De 3 beste boeken van David Foenkinos

De beste van de nieuwe geweldige schrijvers zoals David foenkinos, die met kracht losbarsten zonder zich te laten meeslepen door trends en zich hals over kop in de avant-garde te storten, is dat ze uiteindelijk niet te classificeren zijn. Critici en de industrie in het algemeen zoeken naar accommodatie voor die nieuwe stem waar veel lezers over praten met dat, voor hen, ongemakkelijke leven op zichzelf en onafhankelijk van algemene etikettering. De stem van de lezer die iets nieuws en verrassends ontdekt.

In de huidige Franse literatuur vallen voor mij twee auteurs op met dat label van het onvoorspelbare die het literaire benaderen vanuit het wezenlijk vitale aan twee kanten, even ver weg als complementair. Een van hen is Foenkinos zelf, toegewijd aan het lyrische, aan de gesublimeerde werkelijkheid, aan veerkracht.

De andere is Michel Houellebecq, verontrustend en diep in de afgronden van de ziel van de huidige mens. Tussen deze twee auteurs vinden we een hele creatieve reeks met dat vleugje passie dat de eerste grote Franse schrijvers van de moderniteit al opmerkten: Alexander Dumas y Víctor Hugo.

Dus vraag ons naar Foenkinos-stijl het is om onze twijfels te werpen op die voorhoede wiens doel altijd wordt bepaald met het verstrijken van de tijd. Omdat Foenkinos over de liefde schrijft, strijkt hij met een snelle streep over zijn personages en toch weet hij dat verhalende impressionisme bij de toeschouwer te laten aanslaan.

Misschien zouden we literatuur kunnen noemen als existentieel voyeurisme, van een intentie om het alledaagse, het magische en het tragische van het leven te benaderen met de gebruikelijke implosies die alles van streek maken. Een avontuur met die enkele reis die leven is.

Top 3 aanbevolen boeken van David Foenkinos

de lekkernij

Zonder die onoverkomelijke mijlpaal te markeren, was deze roman de meest unanieme erkenning in het grootste deel van de wereld.

Als we bedenken dat een tragisch verhaal meer mikt op middeleeuwsheid dan op groot succes, dan is het vermogen van Foenkinos om een ​​verhaal van extreem krachtige reikwijdte te vertellen te danken aan zijn lyrische afdruk die erin slaagt te bewegen tussen het tragische als een melancholische melodie die niettemin verwijst naar een van koers veranderen dat als lezers waar we naar verlangen, we voelen en dat ons uitnodigt om verder te lezen, wachtend op die poëtische gerechtigheid die ons eindelijk verrast met virulentie, als een uitbarsting van kleur in een Parijs dat in een handlanger is veranderd.

Een manicheïsche game die de stad presenteert als de ruimte die je kan verslinden in zijn meest vervreemdende visualisatie, maar die uiteindelijk verrast in zijn potentiële kruisingen die, eenmaal gunstig gestemd door het lot, je uiteindelijk sterker kunnen maken.

Het verhaal van Nathalie wijst op die pijn voor het meest onverwachte verlies om beetje bij beetje, dankzij die delicate en precieze penseelstreken, te transformeren in een terugkeer naar magie die alleen kan worden bereikt vanaf de bodem van het bestaan.

De familie Martin

Hoezeer het zich ook vermomt als een routinegeschiedenis, we weten al dat de David foenkinos Het gaat niet om omgangsvormen of relaties tussen gezinnen op zoek naar geheimen of duistere kanten. Want de toch al wereldberoemde Franse auteur is meer een letterkundige in vorm en inhoud. Alles wordt ontleed op de operatietafel, klaar om de focus van de tumor of humor te analyseren als een vloeistof waaruit vreugde vloeit.

En is dat sinds ik schrijf, Foenkinos is? kennis met latex handschoenen, klaar om met de meest nauwkeurige asepsis te vertellen wat het leven aan elke nieuwe laag van de huid of organisch niveau of ingewanden laat zien als het aanraakt. En het blijkt dat het ons overtuigt dat ja, dat is wat het leven is, een cyclische moleculaire herhaling waarin elk personage dat in dat leven leeft, een boek of het onze heeft gemaakt, een beetje van onszelf is.

Empathie is geen magie, het gaat 'slechts' over het hebben van de gave om te schrijven die de eigen geschiedenis overstijgt. En het punt is dat de hoofdpersoon van dit boek Foenkinos kan zijn die in het oor van de andere auteur fluistert elke nieuwe scène die zich voordoet tussen improvisatie en dat scriptpunt dat we allemaal lijken te voelen in het bedruipen van onze dagen.

Een schrijver ondergedompeld in een creatieve blokkade besluit een wanhopige actie uit te voeren: het onderwerp van zijn volgende roman zal het leven zijn van de eerste persoon die hij op straat tegenkomt. Dit is hoe Madeleine Tricot zijn leven binnenkomt, een charmante oude vrouw die bereid is hem te vertellen over haar geheimen en wonden: van huwelijk en weduwschap, van haar werk als naaister voor Chanel tijdens de gouden eeuw van Karl Lagerfeld, van de ongelijksoortige relatie met haar twee dochters .

Valérie, de oudste van hen en die in dezelfde buurt woont, twijfelt aan de bedoelingen van deze schrijfster, maar besluit dat het wel eens een goede therapie voor haar moeder zou kunnen zijn. En dat niet alleen: om door te kunnen gaan met haar taak, eist ze dat de schrijver haar opneemt in het verhaal dat ze schetst, evenals alle leden van haar familie, de familie Martin, die door zowel liefde als liefde wordt doorkruist. uitputting van de routine. Beetje bij beetje zijn de draden van al deze verhalen verstrikt in een streng van herinneringen, verlangens, wrok, emoties die verloren leken en andere die hopelijk kunnen worden hersteld.

ik ben veel beter

Een verrassende roman over de somatisering van het leven zelf. Laat me het uitleggen, Foenkinos transformeert de oude opvatting van de wonden van de ziel die worden getraceerd met het verstrijken van de tijd, schuldgevoelens, gemiste kansen, verliezen en de rest van tegenslagen in een rugpijn die het uiteindelijk blokkeert en waarvoor geen dokter vindt zijn genezing.

Rugpijn als metafoor voor het gewicht van fouten en mislukkingen leidt uiteindelijk tot de ontbinding van zijn huidige leven. Alles gaat verloren, van werk tot gezin.

Maar in zekere zin is dat misschien wat die rugpijn zoekt. Pijn is een boodschap, de typische waarschuwing van de kritieke tijd waarin iedereen ontdekt dat niet alles was wat ze wilden.

Eenmaal op de bodem van de put, zal de hoofdpersoon de nodige tijd vinden om te proberen een pijn te verlichten die hij al direct in verband ziet met de fouten van zijn leven. Zijn ouders, zijn eerste liefde, het verlies van zijn jeugdige referentie John Lennon, een optelsom van momenten die destijds met elkaar verbonden waren en die nu hard op zijn rug drukken.

Waar medicijnen niet kunnen komen, moet de patiënt zelf zorgen voor het vinden van zijn placebo, de beste remedie om allerlei knopen ongedaan te maken ...

Andere interessante boeken van David Foenkinos ...

Nummer twee

De tweede is zonder twijfel de grootste verliezer van allemaal. Op sportief vlak kan het uiteindelijk een hefboomeffect worden, maar in het vitale is het zoiets als de gebruikte minnaar, de afgedankte baan of degene die wacht op de eeuwige kans die niet komt. Er was maar één Harry Potter, de andere bleef de gebruikelijke bebrilde jongen.

In 1999 deden honderden jonge mensen auditie om Harry Potter te spelen. Van de twee kandidaten die het haalden, werd Daniel Radcliffe gekozen omdat hij, volgens de casting director, "iets extra's" had. Toen hij deze uitspraken las, voelde David Foenkinos zich onmiddellijk inleven in de man die dat extraatje niet had: nummer twee. Deze roman vertelt zijn verhaal.

Het leven van Martin Hill, een jongen met gescheiden ouders en een ronde zwarte bril, neemt een wending wanneer hij willekeurig naar het Londense productiebedrijf gaat waar zijn vader werkt op dezelfde dag dat David Heyman langskomt, ondergedompeld in de zoektocht naar de acteur die zal de kleine tovenaar spelen.

Nadat hij is weggegooid, zal Martin bij elke nieuwe aflevering van de boeken en films in opeenvolgende depressies terechtkomen. Om hem heen herinnert alles hem aan het succes van zijn rivaal en beetje bij beetje, in plaats van te genieten van Radcliffe's leven, begint zijn eigen leven te lijken op dat van het gekwelde fictieve personage. Zal hij in staat zijn die smet op zijn lot te overwinnen en zijn mislukking in een kracht te veranderen?

De bibliotheek van afgekeurde boeken

Niet zelden horen we zeggen dat schrijvers vooral voor zichzelf schrijven. En er is zeker een deel van de reden in die bewering. Het kan niet anders voor een baan, een toewijding, die uren van eenzaamheid en downtime in de omringende realiteit met zich meebrengt, wanneer de auteur afwezig is om honderd keer de scenario's te stellen die deel uitmaken van een roman.

Maar... zou het niet passender zijn om te zeggen dat een auteur vooral voor zichzelf schrijft, als die schrijver in staat zou zijn een meesterwerk te schrijven en het voor het grote publiek verborgen te houden?

Oosten boek De bibliotheek van afgekeurde boeken Het roept deze situatie op, het haalt ons weg van het finalistische ego van de auteur die gelezen wil worden, om dat romantische idee te koesteren van de schrijver die uitsluitend en exclusief voor zichzelf schrijft.

De roman vertelt ons over Henri Pick, die in het licht van zijn ongepubliceerde werk De laatste uren van een liefdesverhaal, kan een groot auteur van zijn tijd zijn geweest. Niemand wist echter ooit van zijn voorliefde voor schrijven, zelfs zijn weduwe niet. Het verhaal speelt zich af in Crozon, een afgelegen Franse stad met iets meer dan 7.000 inwoners, waarvan de geografische ligging harmonieert met dat idee van de auteur geïsoleerd van de grote ruimtes culturele erkenning en glorie. In die stad verzamelt een bibliothecaris ongepubliceerde werken, waaronder de roman van Pick.

Wanneer een jonge redacteur het ontdekt en het opnieuw aan de wereld lanceert, maken de kwaliteit en de bijzondere omstandigheden het tot een bestseller. Maar het zaadje van twijfel verschijnt altijd. Zou het allemaal een bedrijfsstrategie kunnen zijn? Is alles wat over het werk en de auteur wordt gepresenteerd waar?

De lezer zal zich langs deze onvoorspelbare paden bewegen, tussen scepticisme en vertrouwen dat Henri Pick had kunnen bestaan, zoals de wereld hem heeft leren kennen.