Wanneer de science fiction en fantasie dienen zowel de narratieve oorzaak als de setting, als een hulpmiddel voor empathie, het resultaat is altijd een suggestieve stijl binnen het bereik van elke lezer die een grote literaire reis wil ondernemen. Fantasie als plot kan een realiteitsveranderende taak op zich nemen of een sprong naar epische of de moeilijkste sciencefiction.
Elia Barceló maakt haar uitstapjes naar beide kanten van fantasie of sciencefiction. Want zelfs een liefdesverhaal kan benaderd worden vanuit een transformerend plot van gevoelens en emoties. in dat alles Elia Barcelo Ze is een echte leraar die het landschap van het onmogelijke in onze wereld weet te combineren met de haak van de meest humane extrapolaties.
Maar daarnaast rot deze auteur zodra ze wegrot in het noir-genre terwijl ze haar verhalen projecteert op een jeugdig publiek. Zonder twijfel een literaire ontwikkeling, een schrijfkunst zonder beperkingen om met volledige solvabiliteit verschillende stijlen te kunnen bestrijken.
Om te beginnen, spreken over Elia Barceló is onszelf aan de top van de huidige fantasieliteratuur in Spanje plaatsen. Het is dus altijd even spannend als verrijkend om je in zijn romans te verdiepen.
Top 3 beste romans van Elia Barceló
De kleur van stilte
Naarmate een auteur vordert in zijn werk, wordt wat ambacht wordt genoemd ontdekt in de beheersing van het ritme, in het gemak, in de verdieping van de karakters, in wat waarheidsgetrouwheid wordt genoemd en dat gebaseerd is op de noodzakelijke empathie met elk karakter.
Dus ik heb geen andere keuze dan te herkennen in deze roman al die som van deugden. Het grootste raadsel dat zich kan voordoen, is dat van een dood zonder rechtvaardiging, zonder grond, zonder de oorzaken ervan vast te stellen.
Oosten boek De kleur van stilte Het roept meer dan één van die raadsels op over levens die abrupt eindigen, met politieke en familiale gevolgen, met een betekenis die de geschiedenis van een land of de binnengeschiedenis van een familie kan markeren.
Helena Guerrero weet van die traumatische raadsels die deel uitmaken van haar verleden, alleen dat zelfs voor haar niet alle stukjes passen. Haar penselen verspreiden op het doek die schaduwen die haar altijd vergezelden en die uiteindelijk worden gesublimeerd in haar waardevolle en erkende schilderijen. Maar Helena moest haar plaats vinden in de antipoden van haar verleden.
Australië is zijn nieuwe wereld, in een metafoor voor die volledige ontsnapping aan wat zijn leven voor altijd heeft overschaduwd. Het is eerlijk om te erkennen en deze terugkeer naar Helena's oorsprong te begrijpen, dat mensen vroeg of laat altijd proberen hun verleden te verzoenen, het te minimaliseren of te proberen het te begrijpen.
Het is een taak van exorcisme die noodzakelijk is om te blijven leven met een volledig Zelf. Maar Helena's terugkeer zal geen vrije verzoening zijn. De dood van zijn zus in 1969 lijkt nu een geval te zijn waarover nog veel hangende details te achterhalen zijn.
Van Sydney naar Madrid om weer terug te keren naar Rabat, waar Helena het gelukkige meisje was, totdat alles gebeurde. In Afrika begrijpen we de reden van Helena's artistieke optreden.
De auteur presenteert ons deze lichtgevende ruimte, verzadigd met kostbare nuances op de manier van een van de schilderijen van de hoofdpersoon. Dan kunnen we alleen de schaduwen ontdekken, wat verborgen is in zoveel licht. Wat Alicia's dood verbindt met een eerdere keer, het moment waarop de staatsgreep die de Spaanse Burgeroorlog begon, werd voorbereid.
Vreselijke kostuums
Het moet een groot genoegen zijn om een heruitgave door de voordeur te kunnen doen, in het populaire alom geprezen plan. EN Elia Barcelo hij neemt zijn toevlucht tot deze vreselijke vermommingen van hem om zijn lezerspubliek te sussen, verlangend naar complotten die in Barceló zijn gemaakt. En de waarheid is dat dit complot afkomstig is van parels om sommige tijden van algemene maskerade te begeleiden die ons uiteindelijk in het carnaval van carnavals lokaliseren. Omdat niets meer carnaval is dan onze verbeeldingskracht die wordt gegeven aan lezen en alles wat literaire creatie omringt. Want de weerspiegeling van het gelezene is uit het niets gereconstrueerd tussen de oscillerende lichten en schaduwen van onze eigen werkelijkheid.
Een roman tussen realist en crimineel, waarin een biograaf de vermommingen (zo verschrikkelijk als wat ze verbergen) onderzoekt van een mysterieus bestaan dat beetje bij beetje in het zijne verstrikt raakt. Een verontrustend bezoek aan de achterhand van literaire roem.
In de jaren zeventig verwierf de prestigieuze Argentijnse schrijver van korte verhalen Raúl de la Torre, die in Parijs woont, bekendheid door zijn eerste roman te publiceren. Zijn populariteit als romanschrijver groeide met zijn latere werken, zijn onverwachte tweede huwelijk en zijn politieke betrokkenheid. Dit alles plaatst hem in de schijnwerpers van de kronieken van de samenleving wanneer hij besluit zijn homoseksualiteit publiekelijk te ontdekken of wanneer zijn zelfmoord bekend wordt met een pistool.
Vele jaren later begint de jonge Franse criticus Ariel Lenormand aan de biografie van de schrijver door degenen te interviewen die hem kenden: zijn redacteur, zijn vrienden en vooral Amelia, zijn verontrustende en verfijnde eerste vrouw, metgezel en steun van de auteur gedurende van hun leven. Maar de mysterieuze wereld die de schrijver omringde, dreigt deel uit te gaan maken van het leven van de biograaf. Welke duistere druk bracht hem ertoe zijn homoseksualiteit te bekennen in een tijd dat niemand dat deed? Waarom pleegde hij zelfmoord? Wat is het verschrikkelijke mysterie dat zijn romanistische werk verbergt? Waarom liegen getuigen na zoveel jaren?
Het pakhuis van vreselijke woorden
Het schrijven van jeugdromans kan uiteindelijk worden beschouwd als een naïeve accommodatie-intentie van elk type verhaal. Maar in het geval van Elia Barceló wordt de taak op zich genomen vanuit de empathie met de overgangsperiode tussen kindertijd en volwassenheid.
Want als er iets relevant is in die tijd waarin het kinderparadijs geparkeerd wordt achtergelaten om te proberen de trein van de volwassenheid te halen, als iets fundamenteel is in die periode is communicatie.
De titel van deze jeugdroman geeft al aan hoe ontwrichtend ongecontroleerd taalgebruik kan zijn wanneer de spanning van de vroege jeugd tot woorden leidt. Talia's avontuur is wat duister, een van introspectie tussen een bijna existentiële fantasie.
Pablo, een andere jongeman zoals zij, zal naast haar lopen. Het zoeken naar de opslagplaats van vreselijke woorden kan maar één doel hebben: het zoeken naar verzoening. Omdat afgevuurde woorden geen weg meer terug hebben en herstel het enige doel van elk avontuur moet zijn.
Andere sterk aanbevolen boeken van Elia Barceló ...
Frankstein-syndroom
Een tweede deel om volgers van het 'Frankstein-effect' te blijven verrassen. Omdat de fantasie altijd haar ruimte behoudt, wordt dat bolwerk noodzakelijkerwijs gehandhaafd vanaf de verre kindertijd en zelfs de jeugd. Die dagen waarin mensen droomden en verlangden naar paranormale krachten die in staat waren om van de wereld een prachtige plek te maken, waarbij hun strijd tussen goed en kwaad er uiteindelijk voor zou kiezen een held of een slechterik te zijn.
Het moment is misschien vandaag aangebroken, als gevolg van een wereld die steeds complexer wordt en zelfs verdeeld is tussen realiteit en virtualiteit. Leef waar iedereen wil, heb onvermoede krachten...
‘Als je in het bezit bent van die formule, kan iedereen de rijkste en machtigste persoon ter wereld worden. Iedereen zou het tegen elke prijs willen kopen: eeuwige jeugd, onsterfelijkheid, tijdreizen..., de mogelijkheid om leven te schenken aan iemand die gestorven is; "Alle dromen van de mensheid zijn eindelijk binnen ons bereik."
In de duizelingwekkende wereld van de XNUMXe eeuw, zeer technisch en waar alleen de macht van het geld telt, zullen Max en Nora moeten vechten tegen al diegenen die, ongeacht de middelen om dat te doen, zich de geheime formule van Frankenstein willen toe-eigenen. Gescheiden, en niet wetend wie ze kunnen vertrouwen, zullen ze opnieuw moeten nadenken over wat een monster is, en zullen ze verwikkeld raken in een race tegen de klok om samen te zijn en een toekomst te hebben.
De Opera Misdaadzaak
Elia Barceló's uitstapjes naar het zwarte genre leiden uiteindelijk tot een nasmaak van de Agatha Christie die boeiende zaken presenteerde binnen een puur politiegenre.
Behalve dat het verstrijken van de tijd genres en trends altijd bijstelt. Nu is er meer een zekere macabere recreatie, een groter psychologisch profiel van de moordenaar ... Zo betreden we deze roman over de moord op Matthias Schroll.
Onder de Oostenrijkse hoogdravendheid van de operawereld ontstaat een contrast tussen die elegante en sobere wereld en zijn donkere uithoeken, waar elke ziel doordrenkt van haat iemand vooruit kan helpen.
Het is waar dat Matthias Schroll zijn vijanden als machtige dirigent zou kunnen hebben, maar moord is nooit te rechtvaardigen. Het blijft alleen om te raden wie het heeft gedaan en wie die theatraliteit van de dood op het lichaam van de overledene heeft behandeld.
