De 3 beste boeken van Cesare Pavese

De vroege verdwijning van Pavese veranderde hem in die mythe maakte een cult auteur waarvan tot Italo Calvino hij dronk voor zijn vruchtbare werk. Er is geen intenser poëtisch werk dan dat van iemand die uiteindelijk besluit het forum te verlaten voordat zijn tijd daar is. De creatieve Pavese leefde naast die destructieve latentie, waardoor het naast elkaar bestaan ​​van tegengestelde polen in dezelfde ziel opnieuw begrijpelijk werd. Meer dan wat dan ook, omdat de mens soms als een cirkel is waarin het ene uiteinde slechts de continuïteit is van het andere uiteinde.

Maar naast deze verscheurde gedichten, zoals zijn postuum gepubliceerde verzen ‘de dood zal komen en je ogen hebben’ die tot het laatste moment een romantische esthetiek bieden in het licht van de existentiële duisternis, schreef Pavese ook enkele goede romans die erin slagen de verfijnde esthetiek van dichter met een groter existentieel gewicht in karakters die bijna altijd misplaatst zijn, op zoek naar essenties en hersenschimmen in het alledaagse.

Aldus lees een roman van Pavese Het is genieten in verschillende aspecten van de tegenstrijdigheden van de auteur zelf. Soms krijgen de scenario's een lyrische klank en kort daarna dompelen we ons onder in hard proza, in de wrok van de verteller die zich misplaatst voelt, verslagen, verslagen door de tijd...

Top 3 aanbevolen boeken van Cesare Pavese

De maan en de vreugdevuren

Het ergste van de melancholie was voor Pavese die terugkeerde naar de plaatsen waar hij gelukkig was, met die subjectieve indruk, veel krachtiger dan alle werkelijke omstandigheden, Pavese presenteerde ons in dit verhaal een ineenstorting van de mens parallel aan alle omgevingen van het gisteren, verplicht veranderend.

Leven in gisteren brengt altijd een te duur visum voor eeuwige nostalgie met zich mee. Pavese was die heldere schrijver die vroeg lijkt aan te komen in de tijd van herinneringen en ouderdom waarin er geen toekomst meer is. Voor iedere lezer is die intense melancholie echter een uitzonderlijk genot.

De makers verzekeren dat droefheid het beste podium is voor creatie. Pavese bevestigt het met die terugkeer naar de stad van dit verhaal, waar de verteller niets vindt van wat was en daarom ontdekt hij dat hij niet op zijn plaats is, veroordeeld om de schoonheid van decadentie te beschrijven.

Want als we uitgaan van de nederlaag en de onmogelijkheid van een constant wezen, wijzen zelfs de natuurlijke landschappen, die er nog zijn, op de onmogelijkheid om de essentie van de verteller opnieuw te ontmoeten. Leven, reizen ... symbolen naar een continue trompe l'oeil die de verteller nooit ongedaan kan maken.

De verhalen

Aangezien de grote Calvijn erkende dat Pavese een van zijn eerste referenties was, kan het nooit kwaad om dat boek opnieuw te lezen met verhalen en gedachten over de door Pavese gemaakte mythe.

Een optelsom van verhalen over levenshoudingen die iedereen heeft, met de mysteries die voor Pavese de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen zijn lot veronderstelde veronderstelden.

Recreaties in die alledaagse details waarin de gewone waarnemer nauwelijks een minimale beschrijving kan raden en waarin iemand als Pavese een universum vindt waarop elke beweging, elke manier van kijken kan worden ontwikkeld, waarbij het moment aan de eeuwigheid wordt gekoppeld.

Zoals ik destijds las, gaat het om stukjes leven, met die magische indruk dat in de schittering van Pavese's briefing, veel meer wordt geleerd van dat subjectieve universum dat we componeren met elk van onze minimale interventies op het podium dat de wereld is .

La Playa

Het komt meestal voor dat veel van de existentiële schrijvers hun dagelijkse odyssees in hun naaste omgeving uitvoeren, van heroïsch overleven, à la Ulysses, in het licht van de tegenspoed die alleen al het feit van leven als overleven voor hen kan zijn.

Pavese gebruikte de scenografie van zijn Piemonte en Turijn om dat evenwicht tussen het lokale en het universele menselijke te onthullen. Ten zuiden van Piemonte bieden Ligurië en het fascinerende Genua uitzicht op dat eeuwige mare nostrum.

En onderweg tussen de ene plaats en de andere ontmoeten we Doro en Clecia. Hij is de onveranderlijke Piemontese, zij is net zo veranderlijk als de ondernomen reis. Maar beide, met hun bijzondere vitale tentakels, pakken de nutteloosheid van hun bestaan ​​aan, waarbij ze zich overgeven aan de verveling, wachtend op een koersverandering die nooit komt...