De beste boeken van Carlos Montero

Netflix-zoekopdrachten geweldige verhalen om te vertellen om abonnees op te bouwen en nieuwe te winnen, in een nieuwe filosofie die van serie naar bioscoop gaat, mede de schuld van Covid.

Y Literatuur is altijd een geweldige bron om films met gronden te scripten Afgezien van het gemakkelijke argument van de speciale effecten die op het grote scherm kunnen werken, maar die voor de nieuwe weergavesystemen nogal een eindpunt zijn. Ik verwijs naar de feiten in het geval van de briljante Spaanse speelfilm «Het gat«, Wereldtop uit de hand van dit platform.

Maar strikt literair als uitgangspunt voor succesvolle bewerkingen, was het eerst het geval van Elisabet benavent, onder andere, en is nu de geval van Carlos Montero. En zie dat zijn roman die op het scherm wordt gebracht al zijn jaren heeft. Maar ik sta erop dat de platforms nu op zoek zijn naar olie, ronde argumenten, krachtige verhalen om op tv of op het scherm van een smartphone te kijken onder het vereiste abonnement ...

Met de nadruk op de auteur van weleer, Don Carlos Montero, is hij een rondreis geweest van audiovisueel naar papier. Zijn film- en televisieroeping brachten hem tot de ontdekking dat het vertellen van verhalen ook, in zijn romanversie, een speciale charme heeft voor degenen die de gave hebben om te weten hoe ze ze moeten vertellen. Nu, midden in de reis terug met zijn romans naar celluloid (ongetwijfeld een synecdoche op weg naar uitsterven in deze digitale wereld), wordt hij al beschouwd als de offroad-maker, in staat om zich op elk gebied onduidelijk te ontwikkelen.

Met slechts twee gepubliceerde romans, Carlo Montero voorspelt al die welvarende literaire carrière. Want als iemand zo creatief als deze journalist en vermaard scenarioschrijver van series en films een voorliefde voor het vertellen van verhalen ontdekt (met de overweldigende steun van de lezers natuurlijk), zal hij toch zeker doorgaan met het schrijven van romans die even fascinerend zijn of meer dan hun precedenten.

Het punt is dat als we de voortgang van Montero zien, we misschien worden geconfronteerd met een nieuwe Andrew Martin, met dat vermogen om creatieve facetten te combineren en met een groeiende trend naar het noir-genre of in ieder geval naar duistere en verontrustende plots waarin het duizelingwekkende tempo van degenen die uit de wereld van het script komen, de perfecte oorzaak is van de intensiteit van het werk.

Hoe het ook zij, we zullen in deze ruimte zeker verslag moeten doen van al het nieuwe dat afkomstig is van deze toch al zeer gewaardeerde schrijver.

Beste romans van Carlos Montero

De rotzooi die je achterlaat

De uitbarsting van de romanschrijver. Bij zijn tweede gelegenheid ontkende Carlos Montero de geringe vruchtbaarheid van een tweede kans en schreef een roman die uiteindelijk de Lenteromanprijs 2016 won. Niet dat zijn andere roman niet goed is, maar "The disorder you leave" is uitgebreider en is al gericht op een volwassen publiek.

Bij deze gelegenheid, met de strakste vlechten in de constructie van het beroep van schrijver, trok Montero de directe stem van de hoofdpersoon om dat punt van intensiteit van het verhaal dat mondeling wordt verteld te krijgen. Het concept van spanning in deze roman bereikt onvoorstelbare hoogten als we Raquel begeleiden in haar nieuwe baan als literatuurdocent. Want voor haar was er Elvira, die uiteindelijk dramatisch haar eigen leven plukte.

Nog steeds met een brok in haar keel ontdekt Raquel een macabere noot die er het meeste uit zou halen. Het is slechts een vraag, maar even verontrustend als de zekerheid van een naderende dood: hoe lang duurt het voordat je zelfmoord pleegt? Van daaruit lanceerden we een onderzoek onder leiding van Raquel zelf. Want er zijn te veel dingen die niet passen. De realiteit van het instituut, de studenten niet zo problematisch als ze lijken... Misschien komt het allemaal van haar man, want juist haar geboorteplaats is de plek waar ze, na constante mislukte pogingen, bij toeval het lot als lerares vond.

Achterdocht verandert in psychose, in redelijke twijfel, in psychologische terreur die van Raquel met kippenvel op de lezer wordt overgebracht. Tot de laatste zekerheid, open als een draai die je duizelig en losgeslagen maakt. Het probleem is dat de lezer Raquel een paar stappen voor kan zijn, zonder haar te kunnen waarschuwen, zonder de dreigende ramp te kunnen vermijden, zoals in de films waarin we proberen te schreeuwen, om het potentiële slachtoffer van de moordenaar die op ons wacht om de hoek of in je eigen kast thuis.

De rotzooi die je achterlaat

Tatoeages worden niet met een laser gewist

De eerste roman van Montero had veel van dat filmische reizende gevoel voor zijn personages. Zeer levendige ritme- en scènewisselingen voor snelle actie. Veranderende focus om het hele verhaal samen te stellen, met die laatste samenvloeiing van plots die verrast met de kracht van de ook cinematografische wending.

Naast die ongeëvenaarde verve van de scenarioschrijver die in een roman is gestopt, heeft de plot de stevigheid van goede karakterromans, met de hoofdrolspelers die zijn opgegroeid vanuit een ongelooflijk empathische karakterisering om blootstelling aan mysterie, angsten en gevaren onder ogen te zien, vanaf dat buigpunt dat verstoort ieders leven.

Want Pablo en Petra kunnen zich dat dubbele aspect van hun dochter Asia nauwelijks voorstellen, het redelijk normale meisje voor haar puberteit. En evenmin kon Quique, de scenarioschrijver van de serie die zegeviert onder jongeren, ooit vermoeden dat zijn leven op het punt staat te imploderen net op het moment dat hij Azië kruist.

Tatoeages worden niet met een laser gewist
5 / 5 - (12 stemmen)

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.