die zich erin verdiept, wordt ondergedompeld in een prachtige roman, van toenemende intensiteit, voor wiens mysterie hij alleen maar met verbazing en emotie zal kunnen reageren.
Manolito bril
Laten we kinder- en jeugdliteratuur op de plaats zetten die het verdient. Als benadering van de leeswereld is er niets beter dan absoluut empathische boeken voor kinderen.
Avonturen, gevoelens en emoties die typerend zijn voor een verrassende, wonderlijke wereld en tegelijkertijd zo dicht bij onze buurtrealiteit dat het alle soorten lezers weet te boeien.
Sinds zijn vertrek in 1994 hebben veel nieuwe avonturen ons naar de Carabanchel-buurt gebracht met Manolito en zijn onafscheidelijke Orejones López in die strijd die typerend is voor elk avontuur tussen goed en kwaad, meer, alleen meer op straatniveau dan ooit.
De eerste aflevering was een bom, maar al zijn nieuwe avonturen houden dat briljante proza ​​absoluut dicht bij de wereld van kinderen, met een sluwe punt en een constante rechtvaardiging van de kindertijd op straat.
Een woord van jou
Naar mijn mening is het schrijven van kinder- of jeugdromans het moeilijkste voor een volwassene. Dus als je ontdekt dat Elvira Lindo zich ontvouwt in een ruw, emotioneel en overweldigend menselijk realisme, heb je geen andere keuze dan het bewijs te veronderstellen op basis van de verdienste van een schrijver die in staat is om op twee van zulke verschillende gebieden te bewegen met identieke solvabiliteit.
In dit boek komen twee verhalen, twee levens, die van Rosario en Milagros samen. Ze zijn allebei straatvegers en in hun stadsklusjes delen ze hun dromen en nachtmerries, hun frustraties en hun hoop. Tussen de twee wordt een scène van maximale emotie getekend terwijl ze hun ziel uitkleden in een vervreemdende realiteit waarin hun menselijkheid echter alles overweldigt.
Er is maar één probleem, de harmonie van de twee zielen kondigt een breuk aan wanneer een van de vrouwen besluit nieuwe vitale uitdagingen aan te gaan, begunstigd door een vleugje optimisme ...
Wat ik nog heb om te leven
Als er één aspect is dat opvalt in het verhaal van Elvira Lindo, dan is dat vitalisme. Elvira Lindo's personages, beginnend met Manolito Gafotas en eindigend met andere van zijn ongelijksoortige romans, geven dat vitale aroma af, dat gevoel van het betreden van de huidige verdieping met de intensiteit waarvan hij niet wil ontsnappen, ondanks het feit dat hij al voelt dat de toekomst uiteindelijk alles heeft uitgewist met zijn regen des tijds.
Het Madrid van de jaren tachtig dat Elvira Lindo goed kende, wordt het decor voor deze roman. Antonia's omstandigheden, begin twintig, hebben niets te maken met de beroemde Madrid-scene. Haar beurt is om in eenzaamheid voor haar zoon te zorgen, met de arrestaties van een traagheid die kracht vereist om niet toe te geven aan wanhoop.
Antonia's verhaal is een volledig dissonante compositie voor het scenario waarin ze misplaatst is. De stad beweegt in een ander tempo, de kansen eindigen niet en de zwakte verschijnt elke seconde.
Dan is er hem, zijn schepsel dat zo vreemd is aan alles, in staat haar te redden op de momenten dat oneindige droefheid opnieuw in zijn bestaan ​​verschijnt.
