Er zijn schrijvers en schrijvers wiens literaire werk een verhalende intentie heeft van het alledaagse zonder verdere pretenties. Zo worden ze uiteindelijk gelabeld binnen het ene of het andere type realisme. Dit zijn auteurs die je voor het sleutelgat plaatsen, zodat je het leven ontdekt in zijn lichtste gebeurtenis, waar de helden niets meer zijn dan overlevenden en de plot sijpelt en alleen en exclusief leven afgeeft.
Carmen Laforet Ze was een van die schrijvers die zich wijdde aan het bijzondere, aan de zeldzaamheid van het individu dat over de wereld vliegt manieren en de tijden die elkaar raken.
Omdat realisme altijd met grotere intensiteit verschijnt op die momenten waarop het specifieke verhaal de waarde krijgt van getuigenis van moeilijke tijden. En in deze specifieke ruimte wordt de roman een optelsom van ervaringen tussen de tragische en de magische schittering van hoop. In het Spanje van de jaren 40 werd dit type verhaal geweldig gebrandmerkt, en Carmen Laforet cultiveerde het met briljante helderheid.
Top 3 aanbevolen romans van Carmen Laforet
Niets
Dat blijft, niets, of dat we zijn, niets. Andrea houdt zich bezig met het ensceneren van de leegte die onder de voeten ontstaat wanneer de mismatch tussen het persoonlijke en het sociale steeds duidelijker wordt.
Andrea's karakter leidt ons langs de paden van het indirecte existentialisme van een tijd als de Spaanse naoorlogse periode. Normaal gesproken pronkt een existentieel werk met min of meer dichte filosofische benaderingen, min of meer briljant in zijn metaforische presentatie.
Wat de schrijfster met haar eerste roman deed, was die frisheid kenmerkend voor het nieuwe verzoenen met de intense behoefte om een heel persoonlijk, meeslepend empathisch verhaal samen te stellen waarin Andrea's dagen, haar subjectieve beschrijvingen van het Barcelona van het moment, haar zoektocht naar de schoonheid tussen vulgariteit en de veronderstelling van traagheid ten opzichte van het tragische.
Andrea is een verborgen vrijheidskreet, een ingehouden impuls die explodeert wanneer ze hun geschikte moment vinden, het moment waarop het leven eindelijk instemt met iedereen die voelt dat het lot niet alleen het bewandelen van het gemarkeerde pad is.
Om de hoek
Laforet vertegenwoordigt opnieuw de schepper die wordt verslonden door zijn grote werk, een emblematisch voorbeeld van Patrick Süskind of John kennedy toole. de zeer Ramón J. Sender Hij was geboeid door dit verhaal en liet het de auteur weten.
Dus alles wat volgde, vormde uiteindelijk een literair landschap dat schatplichtig was aan Nada. In het geval van Turning the Corner, zijn postume roman, kan in ieder geval worden gezegd dat het moment in het leven van de hoofdpersoon, Martín Soto, ook een glimp van die frisheid biedt in het vertelde perspectief en de beschrijvingen rond Madrid in 1950.
Als Martín Soto meer dan twintig jaar later die dagen voor ons beschrijft, begrijpen we het leven uiteindelijk als een optelsom van anekdotes die ons op een vreemde manier leiden naar een soort predestinatie die lijkt voort te komen uit toeval en de ultieme wil van emoties, degenen die ze altijd de rede te boven gaan.
De bezonning
Opnieuw Martín Soto, die verteller van zijn eigen leven die we ontmoetten toen we de hoek omgingen. Pas nu is het tijd om hem in essentie te leren kennen, in die periode vol authenticiteit, rebellie en openheid voor seksuele volwassenheid.
In dit boek ontmoeten we Martín Soto tussen de 14 en 16 jaar. Hij, die een welgestelde jongen zou kunnen zijn, min of meer, zonder grote complicaties, besluit ruimte te geven aan wat hem innerlijk beweegt.
De indrukken over de adolescentie die deze roman biedt, overstijgen het personage en worden een goed referentiepunt om waar nodig het tijdperk binnen te gaan waarin we alles achter ons laten om opnieuw te leren kijken naar een wereld die, in gelijke delen, leugens en geheimen verborg.
Andere aanbevolen boeken van Carmen Laforet...
Het eiland en de demonen
Er kan een kans op fortuin zijn in een eerste film. Omdat er veel maximale belangstelling is voor het eerste verhaal dat wordt besloten te vertellen. Maar de bevestiging van de auteur of auteur komt met zijn tweede roman. In het geval van Carmen Laforet was deze roman een plotselinge opening naar het opruimen van haar verbeelding, waar ze de uitbundigheid van haar verhalende middelen en haar diepe interesse in het verhaal van het meest intens intieme kon zien.
Marta Camino is een tiener die met haar broer José en haar schoonzus Pino in 1938, tegen het einde van de burgeroorlog, in een huis aan de rand van Las Palmas woont. Met hen, opgesloten in een kamer, wordt zijn moeder, Teresa, die gek werd na een ongeluk, verteerd. Dit routinematige leven van ingehouden spanningen wordt doorbroken met de komst van enkele familieleden die op de vlucht zijn voor de oorlog op het schiereiland: zijn oom van vaderskant, Daniel, een muzikant van beroep; zijn vrouw Matilde, een dichter met sterke conservatieve waarden, en zijn tante Honesta, een romantische vrouw met een wispelturige persoonlijkheid.
Ze worden vergezeld door Pablo, een schilder die naar het eiland reist om nieuwe taferelen te zien. Marta ziet haar aanwezigheid als de belofte van een ander leven, vol nieuwe sensaties. Het prachtige en overweldigende landschap wordt nog een hoofdrolspeler en is getuige van de onverzoenlijke ontdekking van de innerlijke demonen van de formidabele personages en de voortgaande transformatie van de jonge vrouw, die in de zee de weg naar haar bevrijding ziet.
Wilt u weten of u een account heeft? სასწრაფოდ E-mailprogramma